Πολικό Σέλας - Η σαγηνευτική τέχνη της φύσης

March 15, 2013, 4:11 pm

≫ Next: "Δημιουργώντας το θέαμα" από την Sue Austin

≪ Previous: Ο Άνθρωπος που πούλησε τον κόσμο...

$

0

0

Prelude to Solar Maximum from InFocus Imagery Inc. on Vimeo.

Ένα εκπληκτικό βίντεο, με το  μαγευτικό  φαινόμενο του Β. Σέλατος

Ακόμα ένα φαινόμενο πού δείχνει την ανυπέρβλητη ικανότητα της φύσης να κάνει τέχνη, είναι αυτό του σέλαος. Ποικιλόχρωμες θεόρατες φωτεινές κουρτίνες, στολισμένες με τ’ άστρα τ’ ουρανού, λικνίζονται θεσπέσια και νωχελικά, λές και σπρώχνονται απαλά από αύρες πού πνέουν στον ξάστερο νυκτερινό ουρανό, καθώς επικρέμανται από τά αστέρια και αιωρούμενες αγκαλιάζουν και χαϊδεύουν μεγάλες περιοχές του γαλάζιου πλανήτη. Το όνομα άλλωστε «Σέλας» από την ρίζα σελ, όπως και το Ελλάς, προοιωνίζει και προδιαθέτει για κάτι το φωτεινό και όμορφο.

   
Οι προνομιούχες περιοχές είναι οι αφιλόξενες κατά τα άλλα πολικές περιοχές των δύο ημισφαιρίων και τυχεροί οι κάτοικοι της Ισλανδίας, της Γροιλανδίας, της Βόρειας Σκανδιναβίας αλλά και λίγο χαμηλότερα τής Αλάσκα και τού Βορειοανατολικού Καναδά, πού γύρω στον Μάρτιο ή τον Οκτώβριο απολαμβάνουν το αιθέριο μαγευτικό θέαμα. Στο νότιο ημισφαίριο το θέαμα  στερείται θεατών, αφού η Ανταρκτική δεν κατοικείται, και γι’ αυτό ο λόγος γίνεται κυρίως για το Βόρειο Σέλας ενώ αποσιωπάται το Νότιο.

Άς περιοριστούμε στην γύμνια τώρα της επιστημονικής εξέτασης του φαινομένου και άς δούμε τι είναι αυτό πού συμβαίνει και γιατί συμβαίνει. Το λόγο έχει η φυσική.

Ο πλανήτης μας κολυμπά κυριολεκτικά μέσα σε έναν αθέατο κόσμο ακτινοβολιών και πεδίων, φυσικών ή και τεχνητών, πέραν του μείγματος των αερίων και λοιπών σωματιδίων πού συνιστούν την ατμόσφαιρά του. Το πεδίο πού μας ενδιαφέρει εν προκειμένω είναι το μαγνητικό, πού γεννιέται  από την ίδια την γή και την περιβάλλει ως μαγνητόσφαιρα σ’ ένα φαντασμαγορικό εναγκαλισμό όπως αισθητοποιείται μέ τίς δυναμικές γραμμές καί απεικονίζεται στην διπλανή εικόνα.Τό μαγνητικό πεδίο τής Γής ισοδυναμεί μέ τό μαγνητικό πεδίο ενός ραβδόμορφου μαγνήτη. Οι δύο πόλοι δέν ταυτίζονται ακριβώς μέ τούς γεωγραφικούς, όπως φαίνεται καί στήν εικόνα αλλά οι δύο άξονες, μαγνητικός (λευκός) καί περιστροφής (κόκκινος), σχηματίζουν μεταξύ τους γωνία. Εκεί πού οι γραμμές είναι πυκνότερες το μαγνητικό πεδίο είναι ισχυρότερο και αυτό συμβαίνει στους πόλους.

 Ταυτόχρονα ο πλανήτης υφίσταται αενάως έναν ανηλεή βομβαρδισμό τόσο από τις κοσμικές λεγόμενες ακτινοβολίες, όσο και από τον ήλιο, πού με τον ηλιακό άνεμο ραπίζει κι’ αυτός την Γή με κάθε λογής σωματίδια, ιδιαίτερα κατά τις περιόδους της έντονης ηλιακής δραστηριότητας, πού ακολουθεί τον περίφημο ενδεκαετή κύκλο, ή όταν εκδηλώνονται έκτακτες ηλιακές εκλάμψεις, πού προκαλούν ιονοσφαιρικές διαταραχές και μαγνητικές καταιγίδες.

Ο ήλιος έχει κι’ αυτός την ατμόσφαιρά του και το μαγνητικό του πεδίο, πού εκτείνονται στο διάστημα. Η ατμόσφαιρα του ηλίου αποτελείται κυρίως από υδρογόνο πού συνεχώς παράγεται από τά υποατομικά πρωτόνια και ηλεκτρόνια πού βρίσκονται σε συνθήκες βρασμού λόγω των εξαιρετικά υψηλών θερμοκρασιών πού επικρατούν εκεί. Τά αναβράζοντα αυτά σωματίδια εκτινάσσονται με μεγάλες ταχύτητες προς το διάστημα και μαζί με το ηλιακό μαγνητικό πεδίο συνιστούν τον λεγόμενο ηλιακό άνεμο. Ο άνεμος αυτός πνέει πάνω στην μαγνητόσφαιρα της γής, την οποία συμπιέζει από το ένα μέρος, ενώ από το άλλο την επεκτείνει δημιουργώντας της μια ουρά, προσφέροντάς της ταυτόχρονα ενέργεια.

Το φαινόμενο είναι ανάλογο με αυτό πού παρατηρούμε όταν φυσάμε πάνω σε μια φούσκα και τής παραμορφώνουμε το σχήμα.

        Έτσι έχουμε συνύπαρξη του ηλιακού ανέμου, της μαγνητόσφαιρας και φορτισμένων σωματιδίων, πού όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές γεννούν μεταξύ ουράς και πόλων μια διαφορά δυναμικού (τάση) της τάξεως των 10.000 Volts.Η τάση αυτή ωθεί τά ηλεκτρόνια προς τους μαγνητικούς πόλους προσδίδοντάς τους ενέργεια και αυτά ολοένα επιταχυνόμενα εστιάζουν προς τις δυναμικές γραμμές του μαγνητικού πεδίου, τις οποίες αγκαλιάζουν και ακολουθούν περιελισσόμενα γύρω τους και δημιουργώντας σπείρες. Κατευθύνονται δε προς βορά και νότο, μέχρις ότου νέφη ηλεκτρονίων συνωθούνται και στοιβάζονται στην ανώτερη ατμόσφαιρα, την λεγόμενη ιονόσφαιρα. Εκεί συγκρούονται βίαια με άτομα και μόρια αζώτου και οξυγόνου και τα διεγείρουν προσδίδοντάς τους ενέργεια.

                                                                                                                                   










Τα διεγερμένα άτομα και μόρια, δεν μένουν για πολύ στην κατάσταση αυτή, αλλά αποδιεγείρονται  επανερχόμενα στην αρχική, σταθερότερη κατάσταση ενεργειακής ισορροπίας, εκπέμποντας την ενέργεια πού πήραν,υπό τη μορφή ορατής ακτινοβολίας. Ταυτόχρονα εκδηλώνεται το φαινόμενο του ιονισμού, δηλαδή άλλα ηλεκτρόνια μικρής όμως ενέργειας, εγκαταλείπουν τα άτομα των αερίων, τα οποία τώρα έχουν γίνει θετικά ιόντα. Έτσι τα αέρια της ιονόσφαιρας φεγγοβολούν και επάγουν ηλεκτρικά ρεύματα από και προς τις πολικές περιοχές. Το σέλας γεννήθηκε. Το φαινόμενο είναι ανάλογο με την φωτοβολία πού παρατηρούμε στους διαφημιστικούς σωλήνες πού περιέχουν το ευγενές αέριο «νέον». Μόνο πού στην περίπτωση του σέλαος το φαινόμενο εκδηλώνεται στην ιονόσφαιρα και τα ρεύματα ταξιδεύουν κατά μήκος των δυναμικών γραμμών του μαγνητικού πεδίου, ενώ στην περίπτωση των λαμπτήρων «νέου» έχομε σωλήνες και χάλκινα καλώδια.

 





   Το σέλας άλλοτε έχει την μορφή κουρτίνας ή σεντονιού πού κυματίζει καθώς κρέμεται απ’ τον ουρανό, άλλοτε έχει την μορφή στέμματος ή βεντάλιας και άλλοτε φαίνεται σαν τόξο με ακτίνες. Ως προς τά χρώματα πού προτιμά, αυτά είναι άλλοτε λαμπρά, κιτρινοπράσινα ή κόκκινα και άλλοτε  με αποχρώσεις λυκόφωτος. Για την ακρίβεια το χρώμα καθορίζεται από το είδος των αερίων πού υφίστανται την διέγερση στην ανώτερη ατμόσφαιρα. Έτσι το οξυγόνο δίνει κυρίως πράσινο χρώμα και λιγότερο βαθύ κόκκινο, ενώ το άζωτο δίνει μόνο κόκκινο. Επίσης παράγεται μπλέ και ιώδες χρώμα, πού δύσκολα όμως φτάνουν στο μάτι του παρατηρητή.

Μερικοί διατείνονται ότι το σέλας εκτός από χρώμα διαθέτει και ήχο!Κάτι τέτοιο δεν έχει διαπιστωθεί επιστημονικά, αλλά οι μαρτυρίες ανά τους αιώνες επιμένουν στην ύπαρξη ήχου. Κάτι ανάλογο δηλαδή με την βροντή πού συνοδεύει την αστραπή. Οι αποστάσεις όμως για την περίπτωση του σέλαος και το «αραιό» της ανώτερης ατμόσφαιρας δεν ευνοούν κατ’ αρχήν την διαπίστωση τυχόν παραγόμενου ήχου, στην επιφάνεια της γης. Πάντως ο μαρτυρούμενος ήχος είναι κάτι σαν θρόισμα ή κάτι σαν αυτό πού παράγεται από στατικό ηλεκτρισμό.

Ο θόρυβος που παράγει το φαινόμενο καταγράφεται και εξηγείται για πρώτη φορά, από τους επιστήμονες:εδώ

 Σήμερα γνωρίζουμε ότι υπάρχει σύνδεση μεταξύ ηλιακής δραστηριότητας και εμφανίσεων του σέλαος. Το παρακάτωδιάγραμμα δείχνει την διαχρονική σύνδεση των δύο φαινομένων. Η διάστικτη γραμμή αναφέρεται στην ηλιακή δραστηριότητα (πλήθος ηλιακών κηλίδων), ενώ η έντονη  στις εμφανίσεις σέλαος (αριθμός ημερών με σέλας).  Παρατηρούμε ότι οι δύο καμπύλες βαίνουν παράλληλα. Όπου υπάρχει έξαρση στην ηλιακή δραστηριότητα, εκεί υπάρχει και μέγα πλήθος εμφανίσεων σέλαος. Επομένως φαίνεται ότι πράγματι το σέλας αντλεί δύναμη από τόν ηλιακό άνεμο.

Πολλοί συνέδεαν επίσης το σέλας με καιρικά φαινόμενα και με τις κλιματικές αλλαγές. Στις βόρειες χώρες παλαιότερα προσπαθούσαν να προβλέψουν τον καιρό και το αν θα έχουν καταιγίδα ή όχι με βάση την ύπαρξη ή όχι σέλαος. Βεβαίως αν δεχτούμε τελικά ότι η εμφάνιση του σέλαος, αλλά και η εκδήλωση των καιρικών φαινομένων εξαρτώνται και από τον ήλιο, έχουν δηλαδή κοινή γενεσιουργό αιτία, τότε εύλογο είναι να συσχετίζονται και μεταξύ τους.

