Δεν θέλω να γράψω πολλά, για την ακόμη μία, "σκοτεινή"ιστορική στιγμή που περνάμε στη χώρα, άλλωστε έχουν γραφτεί και θα γραφούν πολλά ακόμη.
Την διαμαρτυρία μου για το "σκοτάδι"της Ε.Ρ.Τ. και την συμπαράστασή μου στους εργαζόμενους της, διάλεξα να την κάνω, εκφράζοντας τα όσα αισθάνομαι, κι όλα αυτά είναι κρυμμένα σε στίχους, που άλλοτε τραγουδιούνται κι άλλοτε απλά βιώνονται...
"Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια
εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια
και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς
που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς"
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Το μεγαλείο της Λιγοσύνης
Οδυσσέας Ελύτης - Η Ελλάδα, είναι η χρυσή χώρα της λιγοσύνης όπου αχρηστεύεται η αξία του αριθμού…
Οδυσσέας Ελύτης – Μικρός Ναυτίλος
![http://anakegoodall.files.wordpress.com/2012/08/geo-crete-at-sunset-greece.jpg]()
![http://3.bp.blogspot.com/-cix4TwNuk5Y/Tevdp6bkoVI/AAAAAAAAFmU/y5fSMso_iWI/s640/Outlook.jpg]()
![http://images.travelpod.com/tripwow/photos/ta-00ab-cafe-0f90/amazing-saronic-gulf-islands-greece+1152_12871412575-tpfil02aw-24043.jpg]()
![]()
(Απόσπασμα)
Κατοίκησα μια χώρα που ‘βγαινε από την άλλη, την πραγματική, όπως τ’ όνειρο από τα γεγονότα της ζωής μου. Την είπα κι αυτήν Ελλάδα και τη χάραξα πάνω στο χαρτί να τηνε βλέπω. Τόσο λίγη έμοιαζε· τόσο άπιαστη.Περνώντας ο καιρός όλο και τη δοκίμαζα: με κάτι ξαφνικούς σεισμούς, κάτι παλιές καθαρόαιμες θύελλες. Άλλαζα θέση στα πράγματα να τ’ απαλλάξω από κάθε αξία. Μελετούσα τ’ Ακοίμιστα και την Ερημική ν’ αξιωθώ να φκιάνω λόφους καστανούς, μοναστηράκια, κρήνες. Ως κι ένα περιβόλι ολόκληρο έβγαλα γιομάτο εσπεριδοει- δή που μύριζαν Ηράκλειτο κι Αρχίλοχο. Μα ‘ταν η ευωδία τόση που φοβήθηκα. Κι έπιασα σιγά σιγά να δένω λόγια σαν διαμαντικά να την καλύψω τη χώρα που αγαπούσα. Μην και κανείς ιδεί το κάλλος. Ή κι υποψιαστεί πως ίσως δεν υπάρχει.
Λοιπόν τριγύριζα μέσα στη χώρα μου κι έβρισκα τόσο φυσική τη λιγοσύνη της, που ‘λεγα πως, δε γίνεται, θα πρέπει να ‘ναι από σκοπού το ξύλινο τούτο τραπέζι με τις ντομάτες και τις ελιές μπρος στο παράθυρο.
Για να μπορεί μια τέτοια αίσθηση βγαλμένη απ’ το τετράγωνο του σανιδιού με τα λίγα ζωηρά κόκκινα και τα πολλά μαύρα να βγαίνει κατευθείαν στην αγιογραφία. Και αυτή, αποδίδοντας τα ίσα, να προεχτείνεται μ’ ένα μακάριο φως πάνω απ’ τη θάλασσα εωσότου αποκαλυφθεί της λιγοσύνης το πραγματικό μεγαλείο.Φοβούμαι να μιλάω μ’ επιχειρήματα που μόνον η άνοιξη δικαιωμα- τικά διαθέτει: όμως την παρθενία που πρεσβεύω έτσι την αντιλαμβάνομαι και μόνον έτσι τη φαντάζομαι να κρατάει τη μυστική της αρετή: μεταβάλλοντας σε άχρηστα όλα τα μέσα που θα μπορούσαν να επινοήσουν οι άνθρωποι για τη συντήρηση και την ανανέωσή της.
Την άνοιξη δεν τη βρήκα τόσο στους αγρούς ή, έστω, σ’έναν Botticelli όσο σε μια μικρή Βαϊφόρο κόκκινη. Έτσι και μια μέρα, τη θάλασσα την ένιωσα κοιτάζοντας μια κεφαλή Διός. Όταν ανακαλύψουμε τις μυστικές σχέσεις των εννοιών και τις περπατήσουμε σε βάθος θα βγούμε σ’ ένα άλλου είδους ξέφωτο που είναι η Ποίηση. Και η Ποίηση πάντοτε είναι μία, όπως ένας είναι ο ουρανός. Το ζήτημα είναι από που βλέπει κανείς τον ουρανό.
Εγώ τον έχω δει από καταμεσής της θάλασσας.
"Κάθε ένας είναι ένας
που σύνορο πονά
κι εγώ είμαι ένας κανένας
που σας σεργιανά"
Η ευθανασία ως θεραπευτική μέθοδος
"Έντρομος ακροώμαι την αποκρουστική σιγή που επιβλήθηκε στα δημόσια ραδιοτηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης, υπό τον εκκωφαντικό θόρυβο των υπερχρεωμένων, διαπλεκόμενων, χωρίς άδεια λειτουργούντων ιδιωτικών αντίστοιχων μέσων του συστήματος, σε χώρα ημιαναίσθητης ή και επιληπτικά λειτουργούσας δημοκρατίας.
Ολίγο με παρηγορεί η εξαγγελία ίδρυσης νέου φορέα, γιατί ξέρω τι εννοούν, δεν γνωρίζω πότε, και πώς θα λειτουργήσει.
Γνωρίζω επίσης, ότι κανένας σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, ιδίως όταν ως θεραπεία νοείται η ευθανασία και το πεδίο εφαρμογής η δημόσια ενημέρωση και το δημόσιο συμφέρον."
Στην πολιτική, οι συμβολισμοί λόγων και πράξεων συχνά υπερβαίνουν σε συνέπειες, όσα οι ενεργούντες νόμισαν πως θα πετύχουν, με τους σχεδιασμούς τους."
Νόσον έτλα η Ελλάς, Νόσον