          


                                                                           
Τέλος να  σημειώσουμε ότι το σέλας δεν είναι προνόμιο μόνο του πλανήτη μας. Όλοι οι πλανήτες πού διαθέτουν μαγνητικό πεδίο και υφίστανται τον ηλιακό άνεμο ή βομβαρδίζονται με φορτισμένα σωματίδια άλλης προέλευσης, παρουσιάζουν ανάλογα φαινόμενα. Έτσι ο Δίας δεχόμενος βροχή σωματιδίων ηφαιστειακής προέλευσης από τον φυσικό του δορυφόρο Ιώ,  εμφανίζει φαινόμενο σέλαος.

http://www.tovima.gr/science

http://users.sch.gr/xtsamis/OkosmosMas/Selas/PolSelas.htm

---

"Δημιουργώντας το θέαμα" από την Sue Austin

March 16, 2013, 6:55 am

≫ Next: Το πλάνεμα του Άχρονου Χρόνου

≪ Previous: Πολικό Σέλας - Η σαγηνευτική τέχνη της φύσης

$

0

0

Αφιερωμένο στη γλυκιά Χριστινούλα και στηνμητέρα της

 

Χορεύοντας στο βυθό με το... αναπηρικό καροτσάκι

 

Αδύνατο να το πιστέψει κανείς βλέποντάς το. Η καλλιτέχνιδα Sue Austin «χορεύει» στο βυθό. Χορεύει μαζί με το αναπηρικό της καροτσάκι απόλυτα εναρμονισμένη με το υγρό περιβάλλον. Μαγεύει με τις κινήσεις της, ταξιδεύει στο νερό και εντυπωσιάζει.
«Καθηλωμένη» από το 1996, έχοντας διαγνωστεί με την «αόρατη νόσο», τη μυαλγική εγκεφαλομυελίτιδα, η Sue δεν το έβαλε στιγμή κάτω. Αναζητώντας τρόπους να βελτιώσει την καθημερινότητά της, όπως και των συνανθρώπων της που δε μπορούν να περπατήσουν, εφηύρε και βοήθησε να κατασκευαστεί το πρώτο υποβρύχιο αναπηρικό καροτσάκι.
Έκτοτε παρουσιάζει, μπροστά στο έκπληκτο πάντα κοινό, την υποβρύχια τέχνη της, που ονομάζει «Δημιουργώντας το Θέαμα!»- Creating the Spectacle, ενώ ετοιμάζεται πυρετωδώς να ξεσηκώσει και τους θεατές των Παραολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου στα πλαίσια των εορτασμών της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας.

Το αναπηρικό καροτσάκι στην περίπτωση της Sue αποτελεί επέκταση του εαυτού της. Εξοπλισμένο με πλωτήρες, πτερύγια σταθεροποίησης, δύο προωθητικές προπέλες της χαρίζει την ελευθερία κάτω από το νερό κι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του σόου της.
«Είμαι ενθουσιασμένη που τόσοι πολλοί άνθρωποι έχουν εμπνευστεί από το όλο project, πολλοί μου λένε ότι βλέποντας το υποβρύχιο καροτσάκι μου, θέλουν κι εκείνοι να το δοκιμάσουν» δηλώνει με υπερηφάνεια η Sue. «Έχουμε δημιουργήσει κάτι το καινοτόμο και συναρπαστικό κι ήδη ο κόσμος το συζητά. Ως αποτέλεσμα, ήδη συνειδητοποιούν ότι το να αντικρίζεις τον κόσμο από μία διαφορετική οπτική, αποτελεί έμπνευση για να απελευθερωθείς και να εξερευνήσεις νέες εμπειρίες» καταλήγει αποδεικνύοντας στην πράξη ότι κάθε εμπόδιο μπορεί να ξεπεραστεί με τη δύναμη της θέλησης.

Απολαύστε τη Sue...

http://goodstory.gr

Το πλάνεμα του Άχρονου Χρόνου

March 16, 2013, 5:05 pm

≫ Next: "ΜΥΡΤΙΔΑ" Ένα κορίτσι που ταξίδευει... στο χρόνο!

≪ Previous: "Δημιουργώντας το θέαμα" από την Sue Austin

$

0

0

Η παραπλανητική αίσθηση του χρόνου

Του ΣΠΥΡΟΥ ΜΑΝΟΥΣΕΛΗ

Η ιδέα ενός ενιαίου και μοναδικού «βέλους του χρόνου» που υποτίθεται ότι μετρά αδυσώπητα τις ζωές μας ίσως, εν τέλει, αποδειχτεί μια αυταπάτη. Γιατί όταν πλήττουμε έχουμε την αίσθηση ότι ο χρόνος δεν περνά, ενώ όταν κάνουμε κάτι ενδιαφέρον ή όταν διασκεδάζουμε ο χρόνος κυλά χωρίς να το καταλαβαίνουμε; Και γιατί τα άτομα που υποφέρουν από νευροψυχολογικές παθήσεις (κατάθλιψη ή νόσο Πάρκινσον) έχουν μια εμφανώς διαφορετική αντίληψη του χρόνου; Πρόσφατα, χάρη σε κάποιες πρωτοποριακές έρευνες, η επιστήμη άρχισε να κατανοεί τις υποσυνείδητες ψυχολογικές διεργασίες και τους αδιαφανείς εγκεφαλικούς μηχανισμούς που μπορούν να επιβραδύνουν ή να επιταχύνουν το βέλος του χρόνου της ζωής μας. 

Ορισμένοι ειδικοί τοποθετούν το εγκεφαλικό μας ρολόι κάπου μεταξύ της παρεγκεφαλίδας και των βασικών γαγγλίων. Αλλοι θεωρούν ότι εντοπίζεται σε ειδικά νευρωνικά κυκλώματα κατανεμημένα στο σύνολο του εγκεφάλουΚάθε πράξη ή σκέψη μας ορίζεται από τον χρόνο: έχει αρχή και τέλος, και συντελείται συνήθως με έναν προσωπικό ρυθμό. Αυτή η ιδιαίτερη ρυθμικότητα εκδηλώνεται στον αργό ή γρήγορο τρόπο που μιλάμε και γράφουμε, στον χαρακτηριστικό τρόπο που χτυπάμε ένα κείμενο στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή ή στον προσωπικό ρυθμό που εκφέρουμε τις λέξεις. Είναι γνωστό επίσης ότι κάποιοι σπουδαίοι καλλιτέχνες (π.χ. μουσικοί ή χορευτές) διαθέτουν και εκφράζουν εκπληκτικές «ρυθμικές» ικανότητες.
Ενα πολύ απλό τεστ για να διαπιστώσουμε πώς ο εγκέφαλος καταμετρά τους χρόνους των πράξεών μας είναι να ζητήσουμε από κάποια άτομα να ακολουθήσουν, χτυπώντας στο τραπέζι π.χ. το μεσαίο δάχτυλό τους, ένα γρήγορο ρυθμό (τρία χτυπήματα ανά δευτερόλεπτο) ή έναν αργό ρυθμό (ένα χτύπημα ανά δευτερόλεπτο). Τα χτυπήματα κάθε ατόμου μπορεί να είναι είτε λίγο πιο γρήγορα είτε λίγο πιο αργά. Ομως, και στις δύο περιπτώσεις το σφάλμα θα είναι παρόμοιο (τα χτυπήματα θα είναι είτε πιο γρήγορα είτε πιο αργά)· λες και ο εγκέφαλος των ατόμων διαθέτει ένα και μόνο εσωτερικό ρολόι που μετρά τον χρόνο είτε υπερβολικά γρήγορα είτε υπερβολικά αργά!
Αν επομένως υπάρχει μέσα μας ένας «μετρονόμος» που προσδίδει σε κάθε μας ενέργεια τον προσωπικό μας ρυθμό, ένα είδος υποκειμενικού χρονικού «στίγματος», τότε η χρονική κλίμακα με την οποία μετράμε την κάθε μας πράξη δεν μπορεί να θεωρείται αντικειμενική αλλά μόνο υποκειμενική, εφόσον μεταβάλλεται από άτομο σε άτομο. Τότε όμως, πώς συνδέεται η υποκειμενική μας αίσθηση του χρόνου με τον ιστορικό χρόνο μέσα στον όποιο ζούμε και ποια σχέση μπορεί να έχει με τον μαθηματικοποιημένο χρόνο της φυσικής ή με τον άχρονο χρόνο της μεταφυσικής;

Η εγκεφαλική κλεψύδρα
Από καιρό οι ερευνητές αναρωτιούνται ποιοι μπορεί να είναι οι νευροψυχολογικοί μηχανισμοί που επιτρέπουν στους περισσότερους ανθρώπους και ειδικότερα σε διάσημους πιανίστες ή χορευτές να βρίσκουν πάντα τον «σωστό» ρυθμό.
Τα επικρατέστερα σήμερα γνωστικά μοντέλα για την αντίληψη του χρόνου λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τις καθημερινές εμπειρίες και ανάγκες των ατόμων καθώς και την επιρροή των συναισθηματικών τους καταστάσεων. Τα περισσότερα όμως από αυτά τα εξηγητικά μοντέλα επικαλούνται την ύπαρξη ενός κεντρικού εγκεφαλικού μηχανισμού για την καταμέτρηση του χρόνου, ένα είδος εγκεφαλικής κλεψύδρας που συσσωρεύει και «καταμετρά» χρονικές στιγμές.
Αυτός ο νευρολογικός «συσσωρευτής δευτερολέπτων», όπως τον αποκαλεί ο Marc Wittmann, επιφανής ερευνητής στην Ψυχιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, παρομοιάζεται με ένα νευρωνικό εκκρεμές που η κάθε του αιώρηση αντιστοιχεί με το τικ-τακ ενός μηχανικού ρολογιού. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για ένα ή περισσότερα νευρωνικά κυκλώματα που αποστολή τους είναι να καταγράφουν νευρικές ώσεις, και ο συνολικός αριθμός των καταγεγραμμένων νευρικών ώσεων αντιστοιχεί στη χρονική διάρκεια στην οποία έλαβε χώρα μια πράξη. 

 

Από τις έρευνες αυτού του μηχανισμού προκύπτουν διάφορα εξαιρετικά ενδιαφέροντα συμπεράσματα. «Σύμφωνα με το καθιερωμένο γνωστικό μοντέλο, όσο περισσότερη προσοχή δίνουμε στον χρόνο, τόσο αυξάνεται η υποκειμενική αίσθηση της διάρκειάς του», υποστηρίζει ο Wittmann. Αυτό συμβαίνει επειδή τα «τικ-τακ» συσσωρεύονται μονάχα όταν εστιάζουμε την προσοχή μας στον χρόνο. Το ίδιο συμβαίνει επίσης όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση επιφυλακής: επειδή εστιάζουμε την προσοχή μας στα πάντα, η συχνότητα των νευρικών ώσεων αυξάνει, συνεπώς αυξάνει και η συχνότητα των ώσεων που καταγράφονται από την εγκεφαλική κλεψύδρα.
Αρχίζουμε λοιπόν να καταλαβαίνουμε γιατί και πώς η ψυχολογική μας διάθεση μπορεί να επηρεάζει την υποκειμενική μας αντίληψη του χρόνου: αυξάνοντας ή, εναλλακτικά, μειώνοντας τους νευρωνικούς «χρονοδείκτες», δηλαδή σαν να λέμε τους κόκκους άμμου στην εγκεφαλική κλεψύδρα! «Κοντολογίς, ο υποκειμενικός χρόνος αντανακλά τη γνωστική και την ψυχολογική κατάσταση ενός ατόμου», όπως τονίζει ο Wittmann. Ισως γι' αυτό όταν βαριόμαστε ή όταν βιώνουμε κάτι παθητικά έχουμε την αίσθηση ότι ο χρόνος δεν περνά: η προσοχή μας παγιδεύεται σε ένα αέναα επεκτεινόμενο παρόν. 

Οπως συμβαίνει συχνά στην επιστήμη, η μελέτη ενός μη φυσιολογικού φαινομένου ή μιας ανώμαλης συμπεριφοράς οδηγεί στην καλύτερη κατανόηση των φυσιολογικών λειτουργιών. Ετσι, οι διαταραχές στην αντίληψη του χρόνου που διαπιστώνονται συστηματικά σε άτομα που υποφέρουν από κάποια νευροψυχολογική ασθένεια (υπερκινητικότητα, αδυναμία εστίασης της προσοχής, εξάρτηση από ναρκωτικά, κατάθλιψη, νόσο Πάρκινσον) αποτέλεσαν την αφετηρία για την κατανόηση των εγκεφαλικών μηχανισμών που εμπλέκονται άμεσα στην αντίληψη του χρόνου. Για παράδειγμα, από τη μελέτη ασθενών που έπασχαν από τη νόσο Πάρκινσον, μια νευροεκφυλιστική ασθένεια που πλήττει άτομα μέσης ηλικίας (55-60 ετών), οι ειδικοί έμαθαν πολλά για τους εγκεφαλικούς μηχανισμούς της αίσθησης του χρόνου. Η ασθένεια αυτή πλήττει τους νευρώνες του ραβδωτού σώματος και των βασικών γαγγλίων του εγκεφάλου. Οι νευρώνες αυτοί χρησιμοποιούν ως νευροδιαβιβαστή, δηλαδή ως χημικό αγγελιαφόρο των νευρωνικών πληροφοριών, την ντοπαμίνη. Οι κινητικές δυσλειτουργίες και ανεπάρκειες των ασθενών εξαρτώνται από την καταστροφή αυτού του ντοπαμινεργικού συστήματος επικοινωνίας των νευρώνων. 

 

Ωστόσο, η νόσος Πάρκινσον δεν πλήττει μόνο τις κινητικές ικανότητες των ασθενών αλλά και τις νοητικές: έχουν σοβαρά προβλήματα μνήμης και αίσθησης του χρόνου, γεγονός που, μέχρι πρόσφατα, είχε υποβαθμιστεί από τους κλινικούς γιατρούς. Το ότι όμως οι ασθενείς που υποφέρουν από Πάρκινσον εκδηλώνουν μια σαφή αλλοίωση της αίσθησης του χρόνου οδήγησε κάποιους πρωτοπόρους ερευνητές στο συμπέρασμα ότι τα μόρια της ντοπαμίνης και γενικότερα το ντοπαμινεργικό σύστημα παίζει αποφασιστικό ρόλο στην αντίληψη του χρόνου!

Πού όμως βρίσκεται το εσωτερικό εγκεφαλικό μας ρολόι;

 

Ποιο ή ποια είναι τα εγκεφαλικά υποστρώματα της αίσθησης του χρόνου; Σε αυτό το αποφασιστικό ερώτημα οι απόψεις των ειδικών ακόμη διίστανται. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η εγκεφαλική κλεψύδρα βρίσκεται κάπου μεταξύ της παρεγκεφαλίδας και των βασικών γαγγλίων. Αλλοι θεωρούν ότι τέτοιες «κλεψύδρες» υπάρχουν σε διάφορες περιοχές του εγκεφάλου μας, σε ειδικά νευρωνικά κυκλώματα κατανεμημένα στο σύνολο του εγκεφάλου. * 

Ενα συνοπτικό χρονικό των ιδεών μας για τον χρόνο

Του ΣΠΥΡΟΥ ΜΑΝΟΥΣΕΛΗ

Τι σχέση μπορεί να έχει η εύπλαστη υποκειμενική εμπειρία του χρόνου που βιώνουμε καθημερινά με τον «απανθρωποποιημένο», δηλαδή τον μαθηματικοποιημένο χρόνο της επιστήμης;

Αρκεί να ανατρέξει κανείς στην ιστορία των ανθρώπινων ιδεών σχετικά με τον χρόνο για να διαπιστώσει τη μετάβαση από τον κυκλικό χρόνο των αρχαίων Ελλήνων στον τελεολογικό και γραμμικό χρόνο των Εβραίων-Χριστιανών, και από αυτόν στον μαθηματικοποιημένο άχρονο χρόνο της κλασικής φυσικής. Είτε ως ποτάμι που ρέει ατέρμονα, όπως ήθελε να τον βλέπει ο Ηράκλειτος, είτε ως ακίνητος σκοτεινός ωκεανός μέσα στον οποίο φαίνεται να ταξιδεύει το Σύμπαν, όπως ακράδαντα πίστευε ο Πλάτωνας, ο «χρόνος» υπήρξε ανέκαθεν η πιο σκοτεινή, ασαφής και αινιγματική κατηγορία της ανθρώπινης σκέψης.

 

Ο κλασικός αιωνόβιος Χρόνος

Η σύλληψη της έννοιας του «χρόνου» αποτελούσε ένα από τα μεγαλύτερα φυσικά και μεταφυσικά προβλήματα της αρχαιοελληνικής σκέψης. Απ' ό,τι φαίνεται, στην κοσμογονία των Ορφικών υπάρχει ήδη κάποια μυθολογική ταύτιση του Χρόνου με τον Κρόνο (Θεό-πλανήτη), του οποίου η κυκλική περιφορά καθορίζει τη γένεση, τον θάνατο και την αναγέννηση των πάντων.

Κατόπιν, οι Πυθαγόρειοι, πιθανά επηρεασμένοι από τους Ορφικούς, θα περιγράψουν τον χρόνο ως «σφαίρα που περικλείει τα πάντα», τον τοποθετούν δηλαδή στην εξώτερη σφαίρα του ουράνιου θόλου ως σκοτεινό ενορχηστρωτή της κοσμικής αρμονίας των σφαιρών.

Με τον Παρμενίδη αρχίζει η διαφοροποίηση του είναι από το γίγνεσθαι. Ο,τι πραγματικά υπάρχει, το ον σύμφωνα με τον Παρμενίδη, είναι αιώνιο: χωρίς αρχή και τέλος (αγέννητο και άφθαρτο). Μια εντυπωσιακή ιδέα που θα γονιμοποιήσει όλες τις μετέπειτα ιδεαλιστικές αντιλήψεις στην επιστήμη (αστρονομία, μαθηματικά) αλλά και στη φιλοσοφία της αρχαιότητας.

Ωστόσο, το κείμενο όπου το πρόβλημα του χρόνου, δηλαδή της σχέσης τού είναι με το γίγνεσθαι, τίθεται σε όλο του το φιλοσοφικό μεγαλείο είναι ο «Τίμαιος» του Πλάτωνος. Σε αυτό το ύστερο έργο του, ο Πλάτων περιγράφει τον χρόνο ως «κινητή εικόνα της αιωνιότητας». Με αυτή την υποβλητική μεταφορά ο Πλάτων επιχειρεί να αναβαθμίσει, δηλαδή να εκκοσμικεύσει την κυρίαρχη αντίληψη της εποχής περί κυκλικού χρόνου. Και το εντυπωσιακό είναι ότι το πετυχαίνει μαθηματικοποιώντας την!

Το επόμενο βήμα θα το πραγματοποιήσει ο Αριστοτέλης ορίζοντας τον χρόνο ως «τον αριθμό της κίνησης σύμφωνα με το πριν και το μετά»: η ταύτιση του χρόνου με τη μέτρηση της κίνησης στον χώρο έχει ήδη συντελεστεί. Πολύ αργότερα, κατά τον 17ο αιώνα, από αυτή τη γεωμετρικοποίηση της κίνησης θα προκύψει η επαναστατική ιδέα του «απόλυτου χρόνου»!

Ο νεωτερικός άχρονος χρόνος

Ολοι οι πρωταγωνιστές της μεγάλης επιστημονικής επανάστασης (Καρτέσιος, Γαλιλαίος και Νεύτων) θα στηρίξουν το αντιαριστοτελικό οικοδόμημα της νέας φυσικής φιλοσοφίας πάνω σε αυτήν ακριβώς την αριστοτελική ιδέα του χρόνου ως μετρήσιμης ποσότητας της κίνησης στον χώρο. Πρόκειται, ωστόσο, για τη μαθηματικοποίηση μιας γραμμικής και όχι πλέον κυκλικής σύλληψης του χρόνου. Σπάζοντας όμως τον κύκλο του χρόνου αυτοί οι φυσικοί φιλόσοφοι δημιούργησαν μια βαθιά τομή στην ανθρώπινη εμπειρία του χρόνου. Εκτοτε οι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να ζουν σε έναν γραμμικό συμμετρικό «φυσικό» χρόνο μολονότι οι ίδιοι εξακολουθούν να βιώνουν την υποκειμενική εμπειρία ενός ασύμμετρου «αφύσικου» χρόνου, όπου το πριν προηγείται πάντοτε του μετά. 

 

 Για την κλασική φυσική ο χρόνος δεν κυλάει προς μία κατεύθυνση, δεν παράγει τίποτα νέο. Οπως το έθεσε ο Νεύτων στην εισαγωγή του μεγάλου βιβλίου του «Philosophiae Naturalis Principia Mathematica»: «Ο απόλυτος, αληθινός και μαθηματικός χρόνος, αφ' εαυτού και από την ίδια του τη φύση, ρέει ομοιόμορφα χωρίς να εξαρτάται από τίποτα το εξωτερικό...». Με άλλα λόγια, ο υποκειμενικός χρόνος που βιώνουν οι άνθρωποι, για τον Νεύτωνα αλλά και για ολόκληρη την κλασική επιστήμη, είναι μια ψευδαίσθηση που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον απόλυτο κοσμικό χώρο και χρόνο. 

 

Ετσι όμως στον πυρήνα της νεωτερικής επιστήμης παρεισφρέει δόλια η πλατωνική εικόνα του χρόνου ως κινούμενου ειδώλου της αιωνιότητας. 

 Η ιδέα ενός απόλυτου χρόνου όχι μόνο άντεξε σθεναρά, αλλά και κυριάρχησε στην επιστημονική σκέψη για περισσότερο από τρεις αιώνες. Ωσπου στις αρχές του εικοστού αιώνα ένας νεαρός φυσικός ανέτρεψε το μεγαλοπρεπές οικοδόμημα της κλασικής φυσικής. Πράγματι, το 1905 η ειδική θεωρία της σχετικότητας του Αλμπερτ Αϊνστάιν ανέτρεψε τις νευτώνειες έννοιες του απόλυτου χώρου και χρόνου. Δεν κατάφερε όμως να αποκαταστήσει τον ενεργό και δημιουργικό ρόλο του χρόνου στη διαμόρφωση της θεμελιώδους δομής της ύλης (υποατομικά σωματίδια) αλλά και στην εξέλιξη του ορατού μας Σύμπαντος! Εξάλλου, όπως θα εκμυστηρευθεί ο ίδιος ο Αϊνστάιν σε ένα περίφημο γράμμα του: «Η διάκριση ανάμεσα σε παρελθόν και σε μέλλον αποτελεί μόνο μια ψευδαίσθηση, έστω κι αν πρόκειται για μια επίμονη ψευδαίσθηση». 

Αν όμως ο χρόνος είναι απλώς μια παράμετρος στη φυσική περιγραφή του Σύμπαντος, αν αποτελεί απλώς μία διάσταση στο τετραδιάστατο συνεχές που ονομάζεται «χωρόχρονος», δηλαδή μια επιπλέον μαθηματική συντεταγμένη που αυξάνεται ή μειώνεται από το άπειρο παρελθόν στο άπειρο μέλλον, τότε γιατί το Σύμπαν δεν είναι στατικό αλλά συνεχώς εξελίσσεται; Γιατί ο χρόνος φαίνεται να είναι ασύμμετρος και χωρίζεται σε παρελθόν, παρόν και μέλλον; Τέλος, γιατί όλα τα πολύπλοκαφυσικά συστήματα, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων, περιέχουν καταγεγραμμένο στη δομή τους μόνο το παρελθόν αλλά όχι το μέλλον τους;

Η συνειδητοποίηση ότι το Σύμπαν δεν είναι στατικό αλλά εξελίσσεται διαρκώς δημιουργώντας νέες πιο σύνθετες δομές υποδεικνύει επίσης τη δημιουργική και απολύτως φυσική δράση του χρόνου πάνω στην οργάνωση του Σύμπαντος. Η μη αναστρεψιμότητα στη φύση αποτελεί όχι μόνο την εκδήλωση της δημιουργικής δράσης του χρόνου πάνω στα πολύπλοκα φυσικά συστήματα, αλλά και την ουσιαστική προϋπόθεση για την εμφάνιση όλων των εξελικτικών φαινομένων: από την κοσμολογική εξέλιξη μέχρι τη βιολογική εξέλιξη της ζωής και από τη νοητική εξέλιξη στο ζωικό βασίλειο μέχρι την ανθρώπινη ιστορία.

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=140646

 

"ΜΥΡΤΙΔΑ" Ένα κορίτσι που ταξίδευει... στο χρόνο!

March 18, 2013, 7:20 am

≫ Next: "G A I A"

≪ Previous: Το πλάνεμα του Άχρονου Χρόνου

$

0

0

Ένα πολύ όμορφο βίντεο, με τίτλο "Μύρτις - Το μήνυμά της στους ηγέτες του κόσμου",  η αφορμή για αυτήν την ανάρτηση.
Δυστυχώς όμως το εγχείρημα αυτό, είχε και άσχημα επακόλουθα, με δικαστικές διαμάχες.Τι κρίμα ένα τόσο νεαρό κορίτσι να βιώνει ξανά στο ταξίδι της στο χρόνο, ακόμη μία εμφύλια διαμάχη...

Εμφύλιος στο Οδοντιατρικό Αθηνών για τη Μύρτιδα

Ρεπορτάζ: Δημήτρης Πανόπουλος 

Στις δικαστικές αίθουσες κατέληξε η διαμάχη που έχει ξεσπάσει μεταξύ καθηγητών της Οδοντιατρικής Σχολής Αθηνών και αφορά τη Μύρτιδα, ένα σημαντικό έκθεμα το οποίο φιλοξενείται στο Μουσείο της Ακρόπολης.

Πρόκειται για αναπλασμένο πρόσωπο ενός παιδιού, το οποίο πέθανε από τον λοιμό των Αθηνών τον 5ο αιώνα π.Χ. Η Μύρτις. 

Πιο συγκεκριμένα, ο κ. Εμμανουήλ Παπαγρηγοράκης ήταν ο εμπνευστής της μεγάλης έρευνας που ξεκίνησε, όταν, κατά τη διάρκεια ανασκαφών στον Κεραμεικό, βρέθηκε ένα παιδικό κρανίο σε ομαδικό τάφο.

Το κρανίο που ήταν σε άριστη κατάσταση αποτέλεσε την αφορμή για να ξεκινήσει η προσπάθεια της ανάπλασης αυτού του παιδικού προσώπου του 5ου π.Χ. αιώνα.
Η μελέτη του αρχαιολογικού αυτού υλικού, που χρονολογείται από το 1900 π.Χ. –Μεσσοελλαδική εποχή– μέχρι το 300 π.Χ. περίπου, διερευνά και αποτυπώνει τα χαρακτηριστικά του προσώπου των αρχαίων Ελλήνων, έτσι ώστε αυτό να συγκριθεί με το πρόσωπο του σύγχρονου Έλληνα. Επίσης γίνεται η σύγκριση με τα χαρακτηριστικά του προσώπου των αρχαίων αγαλμάτων, για να διαπιστωθεί κατά πόσον αυτά απεικονίζουν την πραγματικότητα ή μια εξιδανικευμένη μορφή της.
Σε συνεργασία με συναδέλφους από διάφορες χώρες, κατάφεραν σε δύο χρόνια να ολοκληρώσουν την ανάπλαση της κεφαλής του κοριτσιού.
Η παρουσίαση της Μύρτιδος στο κοινό έγινε στις 9 Απριλίου 2010, στο Μουσείο Ακρόπολης, ενώ διοργανώθηκε περιοδεύουσα έκθεση με τίτλο «Μύρτις: πρόσωπο με πρόσωπο με το παρελθόν» και πλέον είναι το έκθεμα που κοσμεί την είσοδο του Μουσείου.

«Έκλεψαν τα οστά»

Ωστόσο, η Μύρτις αποτέλεσε την… πέτρα του σκανδάλου που ξέσπασε στην Οδοντιατρική Σχολή Αθηνών, με αντεγκλήσεις και κατηγορίες μεταξύ τριών καθηγητών της Σχολής, οι οποίες κατέληξαν στις δικαστικές αίθουσες. Μηνυτής ο κ. Παπαγρηγοράκης και μηνυόμενοι οι κ.κ. Βουγιουκλάκης και Μουντούρης οι οποίοι κατηγορήθηκαν για τα αδικήματα της διατάραξης οικιακής ειρήνης και διακεκριμένης φθοράς ξένης περιουσίας.

Ο Γιώργος Βουγιουκλάκης

Σύμφωνα με την μήνυση του κ. Παπαγρηγοράκη, ο κ. Βουγιουκλάκης αρχικά διέρρηξε το γραφείο του, όπου φυλάσσονταν τα ευρήματα και τα οστά της Μύρτιδος, τα έκλεψε και στη συνέχεια τα πέταξε σε τουαλέτα στο υπόγειο του κτηρίου της Σχολής.
Όταν το αντιλήφθηκε ο κ. Παπαγρηγοράκης ειδοποίησε την Άμεση Δράση, η οποία κατέφθασε στο σημείο και πήρε αποτυπώματα. Η υπόθεση κατέληξε στα δικαστήρια, ωστόσο μέχρι και σήμερα τα οστά αγνοούνται, παρά το γεγονός ότι στην ιστοσελίδα της Μύρτιδος αναφέρεται ότι η έρευνα και οι εργασίες σε σχέση με το αρχαιολογικό σκελετικό υλικό από τον Κεραμεικό συνεχίζονται.

Ο Μανώλης Παπαγρηγοράκης 

Το δικαστήριο πραγματοποιήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 2012. Ο κ. Βουγιουκλάκης, τέως πρόεδρος της Οδοντιατρικής Σχολής αθωώθηκε, ενώ ο κ. Μουντούρης καταδικάστηκε σε 12 μήνες φυλάκισης.
Σύμφωνα με όσα κατέθεσαν μάρτυρες της υπόθεσης, οι κατηγορούμενοι θα μπορούσαν να είχαν κλέψει το «εύρημα», παίρνοντας τα κλειδιά από την γραμματεία της έδρας.
Τέλος αξίζει να σημειωθεί ότι, οι πρωταγωνιστές της υπόθεσης τηρούν μια περίεργη σιωπή γύρω από την «εμφύλια διαμάχη» της Οδοντιατρικής Σχολής, ενώ κανείς δεν θέλει να σχολιάσει το αποτέλεσμα της δικαστικής κόντρας που έχει ξεσπάσει. 

 Πηγές

 http://www.youtube.com/user/irakleitoss?feature=watch

 http://www.zougla.gr

"G A I A"

March 19, 2013, 5:36 am

≫ Next: Το σέλας στις παραδόσεις των λαών

≪ Previous: "ΜΥΡΤΙΔΑ" Ένα κορίτσι που ταξίδευει... στο χρόνο!

$

0

0

Η Μητέρα Γη

Η Θεωρία της Γαίας αν και πρωτόγνωρη για τα επιστημονικά δεδομένα δεν ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για τον άνθρωπο, αφού εδώ και χιλιάδες χρόνια στις εσωτερικές παραδόσεις η Γη πάντοτε αντιμετωπιζόταν με μεγάλο σεβασμό όχι μόνο ως ένας απλός ζωντανός οργανισμός αλλά σαν Μητέρα Γη από την οποία η ζωή ανάβλυζε και στην οποία επέστρεφε μέσω της διαδικασίας του θανάτου. 

Η Γη αποτέλεσε πάντα και για όλους τους λαούς του κόσμου πηγή ζωής και συνείδησης. Ειδικά στη μακρινή αρχαιότητα ο άνθρωπος έχοντας μια πιο άμεση επαφή με τη φύση και δίχως τη σημερινή καταδυνάστευση από τον νου, μπορούσε να αφουγκράζεται τον παλμό της φύσης και να αναγνωρίζει ότι τα πάντα γύρω του σφύζουν από ζωή. Μα πάνω απ’ όλα αναγνώριζε ότι όλα γύρω του αλληλεπιδρούν, ως ζωντανοί οργανισμοί που είναι, και ότι όλα μαζί αποτελούν κύτταρα ενός ευρύτερου ζωντανού οργανισμού που είναι ο ίδιος ο πλανήτης. Κυριολεκτικά οι μακρινοί μας πρόγονοι βίωναν την στοργική αγκαλιά της Μητέρας Γης. Αυτή τους έδινε τροφή, αυτή τους καθοδηγούσε στην κατανόηση του κόσμου και τη γνώση των Νόμων της ζωής, αυτή τους χάριζε κάθε χαρά και πόνο και με περισσή αγάπη πάντα σύμπασχε μαζί τους. Κάτω από το βλέμμα της κάθε πέτρα, φυτό, ζώο και άνθρωπος είναι αδέλφια που συμπορεύονται στο ίδιο μονοπάτι. Δεν είναι τυχαίο ότι στις επικλήσεις και τις προσευχές των Ινδιάνων τις Αμερικής όλα τα πλάσματα αποκαλούνται και βιώνονται ως «αδέλφια ανθρώπου» και ότι οι Ινδιάνοι, οι Δρυίδες και οι απανταχού Σαμάνοι προσεγγίζουν με μεγάλο σεβασμό και ταπεινότητα το Πνεύμα της Μητέρας Γης. Οι αποκαλούμενες «πρωτόγονες» φυλές που υπάρχουν σε διάφορα μέρη του κόσμου απ’ ότι φαίνεται κατέχουν σημαντικά κλειδιά που ο «πολιτισμένος» σύγχρονος άνθρωπος έχει χάσει εδώ και πολλούς αιώνες. Παρόλα αυτά είναι παρήγορο το γεγονός της σημερινής αυξανόμενης παρουσίας οικολογικών κινημάτων που δρουν συνδυάζοντας τις εσωτερικές αξίες και πρακτικές με την επιστημονική δράση.

Η πλανητική ύπαρξη
Σύμφωνα με τη δυτική εσωτερική παράδοση η Γη αποτελεί όντως έναν ζωντανό οργανισμό που εξελίσσεται. Η Γη δεν είναι, όπως λανθασμένα θεωρεί ο σύγχρονος άνθρωπος, ένας νεκρός πλανήτης από πετρώματα που πάνω του ζουν κάποιοι ζωντανοί οργανισμοί όπως τα ζώα, τα φυτά και ο άνθρωπος.

'Aλλωστε αποτελεί βασική παραδοχή της εσωτερικής παράδοσης ότι τα πάντα είναι συνείδηση και ότι τα πάντα διαπερνώνται από την πνοή ζωής του Δημιουργού. Υπό τούτη την οπτική τίποτα μέσα στην Εκδήλωση δεν μπορεί να είναι νεκρό. Όλα είναι ζωντανά και διαρκώς εξελίσσονται. Έτσι και η Γη αποτελεί έναν ζωντανό οργανισμό. Κατά την Εσωτερική Παράδοση πάνω στη Γη υπάρχουν και εξελίσσονται το ορυκτό, το φυτικό, το ζωικό και το ανθρώπινο βασίλειο, καθώς και το βασίλειο των στοιχειακών οντοτήτων που μοχθούν αέναα για να συγκροτούν και να υποβοηθούν τη μορφή του κόσμου μας. Όλα αυτά τα βασίλεια, σε κάθε επίπεδο ύπαρξης και λειτουργίας τους, λέγεται πως αποτελούν αυτό που ονομάζουμε Ζωντανή Γη, Γαία, ή Πλανητική Ύπαρξη σύμφωνα με τον όρο που χρησιμοποιείται από τη δυτική εσωτερική παράδοση. Η Πλανητική Ύπαρξη είναι η συνισταμένη πλανητική συνείδηση που αναδύεται από τη σύνθεση όλων των συνιστωσών συνειδήσεων όλων των βασιλείων του πλανήτη. Είναι μια εξελισσόμενη συνείδηση που μοχθεί για να εξελιχθεί και σε αυτό το σημείο πολλά έχουν να προσφέρουν οι άνθρωποι ως τα πιο προηγμένα εξελικτικά παιδιά της. Ο ρόλος της ανθρωπότητας, μας λένε οι εσωτερικές παραδόσεις, είναι ιδιαίτερα νευραλγικός και σημαντικός τόσο για την εξέλιξη του κάθε βασιλείου χωριστά αλλά και της ίδιας της Πλανητικής ύπαρξης, καθώς μπορεί να δράσει καταλυτικά στα εξελικτικά δρώμενα του πλανήτη ως αγωγός και εκφραστής ισχυρών πνευματικών και κοσμικών δυνάμεων ικανών να μετουσιώσουν ραγδαία την ποιότητα της ζωής πάνω στη Γη.

 

Η Ντιον Φόρτσιουν στο έργο της «Κοσμικό Δόγμα» αναφέρεται με πολύ γλαφυρό τρόπο στην Πλανητική Ύπαρξη: «Η Πλανητική Ύπαρξη είναι ένα πελώριο Στοιχειακό που αποτελείται από τη συνείδηση (χρησιμοποιώντας τη λέξη με την πλατιά της έννοια) καθενός από τα παιδιά της – τα παιδιά της είναι όλες οι ζωές πάνω στη γη, άνθρωποι, αγρίμια, πουλιά, ερπετά, ψάρια, έντομα, κ.λ.π. Στο Μεγάλο Στοιχειακό, την Πλανητική Ύπαρξη, όλα αυτά είναι, ή θα έπρεπε να είναι, ένα. Επειδή αυτή η ενωτική σχέση έχει κλονιστεί, εκδηλώνονται διάφορες αρρώστιες. Μπορεί να υποτεθεί ότι όταν ‘‘έρθει η Βασιλεία’’, όταν η Λογοϊκή Ιδέα αυτού του πλανήτη εκδηλωθεί αληθινά, τότε πραγματικά όλα τα γήινα πλάσματα θα γίνουν ένα σ’ ένα ορισμένο επίπεδο.

"Θα πρέπει να θυμάσαι ότι οι ανθρώπινες υπάρξεις, καθώς αναπτύσσονται και προοδεύουν, οφείλουν ένα μεγάλο χρέος στη γη, η οποία είναι η μητέρα τους, ο γονιός τους. Είναι πλασμένοι από την ουσία της και ζουν επάνω της και όλα όσα κάνουν εδώ στη γη, όλα όσα ανακαλύπτουν στην επιστήμη, όλα όσα δημιουργούν στην τέχνη ή στη βιομηχανία, είναι επίσης μέρος δικό της. Αλλά αυτή αναπτύσσεται με πιο αργό ρυθμό από τα παιδιά της και είναι καθήκον των παιδιών της να βοηθήσουν τη δική της εξέλιξη μέσα από τη δική τους. Επομένως, οτιδήποτε κάνεις, ας γίνεται όχι μόνο για το προσωπικό σου κέρδος ή συμφέρον, αλλά και για όφελος της Πλανητικής Ύπαρξης. Όσο περισσότερο μοιράζεσαι συνειδητά με αυτή την πελώρια Στοιχειακή μάνα ό,τι κάνεις, τόσο αυτό που κάνεις θα καρποφορεί και θα ευημερεί περισσότερο – όχι μόνο μέσα σ’ αυτήν, αλλά και σε σένα. Δεν υπάρχει κανένα πλάσμα πάνω στη γη, ούτε ακόμα και εκείνα που ήρθαν αργότερα στον πλανήτη που να μην ενδιαφέρουν την Πλανητική Ύπαρξη. Ο άνθρωπος έχει πολύ μεγάλη ευθύνη όχι μόνο προς τον εαυτό του, αλλά επίσης και προς τη μεγάλη ομαδική ψυχή της γης, τη μεγάλη μητέρα όλης της ανθρωπότητας".

Οι κοσμικές προοπτικές της Γαίας
Ο πλανήτης Γη ως ζωντανή οντότητα αποτελεί αδελφό πλανήτη των υπολοίπων πλανητών που γυρνούν γύρω από τον Ήλιο και ζωντανό κύτταρο αυτού του ευρύτερου οργανισμού που τον αποκαλούμε Ηλιακό Σύστημα. Μέσα σε αυτό τον οργανισμό αλληλεπιδρά διαρκώς με τους υπόλοιπους πλανήτες και για αυτό το λόγο όσο πιο πολύ εξελίσσεται τόσο πιο αποτελεσματικά προσφέρει μέσα σε αυτόν τον γιγάντιο οργανισμό.

 

Έτσι γίνεται αντιληπτό πως η εξέλιξη της Πλανητικής Ύπαρξης της Γης έχει ιδιαίτερα μεγάλη σημασία για το σύνολο της ζωής μέσα στο Ηλιακό μας Σύστημα (η εσωτερική παράδοση θεωρεί πως το Ηλιακό μας Σύστημα σφύζει από ποικίλες μορφές ζωής που δεν είναι κατ’ ανάγκη εκδηλωμένες στο φυσικό πεδίο). Λέγεται πως ο πλανήτης μας δεν ανήκει, ακόμη, στους αποκαλούμενους «Ιερούς Πλανήτες» του Ηλιακού μας Συστήματος και ότι σε αυτό ακριβώς το σημείο ο άνθρωπος μπορεί να συμβάλει καθοριστικά με τη συνειδητή προσφορά του προς το σύνολο της ζωής της Γης. Έτσι κάποια στιγμή η Μητέρα Γη θα μπορέσει να αφυπνιστεί συνειδητά και να λειτουργήσει ως συνειδητός φορέας του Πνεύματος, αποκτώντας το δικό της ενεργό ρόλο μέσα στον απέραντο Κοσμικό Χορό του Σύμπαντος.

Όμως η Μητέρα Γη και όλοι εμείς, τα παιδιά της, δε στεκόμαστε μόνοι και αβοήθητοι σε αυτή την τεράστια προσπάθεια εξέλιξης. Σύντροφοι, συνοδοιπόροι και καθοδηγητές μας στέκονται εκείνες οι υπάρξεις που έχοντας τελειώσει την εκπαίδευσή τους πάνω στο σχολείο που ονομάζουμε Γη, στέκονται δίπλα μας για μας βοηθήσουν να φθάσουμε εκεί που εκείνοι έφθασαν. Πρόκειται για τους Διδασκάλους της Σοφίας, εκείνες τις λαμπρές πνευματικές υπάρξεις που μοχθούν αέναα για την εξέλιξη της Γης και οι οποίες αποτελούν μέρος του ευρύτερου ιστού της Κοσμικής Ιεραρχίας μέσω του οποίου ενεργός βοήθεια διαρκώς καταφθάνει πάνω στη Μητέρα Γη. 

Πηγές

Βίντεο:www.youtube.com

Κείμενο:www.e-zine.gr

Φωτογραφίες:www.google.com

Το σέλας στις παραδόσεις των λαών

March 20, 2013, 4:32 am

≫ Next: Βγήκε η ζωή μας στο σφυρί...

≪ Previous: "G A I A"

$

0

0

Alberta Aurora - Prairie Light from InFocus Imagery Inc. on Vimeo.

atlaswikigr.wetpaint.com

Για τους αρχαίους Νορβηγούς, ο χορός ήταν άμεσα συνδεδεμένος με το Βόρειο Σέλας. Ως τις αρχές του 20ου αι., οι κάτοικοι της δυτικής ακτής της Νορβηγίας πίστευαν ότι το Βόρειο Σέλας είναι γριές, ανύπαντρες γυναίκες που χορεύουν, κουνώντας τα λευκοφορεμένα με γάντια χέρια τους. 
 



Πίστευαν ότι όταν οι ανύπαντρες γυναίκες γερνούσαν και πέθαιναν τις έπαιρνε μαζί του το Βόρειο Σέλας. «Είναι τόσο γριά που σύντομα θα την πάρει το Βόρειο Σέλας», έλεγαν για κάποια ανύπαντρη ηλικιωμένη γυναίκα όταν ήθελαν να την κακολογήσουν. Σύμφωνα με τη Νορβηγική μυθολογία κατά την περίοδο των Βίκινγκς, το Βόρειο Σέλας ήταν η αντανάκλαση από τις ασπίδες που κρατούσαν οι Βαλκυρίες, οι οποίες ήταν νεκρές παρθένες.


                                 

 Μια πολύ γνωστή Σκωτσέζικη έκφραση για το Βόρειο Σέλας είναι «Merry Dancers», δηλαδή «Χαρούμενοι χορευτές» και συνδέεται κυρίως με τις γυναίκες. Σύμφωνα μ΄ αυτό το θρύλο, οι χορευτές ήταν υπερφυσικά όντα τα οποία μάχονταν στον ουρανό για χάρη μιας όμορφης γυναίκας.

Παρόμοια και οι Ινδιάνοι της Βόρειας Αμερικής περιέγραφαν το Βόρειο Σέλας σαν χαρούμενους χορευτές, με τη διαφορά ότι γι΄ αυτούς το Σέλας δεν προκαλούσε ερωτικές οπτασίες, όπως για τους Σκωτσέζους. Στη φαντασία των Ινδιάνων, το Βόρειο Σέλας ήταν θεοί που χόρευαν γύρω από το στερέωμα. 



 

Για τους Σουηδούς επίσης, το Σέλας ήταν συνδεδεμένο με το χορό και ένα παλιό όνομα που χρησιμοποιούσαν στη Σουηδία για να περιγράψουν το φαινόμενο ήταν «Πόλκα». Στη Σουηδία, επικρατούσε επίσης η αντίληψη, ότι το Σέλας προερχόταν από αντανακλάσεις πυρσών, τους οποίους χρησιμοποιούσαν οι Λάπωνες, ψάχνοντας γύρω να βρουν τους τάρανδούς τους. 

Για τους Εσκιμώους της Γροιλανδίας και του Βόρειου Καναδά (γύρω από τον κόλπο Hudson), Το Βόρειο Σέλας ήταν οι ψυχές των νεκρών. Ιδιαίτερα οι Εσκιμώοι της Γροιλανδίας πίστευαν ότι, όταν το Σέλας τρεμόσβηνε, αυτό σήμαινε ότι οι νεκροί τους φίλοι ή συγγενείς, προσπαθούσαν να έρθουν σε επικοινωνία με τους ζωντανούς. Οι Εσκιμώοι της Γροιλανδίας σέβονταν υπερβολικά το Βόρειο Σέλας και απέφευγαν να το κοροϊδέψουν ή να κάνουν αστεία μαζί του.

 

Πίστευαν ότι αν του σφύριζες, μπορούσες να επιταχύνεις την κίνησή του και αν άκουγαν κάποιο ψιθυριστό ήχο, αυτό σήμαινε ότι είχαν έρθει σε επικοινωνία με τους νεκρούς τους φίλους ή συγγενείς. 

Οι Ινδιάνοι Fox πίστευαν ότι μπορούσαν να καλέσουν πνεύματα και φαντάσματα, σφυρίζοντας προς το Βόρειο Σέλας. Έλεγαν ότι το πλησίασμα αυτών των πνευμάτων ακουγόταν σαν ήχο που κάνουν τα γυμνά πέλματα πάνω σε σκληρό έδαφος. Τα πνεύματα ερχόταν τρέχοντας με τα σώματά τους να γέρνουν προς τα εμπρός, τα χέρια απλωμένα πίσω, κοιτώντας με άγριο βλέμμα, μία από δω και μία από κει, και πετώντας στον αέρα, προσγειωνόντουσαν στο έδαφος μ΄ ένα γδούπο. Μετά στέκονταν σιωπηλά πίσω από κείνον που τα είχε καλέσει, περιμένοντας να μάθουν το λόγο για την κλήση. 

 
Για τις Ινδιάνικες φυλές της Β. Αμερικής ήταν κοινή πεποίθηση ότι το Βόρειο Σέλας προκαλείτο από τη συνάθροιση ανδρών θεραπευτών και πολεμιστών, στο βορειότερο μέρος του κόσμου, οι οποίοι ετοίμαζαν τους σκοτωμένους εχθρούς τους σε τεράστια καζάνια.
Άλλοι Ινδιάνοι πίστευαν ότι μία φυλή από μικροσκοπικούς Ινδιάνους κατοικούσε το βορειότατο τμήμα των πάγων, μερικών ημερών ταξίδι από αυτούς. Αυτοί οι μικροσκοπικοί Ινδιάνοι ήταν τόσο δυνατοί που μπορούσαν να πιάσουν με τα χέρια τους ψάρια μεγάλα σα φάλαινες. Μετά, άναβαν μια φωτιά για να μαγειρέψουν την ψαριά τους, η οποία ήταν τόσο μεγάλη, ώστε η αντανάκλασή της στον ουρανό δημιουργούσε το Βόρειο Σέλας.


Οι Μάορι της Νέας Ζηλανδίας (Oι Maori είναι οι πρώτοι γνωστοί οικιστές της Νέας Ζηλανδίας πριν από τους Ευρωπαίους. Σύμφωνα με τα αρχαιολογικά, γλωσσολογικά και πολιτισμικά ευρήματα, υπολογίζεται ότι οι Maori της Πολυνησίας την κατοίκησαν πριν 1.000 τουλάχιστον χρόνια, αν όχι περισσότερο. Η πίστη αυτή ενισχύεται από τις παραδόσεις, τις γενεαλογίες και τους μύθους καταγωγής των Μaori, οι οποίοι αναφέρονται σε μια σειρά από μεταναστεύσεις με σχεδίες, που πραγματοποίησαν οι κάτοικοι των νήσων της κεντρικής Πολυνησίας (2.000 μίλια βορειο-ανατολικά της Ν.Ζ.) και οι οποίες φαίνεται να σταμάτησαν περίπου 500 χρόνια πριν από τον αγγλικό αποικισμό, στα μέσα του 19ου αιώνα. Σήμερα αντιπροσωπεύουν το 12-14% του πληθυσμού των νήσων. Αποτελούν δυναμική εθνική ομάδα που ενσωματώνεται στην αστική αναπτυγμένη κοινωνία σε όλα τα επίπεδα και αργά αλλά σταθερά αυξάνει την παρουσία της. ), ισχυρίζονται ότι όταν οι πρόγονοί τους ήρθαν νότια στα νησιά της Πολυνησίας, είκοσι με τριάντα γενιές πριν, κάποιοι από αυτούς, συνέχισαν το ταξίδι τους στο νοτιότερο σημείο, όπου και εγκαταστάθηκαν. Οι Μάορι πιστεύουν ότι το Νότιο Σέλας(Aurora Australis) ήταν αντανακλάσεις στον ουρανό από τεράστιες φωτιές που άναβαν οι απόγονοι αυτών των αρχαίων ταξιδευτών, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να επικοινωνήσουν με τους μακρινούς τους συγγενείς στα νησιά της Πολυνησίας, ελπίζοντας ότι θα έρθουν να τους διασώσουν από την παγωμένη τους κατοικία.


Τελείως δικαιολογημένα, αποτελούσε κοινή πεποίθηση για πολλούς λαούς σε παλιότερες εποχές, ότι το Βόρειο Σέλας ήταν κάποια φωτιά. Παραδείγματα τέτοια βρίσκει κανείς πολλά στην αρκτική Σκανδιναβία, όπου πίστευαν ότι το Βόρειο Σέλας ήταν ενεργά ηφαίστεια, τοποθετημένα από το θεό στο μακρινό Βορά για να φωτίζουν και να ζεσταίνουν τις σκοτεινές και παγωμένες περιοχές της χώρας. Ο Anders Celsius, σημείωσε στο ημερολόγιό του στις 27 Σεπτέμβρη του 1732, ότι το Βόρειο Σέλας προέρχεται από ενεργά ηφαίστεια, κοντά στο Βόρειο Πόλο.
Στη Φιλανδία, πίστευαν ότι το Σέλας ήταν άγγελοι που μάχονταν, κρατώντας αναμμένους πυρσούς.



Μία από τις πιο ρομαντικές αντιλήψεις για το Βόρειο Σέλας συναντά κανείς στη λαϊκή παράδοση των Δανών. Γι΄ αυτούς το Σέλας οφείλεται σε ένα κοπάδι από κύκνους που έχοντας πετάξει τόσο μακριά στο Βορά, παγιδεύτηκαν μέσα στους πάγους. Κάθε φορά που τίναζαν τα φτερά τους, στην προσπάθειά τους να απελευθερωθούν, δημιουργούσαν αντανακλάσεις στον ουρανό, οι οποίες μπορούσαν να γίνουν ορατές στη Δανία ως Βόρειο Σέλας.


 
Οι Λάπωνες (οι Σάμι) της Σουηδίας προειδοποιούσαν τις γυναίκες τους να μη βγαίνουν έξω χωρίς καπέλο στο κεφάλι όταν εμφανιζόταν το Βόρειο Σέλας, ενώ οι Λάπωνες της Νορβηγίας φοβούνταν ότι το Σέλας θα κατέβει στο έδαφος και θα τους κλέψει ή θα τους σκοτώσει τα παιδιά τους. Πολλές φορές, συναντάς ακόμη και στις μέρες μας παιδιά να βγαίνουν έξω, κουνώντας λευκά μαντίλια προς τον ουρανό όταν εμφανίζεται. Οι πιο ευσεβείς από τους Λάπωνες, όταν έβλεπαν ένα πολύ ενεργό Σέλας, έκοβαν ταχύτητα στα έλκηθρα και αφαιρούσαν από τους τάρανδους τα κουδουνάκια.
Τέλος, στο Μεσαίωνα, έβλεπαν το Βόρειο Σέλας σαν ένα φοβερό ουράνιο πόλεμο ανάμεσα στις δυνάμεις του καλού και του κακού, και το κόκκινο χρώμα που κάποιες φορές παρουσίαζε, σαν ποταμούς αίματος. Ένα πολύ ενεργό Σέλας το θεωρούσαν σαν προμήνυμα του κακού, και συχνά η εκκλησιαστική εξουσία της εποχής αυτής χρησιμοποιούσε το φαινόμενο για να σκορπίσει το φόβο για την τιμωρία όσων απ΄ τους πιστούς δε συμμορφώνονταν στις εντολές της. Πολυάριθμες γκραβούρες που έχουν σωθεί από αυτή την εποχή, παριστάνουν το Βόρειο Σέλας σαν τερατόμορφες υπάρξεις που έχουν σα στόχο την εξάπλωση του κακού και την καταστροφή.
Στη σημερινή αρκτική Σκανδιναβία κάποιοι από τους θρύλους για το Βόρειο Σέλας παραμένουν ακόμη, και πολλοί σε προειδοποιούν ότι αν του σφυρίξεις την ώρα που χορεύει στον ουρανό, τότε θα μεγαλώσει κι άλλο, θα γίνει πιο γρήγορο και θα κατέβει να σε πάρει μαζί του για πάντα.


xibalba

Βγήκε η ζωή μας στο σφυρί...

March 20, 2013, 4:35 pm

≫ Next: Σύνδρομο Down -"Οι διαφορετικοί Άνθρωποι"

≪ Previous: Το σέλας στις παραδόσεις των λαών

$

0

0

Στίχοι: Φώντας  Λάδης

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Τραγούδι:Γιάννης Θωμόπουλος

Βγήκι η ζωή μας στο σφυρί, 

μας παίρνουν, μας πουλάνε, 

στα ξένα χάνετ’ η ζωή, 

μας στίβουν, μας πετάνε.

Βγήκι η ζωή μας στο σφυρί, 

σ’ Αμερική κι Ευρώπη, 

άνθρωποι μας γεννήσανε

και μας πουλάν ανθρώποι.

Για μεροκάματο διπλό

τον ουρανό μας κρύψανε, 

δεν έχει φως να ζήσουμε.

Η φτώχεια κει, η νύχτα εδώ, 

μάνα, οι τόποι λείψανε

τη μοίρα μας να χτίσουμε.

Εύχομαι γρήγορη ανάρρωση, στον τεράστιο δημιουργό μας 

Μίκη Θεοδωράκη

Σύνδρομο Down -"Οι διαφορετικοί Άνθρωποι"

March 21, 2013, 5:04 am

≫ Next: Το αχανές πολυσύμπαν

≪ Previous: Βγήκε η ζωή μας στο σφυρί...

$

0

0

 

Σαν σήμερα

Παγκόσμια ημέρα των ανθρώπων, με σύνδρομο Down σήμερα, η οποία καθιερώθηκε το 2006, με πρωτοβουλία του συμπατριώτη μας γιατρού Στυλιανού Αντωναράκη, καθηγητή Γενετικής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης, προκειμένου να ευαισθητοποιήσει και να ενημερώσει τη διεθνή κοινότητα για το σύνδρομο Down.

Το σύνδρομο Down είναι μια γενετική κατάσταση, που οφείλεται στο επιπλέον χρωμόσωμα που εμφανίζεται στο 21ο ζευγάρι, εξ ου και η ταξινόμησή του ως Τρισωμία 21. Προέρχεται κατά 90-95% από το ωάριο και 5-10% από το σπερματοζωάριο και επηρεάζει μία περίπου στις 600-700 γεννήσεις παιδιών.

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=-_-P4t2jR1g

Η πρώτη παρατήρηση του συνδρόμου έγινε το 1866 από τον John Langdon Down. Ο άγγλος γιατρός παρατήρησε ότι μερικά νεογνά που γεννιούνται έχουν εξωτερική όψη παρόμοια με αυτή των Μογγόλων, απ' όπου προήλθε και η ονομασία μογγολισμός, που στις μέρες μας έχει εγκαταλειφθεί.

 Η επιλογή της συγκεκριμένης ημερομηνίας 21 Μαρτίου, προκύπτει  από τα αριθμητικά δεδομένα που συνθέτουν το σύνδρομο (3ο χρωμόσωμα στο 21ο ζεύγος=3.21).

 "Cafe de flore"

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα, μου δίνεται η ευκαιρία να αναφερθώ σε μια ταινία που με έχουν συγκλονήσει, οι τόσο τρυφερές σχέσεις αυτών των "μικρών αλλιώτικων ανθρώπων"...

Η ταινία:
Η ιστορία μιας μητέρας κι ενός γιου που πάσχει από σύνδρομο Ντάουν στο Παρίσι του 1969 και αυτή ενός DJ και δύο γυναικών στο σύγχρονο Μόντρεαλ συνδέονται με απρόσμενο και παράξενο τρόπο.

 

---

Το αχανές πολυσύμπαν

March 23, 2013, 8:06 pm

≫ Next: Η κοσμική μας ταχύτητα

≪ Previous: Σύνδρομο Down -"Οι διαφορετικοί Άνθρωποι"

$

0

0

Σύμπαν

Η αρχέγονη διαστελλόμενη φυσαλίδα...

Πριν αποφασίσω, να αναρτήσω αυτό το τόσο ενδιαφέρον βίντεο, το είδα αρκετές φορές και στάθηκα σε πολλά σημεία του, με πάρα πολλές απορίες φυσικά!Μία απο αυτές είναι αν θα μπορούσε μια φευγαλέα σκέψη να μας μεταθέσει σε μια άλλη διάσταση και σ ένα παράλληλο σύμπαν...;

 

Όχι δεν είμαι φυσικός επιστήμονας, ένας ακόμη φυσικός άνθρωπος είμαι, όπως τόσοι άλλοι που ίσως  προσπαθούν να κατανοήσουν την οντολογική τους υπόσταση, μέσα σε αυτήν τη φυσαλίδα που λέγεται σύμπαν.
Η θεωρία αυτή όμως των παράλληλων συμπάντων, μήπως σημαίνει και το τέλος της "μοναδικότητας" μας; Ή μήπως  αυτή η "οντολογική μοναδικότητα" βρίσκειαπλώς, πολλαπλές εκδοχές (πιθανότητες μας) στα παράλληλα σύμπαντα...;

     

Η κοσμική μας ταχύτητα

March 24, 2013, 5:24 pm

≫ Next: Η υποδοχή της νέας Αστρικής Ημέρας

≪ Previous: Το αχανές πολυσύμπαν

$

0

0

Πόσο γρήγορα κινούμαστε στο σύμπαν;

Ακόμη και όταν δεν κινούμαστε,συμμετέχουμε,χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε,σε μια σειρά κινήσεων.Ας δούμε μερικές από αυτές.

Πρώτα και κύρια ακολουθούμε την περιστροφή της Γης γύρω από τον άξονά της.Η ταχύτητα αυτής της κίνησης έχει να κάνει με το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε.Στον Ισημερινό είναι 1.670 km/h ,ενώ στο δικό μας γεωγραφικό πλάτος είναι κάπως μικρότερη.

Ταυτόχρονα όμως ακολουθούμε την Γη στην περιφορά της γύρω από τον Ήλιο, με ταχύτητα περίπου 107.000 km/h

Επιπλέον όλο το ηλιακό μας σύστημα κινείται γύρω από το κέντρο του γαλαξία μας,διαγράφοντας έναν κύκλο κάθε 225 δισεκατομμύρια χρόνια.Καθώς ο Ήλιος απέχει περίπου 27.000 έτη φωτός από το κέντρο του γαλαξία,η τροχιά αυτής της κίνησης φτάνει τα 170.000 έτη φωτός.
Κάνοντας τους σχετικούς υπολογισμούς,διαπιστώνουμε ότι το ηλιακό μας σύστημα κινείται γύρω από το κέντρο του γαλαξία με ταχύτητα περίπου 800.000 km/h

Η κίνηση όμως αυτή δεν είναι η τελευταία.Από εδώ και στο εξής,όμως,οι αποστάσεις γίνονται ασύλληπτες,και στους υπολογισμούς των ταχυτήτων υπεισέρχονται μεγάλες αβεβαιότητες.
Στην τοπική ομάδα γαλαξιών,ο γαλαξίας μας κινείται ως προς τον γειτονικό γαλαξία Ανδρομέδα, με ταχύτητα περίπου 440.000 km/h κάτι που ίσως οδηγήσει σε μερικά δισεκατομμύρια χρόνια τους δυο γαλαξίες σε σύγκρουση.

Επιπλέον,φαίνεται ότι όλη η τοπική μας ομάδα γαλαξιών έλκεται από ένα τεράστιο υπερσμήνος γαλαξιών περίπου 250 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά.Το έχουμε βαφτίσει <> (<>) και κινούμαστε προς αυτόν με 2.200.000 km/h.

Τέλος, συμμετέχουμε στη διαστολή του Σύμπαντος, αλλά εδώ πρόκειται για τη διαστολή του ίδιου του χώρου, και όλοι οι γαλαξίες απομακρύνονται ο ένας από τον άλλο.Δεν πρόκειται δηλαδή για κίνηση με την κλασική έννοια.



Πηγή

Η υποδοχή της νέας Αστρικής Ημέρας

March 24, 2013, 5:28 pm

≫ Next: Αψηφώντας τις αστρονομικές πιθανότητες Richard Dawkins

≪ Previous: Η κοσμική μας ταχύτητα

$

0

0

Εαρινή Ισημερία

"Η αναγέννηση της Φύσης"

 

Παρότι η Εαρινή Ισημερία, είναι ήδη γεγονός,εδώ και λίγες μέρες.Σε τούτη την ανάρτηση, οι εξαιρετικοί επιστήμονες Σ.Θεοδοσίουκαι Μ.Δανέζηςστην εκπομπή Το Σύμπαν που Αγάπησαμας δίνουν μια πιο εξειδικευμένη ανάλυση αυτής της  "αναγέννησης της φύσης", που λέγεται Εαρινή ισημερίακαι φυσικά τους τρόπους που οι άνθρωποι υμνούσαν ακόμη έναν φυσικό  και αέναο κύκλο...

 

 

 

  

Αψηφώντας τις αστρονομικές πιθανότητες Richard Dawkins

March 25, 2013, 3:56 pm

≫ Next: Ταξίδι στα μυστικά μονοπάτια των άστρων

≪ Previous: Η υποδοχή της νέας Αστρικής Ημέρας

$

0

0

Άνοιξε τα μάτια σου

"Δεν είναι άραγε ένας ευγενής, ένας διαφωτισμένος τρόπος, το να αφιερώσουμε τον σύντομο χρόνο που μας αναλογεί κάτω απ' τον ήλιο, στο να δουλέψουμε στη κατανόηση του σύμπαντος.

 Οι πιθανότητες είναι ότι σε 100.000 χρόνια από σήμερα, είτε θα έχουμε ξαναγυρίσει στη βαρβαρότητα, αλλιώς ο πολιτισμός θα έχει αναπτυχθεί πέρα από κάθε αναγνώριση...

σε αποικίες στο απώτερο διάστημα"

Richard Dawkins

 

Ταξίδι στα μυστικά μονοπάτια των άστρων

March 31, 2013, 10:50 am

≫ Next: Εαρινές αναπνοές

≪ Previous: Αψηφώντας τις αστρονομικές πιθανότητες Richard Dawkins

$

0

0

 "Μυθωδία"

Ενα μαγευτικό συμπαντικό ταξίδι, μικρής διάρκειας, με την υπέροχη συνοδεία της Μυθωδίαςτου Βαγγέλη Παπαθανασίου. 

Παραγωγή: Ίδρυμα Ευγενίδου, 2006 (Σκηνοθεσία: Παναγιώτης Σιμόπουλος, Sound Design: Αναστάσιος Κ. Κατσάρης)

Σε αυτήμου την ανάρτηση θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη από τους αναγνώστες, για ένα τεχνικό λάθος που δυστυχώς, είμαι υπεύθυνη.Αφορά το μεγαλύτερο μέρος των εικόνων(176 στον αριθμό),των αναρτήσεων μου.Θα χρειαστώ, λοιπόναρκετό χρόνο για να επεξεργαστώ ξανά ολες τις αναρτήσεις και να επαναφέρω τις  εικόνες.

Εαρινές αναπνοές

March 31, 2013, 3:36 pm

≫ Next: Περνώντας την πύλη των Ονείρων

≪ Previous: Ταξίδι στα μυστικά μονοπάτια των άστρων

$

0

0

Έφτασε κιόλας ο λουλουδένιος Απρίλης με τη συνοδεία του..."Τα ψέματα" της Πρωταπριλιάς λοιπόν, είναι ένα έθιμο που μας έχει έρθει από την Ευρώπη!Υπάρχουν διάφορες εκδοχές σχετικά με τον τόπο και τον χρόνο που γεννήθηκε το έθιμο αυτό. Δύο από αυτές, όμως, είναι οι επικρατέστερες.

 Το έθιμο αυτό ήρθε και στην Ελλάδακαι διαφοροποιήθηκε αποκτώντας μια ελληνική χροιά. Η βασική ιδέα βέβαια παρέμεινε ίδια. Λέμε αθώα ψέματα με σκοπό να ξεγελάσουμε το «θύμα» μας. Σε κάποιες περιοχές, θεωρούν ότι όποιος καταφέρει να ξεγελάσει τον άλλο, θα έχει την τύχη με το μέρος του όλη την υπόλοιπη χρονιά. Σε κάποιες άλλες πιστεύουν ότι ο «θύτης» θα έχει καλή σοδειά στις καλλιέργειες του. Επίσης το βρόχινο νερό της πρωταπριλιάς, θεωρούν μερικοί, ότι έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Όσο για το «θύμα», πιστεύεται ότι, σε αντίθεση με τον «θύτη», θα έχει γρουσουζιά τον υπόλοιπο χρόνο και πιθανότατα αν είναι παντρεμένος θα χήρεψει γρήγορα.Σύμφωνα με τον Έλληνα λαογράφο Λουκάτο το έθιμο αυτό αποτελεί ένα σκόπιμο "ξεγέλασμα των βλαπτικών δυνάμεων που θα εμπόδιζαν την όποια παραγωγή" όπως είναι η αρχή του μήνα τόσο για τον Μάρτιο, όσο και τον Απρίλιο υποχρεώνοντας πολλούς να λαμβάνουν διάφορα "αντίμετρα" (αλεξίκανα μέτρα). Επίσης και ο Έλληνας λαογράφος Γ. Μέγας συμφωνεί πως η πρωταπριλιάτικη "ψευδολογία" παραπλανά ελλοχεύουσες δυνάμεις του κακού, έτσι ώστε να θεωρείται από τον λαό ως σημαντικός όρος μαγνητικής ενέργειας (έλξης ή αποτροπής) για μια επικείμενη επιτυχία. 
Βικιπαίδεια

 

 

Ένα όμορφο μουσικό κομμάτι Cafe de flore (λουλουδένιο), είναι ότι πρέπει για να ευχηθώ  καλό μήνασε όλους μας. 

Είθε να μείνει αυτή η μοναδική ημέρα που βιώνουμε το "ψέμα", αλλά όχι τον έρωτα...

 

 

 Άλλωστε...

 «Μην ανησυχείτε. Σε όλες τις γωνιές παραφυλάνε μπάτσοι. Αλλά ο έρωτας μας κάνει αόρατους»  

Αντρέ Μπρετόν και Φιλίπ Σουπώ.

 

Περνώντας την πύλη των Ονείρων

April 5, 2013, 4:55 am

≫ Next: ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ - Ο οδηγός της "σιωπηλής επανάστασης"...

≪ Previous: Εαρινές αναπνοές

$

0

0

     

«Διαβάζοντας» τα όνειρα μέσα από υπολογιστές

Μυστήριο παραμένει ακόμα γιατί ονειρευόμαστε

Τα όνειρα ανθρώπων μέσω υπολογιστών κατάφεραν να «δουν» ως ένα βαθμό ιάπωνες νευροεπιστήμονες.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή Γιουκιγιάσου Καμιτάνι των Εργαστηρίων Υπολογιστικής Νευροεπιστήμης ATR στο Κιότο, χρησιμοποίησαν την απεικονιστική τεχνική της λειτουργικής μαγνητικής τομογραφίας (fMRI), σε συνδυασμό με ειδικό λογισμικό ηλεκτρονικού υπολογιστή, και κατόρθωσαν να «διαβάσουν» με ποσοστό ακρίβειας 60% τις ονειρικές εικόνες που οι εθελοντές του πειράματος έβλεπαν, καθώς κοιμούνταν.

Μπορεί ο πατέρας της ψυχανάλυσης Ζίγκμουντ Φρόιντ να έδινε τεράστια σημασία στα όνειρα, όμως το γιατί ονειρεύονται οι άνθρωποι παραμένει ακόμα μυστήριο για την επιστήμη. «Δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτε για τη λειτουργία του ονείρου», παραδέχτηκε η νευροεπιστήμονας Μασάκο Ταμάκι.

«Είχα την ισχυρή πεποίθηση όμως πως η αποκωδικοποίηση των ονείρων θα ήταν εφικτή, τουλάχιστον για ορισμένες πλευρές των ονείρων. Δεν εξεπλάγην από τα αποτελέσματα, αλλά ενθουσιάστηκα», δήλωσε ο Καμιτάνι.

Οι ιάπωνες ερευνητές συνεργάστηκαν με τρεις εθελοντές που κοιμούνταν και ονειρεύονταν σε συνθήκες εργαστηρίου. Μόλις οι εθελοντές φαινόταν πως ονειρεύονταν (πριν το πρώτο στάδιο ύπνου REM), οι επιστήμονες τους ξυπνούσαν και τους ζητούσαν να περιγράψουν τι είχαν δει στον ύπνο τους. Αυτό επαναλήφθηκε πάνω από 200 φορές με καθέναν από τους τρεις συμμετέχοντες στο πείραμα.

Η παραμικρή ονειρική εικόνα, όσο εξωπραγματική και αν ήταν, καταγραφόταν από τους ερευνητές οι οποίοι στη συνέχεια ζήτησαν από τους εθελοντές, ενώ αυτή τη φορά ήταν ξύπνιοι, να δουν σε μια οθόνη υπολογιστή τις ίδιες εικόνες. Έτσι, οι επιστήμονες κατάφεραν να συσχετίσουν κάθε εικόνα με ένα νευρωνικό «αποτύπωμα» στον εγκέφαλο των εθελοντών. Με αυτό τον τρόπο δημιούργησαν μια μεγάλη βάση ψηφιακών-νευρωνικών δεδομένων, στην οποία παρόμοιες εικόνες ήταν ενταγμένες στην ίδια κατηγορία (π.χ. όνειρα σπιτιών, ξενοδοχείων και κάθε άλλου κτίσματος ταξινομήθηκαν ως «οικοδομές»).

Στο επόμενο στάδιο, οι εθελοντές έπεσαν ξανά για ύπνο, μόνο που τώρα πλέον οι εικόνες που δημιουργούσε ο εγκέφαλός τους στη διάρκεια του ονείρου (δηλαδή τα εναλλασσόμενα νευρωνικά μοτίβα), ήταν δυνατό να συσχετιστούν από το λογισμικό του υπολογιστή με συγκεκριμένες εικόνες που ήδη περιείχε η βάση δεδομένων. Επειδή οι ίδιες περιοχές του εγκεφάλου ενεργοποιούνται όταν κανείς βλέπει την ίδια εικόνα, είτε είναι ξύπνιος, είτε ονειρεύεται, το τελικό αποτέλεσμα ήταν ότι οι επιστήμονες μπορούσαν να «μαντέψουν» σε σημαντικό βαθμό τι περίπου ονειρεύονταν οι εθελοντές, πριν καν αυτοί ξυπνήσουν και περιγράψουν το όνειρό τους.

Οι ιάπωνες ερευνητές προτίθενται να εμβαθύνουν την έρευνά τους στο πεδίο που λαμβάνει χώρα ο βαθύς ύπνος, στο μέσο της νύχτας, όπου οι άνθρωποι συνήθως βλέπουν και τα πιο ζωντανά όνειρά τους (στάδιο REM). Επιπλέον, θέλουν να προχωρήσουν κι άλλο την έρευνά τους για να διαπιστώσουν αν και κατά πόσο είναι δυνατό, μέσα από την καταγραφή, απεικόνιση και ανάλυση της εγκεφαλικής δραστηριότητας, να προβλέψουν άλλες πλευρές των ονείρων, πέρα από τις εικόνες, όπως τα συναισθήματα, τις μυρωδιές, τα χρώματα κ.α. που βιώνει κάποιος όταν ονειρεύεται, αναφέρει το ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Ο γνωσιακός νευροεπιστήμονας δρ Μαρκ Στόουκς του πανεπιστημίου της Οξφόρδης έκανε λόγο για «συναρπαστική έρευνα», η οποία μας φέρνει πιο κοντά στην εποχή που τα μηχανήματα θα διαβάζουν τα ανθρώπινα όνειρα, όμως επεσήμανε πως κάτι τέτοιο απέχει ακόμα πολλά χρόνια έως ότου γίνει πραγματικότητα. «Δεν υπάρχει πάντως κατ' αρχήν κάποιος λόγος που να μην μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Η δυσκολία έγκειται κυρίως στη συστηματική συσχέτιση της εγκεφαλικής δραστηριότητας με τα φαινόμενα των ονείρων», όπως είπε.

Προειδοποίησε όμως πως θα είναι σχεδόν αδύνατο στο μέλλον το ίδιο μηχανικό σύστημα αποκωδικοποίησης των ονείρων να μπορεί να «διαβάσει» τα όνειρα του καθενός. «Ποτέ δεν θα μπορούσαμε πραγματικά να φτιάξουμε ένα μηχάνημα που θα διαβάζει τα όνειρα του οποιουδήποτε. Τα όνειρα έχουν ένα ιδιοσυγκρασιακό χαρακτήρα για τον καθένα, συνεπώς η ονειρική εγκεφαλική δραστηριότητα ποτέ δεν θα είναι ομοιόμορφη για όλους» είπε.

www.newsbeast.gr

---

ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ - Ο οδηγός της "σιωπηλής επανάστασης"...

April 6, 2013, 5:22 am

≫ Next: ΠΟΛΥΣΥΜΠΑΝ - Η Κοσμική ζαριά...

≪ Previous: Περνώντας την πύλη των Ονείρων

$

0

0

Ο αστρολάβος που θα μας βγάλει από το χάος

Το απρόβλεπτο της Ιστορίας και η δύναμη της
ανθρώπινης ψυχής μέσα από τη ματιά ενός αστροφυσικού, του Γ.Γραμματικάκη

Ο αστρολάβος είναι ένα εργαλείο καθοδήγησης των ναυτικών στο ταξίδι τους. Το βιβλίο είναι ένας άλλος αστρολάβος, που οδηγεί το ταξίδι στα γνώριμα μέρη όπου κινείται ο συγγραφέας: τα αινίγματα του Σύμπαντος, οι κατακτήσεις της επιστήμης, η κρίση, η πορεία της Ελλάδος και η μοίρα του ανθρώπου.

 Κεντρικό σημείο στη σκέψη του Γραμματικάκη είναι η οδυνηρή σημερινή κρίση της χώρας μας, που καταλαμβάνει όλο το δεύτερο μέρος των σελίδων του πονήματος. Στην κατακλείδα του τόμου με τίτλο «Το μέλλον θα είναι άλλο» ο συγγραφέας σημειώνει ότι το μέλλον δεν θα είναι ό,τι υποθέτουν οι αναλυτές, τεκμηριώνουν οι τεχνοκράτες και φοβούνται ή ελπίζουν οι άνθρωποι. Μάλιστα, το απρόβλεπτο της Ιστορίας δεν χαρακτηρίζει μόνο τον μακρόκοσμο, δηλαδή την κοινωνία, τα έθνη, την οικονομία και τις ιδεολογίες. Φαίνεται να ισχύει και στη μικροκλίμακα της ανθρώπινης ζωής, σε ό,τι συνιστά την καθημερινότητα και τις προσδοκίες μας. Ο συγγραφέας προσδοκά ότι μέσα σε αυτό το χάος η ψυχή και η συνείδηση του ανθρώπου είναι οι δυνάμεις που μπορούν να παρέμβουν στις όποιες εξελίξεις.

"Ο Γιώργος Γραμματικάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1939, όπου κι έζησε τα σχολικά του χρόνια, ενώ στην συνέχεια σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές και δημοσίευσε τις πρώτες του ερευνητικές εργασίες στο Ιmperιal College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου - από όπου και έλαβε το 1973 το διδακτορικό του δίπλωμα - ενώ έχει συνεργασθεί με πολλά άλλα Ευρωπαϊκά εργαστήρια και Πανεπιστήμια. Μετά την επιστροφή του από την Αγγλία εργάσθηκε σαν ερευνητής στον "Δημόκριτο", αργότερα στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών (CERN) της Γενεύης, ενώ από το 1978 άρχισε να διδάσκει και να συμμετέχει στην οργάνωση του Πανεπιστημίου Κρήτης. Το 1982 εκλέγεται καθηγητής του Ιδρύματος, και μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του.Η επιστημονική του έρευνα έχει περιστραφεί γύρω από τις θεμελιώδεις αλληλοεπιδράσεις του σύμπαντος και την δομή της ύλης. Στην Κρήτη ασχολήθηκε επίσης με την αιολική ενέργεια, ως δε Επισκέπτης Καθηγητής (1989 - 1990) στο Πανεπιστήμιο του Harνard των Ηνωμένων Πολιτειών με την Ιστορία της Επιστήμης. Τον Μάϊο του 1990 εκλέγεται Πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης, ενώ επανεκλέγεται το 1993 για μια ακόμα τριετία.
Είναι συγγραφέας των βιβλίων "Η κόμη της Βερενίκης" - στο οποίο και βασίσθηκε η τηλεοπτική σειρά "Αναζητώντας την Βερενίκη" στην ΕΤ1, "Κοσμογραφήματα" και "Η αυτοβιογραφία του φωτός". Υπήρξε επίσης συνεργάτης της εφημερίδας το "Βήμα" και μέλος (1997-2002) του Δ.Σ. της ΕΡΤ, ενώ έχει τακτική συνεργασία με την εφημερίδα "Ελευθεροτυπία". Τον Σεπτέμβριο του 2000 ανέλαβε την Προεδρία της Διοικούσας Επιτροπής στο Πανεπιστήμιο του Ιονίου. Από τότε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του ζει και εργάζεται στην Κέρκυρα."

Η επανάσταση που οραματίζομαι θα είναι μια επανάσταση των σιωπηλών...

Οι Σειρήνες όμως έχουν ένα όπλο πιο φοβερό και από το τραγούδι: τη σιωπή τους. Και πιθανότερο, παρόλο που δεν έτυχε ποτέ, θα ήταν να γλιτώσεις από το τραγούδι τους, παρά από τη σιωπή τους.[Φραντς Κάφκα, Η σιωπή των σειρήνων]

 Δεν θα έχει σημαίες αναπεπταμένες, συνθήματα και ιδεολογικές διακηρύξεις. Θα είναι μια επανάσταση βουβή, που θα στηρίζεται απλώς στην αλληλεγγύη των βλεμμάτων. Θα ξεκινήσει από την απόλυτη, την οργισμένη σιωπή, και θα αποδώσει στον άνθρωπο ό,τι στερήθηκε, ό,τι ονειρεύθηκε, ό,τι ζήτησε με κραυγές -πριν επιλέξει τη σιωπή.

Γ.Γραμματικάκης

Γιατί αυτή η σιωπή είναι η απόγνωση και η προσδοκία του. Δεν είναι αποδοχή, μήτε μοιρολατρία. Η σιωπή είναι το μέτρο της διαψευσμένης του ζωής, η πίκρα για τις επαγγελίες που ακυρώθηκαν, η οργή για την υποκρισία και το ψέμα. 

Η σιωπή είναι το ανώτερο στάδιο της πολιτικής ωριμότητας. Αν οδηγήσει στην επανάσταση, θα είναι μια επανάσταση αληθινή, αφού για πρώτη φορά δεν θα δεσμεύεται από τα λόγια της, θα δεσμεύεται μόνον από τα αισθήματά της.

Η επανάσταση των σιωπηλών δεν απευθύνεται λοιπόν σε ορισμένες τάξεις κοινωνικές, ούτε υπόσχεται ευημερία και δικαιώματα. Υπόσχεται μόνον μια άλλη γλώσσα: Την ξεχασμένη γλώσσα της ειλικρίνειας και της ευθύνης. Δεν επιδιώκει την εξουσία, αφού όπως απέδειξε η Ιστορία αυτό οδηγεί στη βία και τον εκφυλισμό. Επιδιώκει, όμως, να αποδώσει στον άνθρωπο την εξουσία της ζωής του, να απαντήσει στη βουβή απόγνωση της σιωπής του. «Η επανάσταση», σχολίασε ο μέγιστος των θεωρητικών της, «συνιστά μια πνευματική αναταραχή, μέσω της οποίας μια ομάδα ανθρώπων επιδιώκει να θέσει νέα θεμέλια για την ύπαρξή της».

Σε αυτήν λοιπόν την επανάσταση, που αναζητά αιωνίως τα θέμελιά της, δεν έχουν ίσως θέση οι ποιητές, μήτε οι φιλόσοφοι. Εχουν όμως θέση οπωσδήποτε οι άνεργοι. Ο φιλόσοφος προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο, ο ποιητής δημιουργεί τον δικό του. Ο άνεργος όμως τον στερείται εξ ορισμού. Η ανεργία αποτελεί τον παραλογισμό ενός πολιτισμού, που δεν παύει να επαίρεται για τις κατακτήσεις του. Ο παραλογισμός αυτός, αλλού μεταφράζεται στην πρόκληση της χλιδής, στον άνεργο σε ταπεινώσεις που δεν τελειώνουν. Ο άνεργος κατέφυγε στη σιωπή, επειδή κουράστηκε να ακούει για επενδύσεις και για τη μείωση της ανεργίας· που εξαιρεί ωστόσο πάντοτε τον ίδιο. Ο άνεργος είναι πια σιωπηλός, όχι επειδή θέλει να κρύψει την οργή του, αλλά επειδή δεν αντέχει να μιλήσει άλλο. 

 

Η σιωπή -που κρύβει την απόγνωση- χαρακτηρίζει ακόμα όσους νοιάζονται αληθινά για τα δεινά του περιβάλλοντος. Δεν είναι οι οικολόγοι: Οι οικολόγοι φλυαρούν χωρίς μέτρο, και αναζητούν διαρκώς άλλοθι στον εαυτό τους και την «ανάπτυξη». Στην επανάσταση των σιωπηλών, θα συμμετέχουν οι άλλοι: Οσοι γνωρίζουν ότι η ανάσα της φύσεως είναι το ίδιο σπουδαία με τη δική τους ανάσα, ότι τα τραύματά της αποτελούν τραύματα στο δικό τους σώμα και την ψυχή. 

Αν σήμερα η μόνη προσδοκία τους είναι η επανάσταση των σιωπηλών, είναι επειδή κουράστηκαν να καταγγέλουν: την ασίγαστη μανία καταστροφής σε παραλίες και δάση, τις απάνθρωπες πόλεις που στεγνώνουν τις ψυχές, τη θυσία του αιώνιου και του αναγκαίου στο εφήμερο και το ταπεινό. Η επανάσταση των σιωπηλών δεν υπόσχεται νόμους και διατάγματα, που θα αποβλέπουν στην «προστασία» του περιβάλλοντος. Θεωρεί, αντίθετα, ότι είναι ο άνθρωπος που πρέπει να προστατευθεί. Εκείνος -που σήμερα σιωπά με απόγνωση- και οι επίγονοί του.

    
Το περιβάλλον είναι ανάγκη να παραμείνει όσο γίνεται υπερήφανο και ανέγγιχτο, επειδή μόνον έτσι ανθεί πράγματι η ζωή. Αλλιώς, θα πληθαίνουν οι απομιμήσεις και τα ομοιώματά της.
Στην επανάσταση των σιωπηλών συμμετέχουν και όσοι είδαν το διαφορετικό κόσμο, που έπλασαν μέσα τους, να διαψεύδεται και να συντρίβεται. Μήτε μετάνιωσαν όμως, επειδή ο κόσμος τους είχε αξίες και ήθος, μήτε αλλάζουν. Στην επανάσταση των σιωπηλών, είναι σημαιοφόροι χωρίς σημαίες, πεζοπόροι χωρίς προμήθειες. Διαθέτουν την τιμιότητα του βλέμματος και μια παράδοξη αξιοπρέπεια. Ο κόσμος όμως που έπλασαν -που είχε αξίες και ήθος- είναι πάντοτε εκεί. Και απαιτεί το σεβασμό από όσους μιλούν εξ ονόματός του. Αυτοί οι σημαιοφόροι -χωρίς σημαίες- στην επανάσταση των σιωπηλών είναι η εγρήγορση και η συνείδησή της.
Όσοι άλλωστε κατέφυγαν στη σιωπή δεν έπαυσαν να ονειρεύονται: τη δίκαιη συγκρότηση του κοινωνικού ιστού, την αύρα μιας παιδείας ουσιαστικής, την ενίσχυση των δημιουργικών δυνάμεων που εν είδει μικρής φωτιάς υπάρχουν στον καθένα. Αντί όμως να κερδίσουν τη μοναδικότητά τους, έγιναν αριθμοί και αποδέκτες. Αριθμοί σε πίνακες στατιστικής και σε μετρήσεις θεαματικότητας· αποδέκτες σε επίπλαστες ανάγκες και όμηροι μιας ανεξέλεγκτης προόδου. Κι ενώ τα στοιχεία και οι εξαγγελίες των πολιτικών μιλούν για τη διαρκή άνοδο του εθνικού εισοδήματος, εκείνοι αισθάνονται ότι το βιοτικό τους επίπεδο -με την έννοια του βίου, της ζωής- διαρκώς μειώνεται.

Αυτός άλλωστε -εγώ ή εσείς- που οραματίζεται την επανάσταση των σιωπηλών, δεν ενδιαφέρεται αν επικριθεί ως ρομαντικός, μήτε αν καταταχθεί από τους εχέφρονες στους υπέρμαχους μιας ουτοπίας, από τις πολλές που γνώρισε η Ιστορία. Οι επικριτές της επανάστασης των σιωπηλών, συχνά φορτωμένοι με διπλώματα και κοινωνιολογικές περγαμηνές, αγνοούν την αξία της σιωπής, το εν δυνάμει επαναστατικό της περιεχόμενο. Τι άλλο όμως ήταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου -για να αναφερθούμε στην επικαιρότητα- από μια κραυγή σπαρακτική, μια στιγμή επαναστάσεως ύστερα από χρόνια σιωπής; Η σιωπή υπήρχε από νωρίς στις διαψευσμένες προσδοκίες των νέων ανθρώπων, σερνόταν στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα και τους δρόμους της Αθήνας, μιλούσε με μουσικές και αθέατα δάκρυα. Η βία επιτάχυνε την έκφρασή της, τα τανκς προσπάθησαν να καλύψουν την απειλή της.

Όσοι λοιπόν αμφισβητούν την επανάσταση των σιωπηλών, δεν μέτρησαν ποτέ την αξία της σιωπής, δεν έτυχε ποτέ να αντιληφθούν την εκρηκτική της δύναμη. Μήπως όμως και ο έρωτας δεν είναι ως επί το πλείστον σιωπή, μήπως μέσα στη σιωπή δεν πλάθει ο δημιουργός το έργο του;
«Οι επαναστάσεις είναι τρελές εμπνεύσεις της Ιστορίας», έγραψε ένας σπουδαίος επαναστάτης, που δολοφονήθηκε μάλιστα από τους πρώην συντρόφους του στην εξορία. Η επανάσταση των σιωπηλών δεν θα είναι απλώς μια τρελή έμπνευση της ανθρώπινης ιστορίας. Θα είναι ίσως η συνέχεια και η αποθέωσή της.
 Πηγές

 http://www.tovima.gr

 http://www.ekebi.gr

 http://tinanantsou.blogspot.gr

ΠΟΛΥΣΥΜΠΑΝ - Η Κοσμική ζαριά...

April 9, 2013, 3:52 am

≫ Next: Μια στιγμή ... αυτού του κόσμου

≪ Previous: ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ - Ο οδηγός της "σιωπηλής επανάστασης"...

$

0

0

Καλώς ήλθατε στο Πολυσύμπαν

«Αυτό που πραγματικά με ενδιαφέρει είναι αν ο Θεός είχε καμία επιλογή για τη δημιουργία του κόσμου.» 

Με αυτό τον χαρακτηριστικό ποιητικό τρόπο αναρωτήθηκε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, αν το σύμπαν μας είναι το μόνο πιθανό σύμπαν. Η αναφορά στο Θεό μπορεί εύκολα να παρερμηνευτεί, καθώς το ερώτημα του Αϊνστάιν δεν ήταν θεολογικό.

 
Αντιθέτως, ο Αϊνστάιν ήθελε να μάθει αν οι νόμοι της φυσικής συνεπάγονται αναγκαστικά ένα μοναδικό σύμπαν γεμάτο με γαλαξίες, αστέρια και πλανήτες. Ή αντίθετα, θα μπορούσαν οι νόμοι να επιτρέπουν σύμπαντα με ένα ευρύ φάσμα διαφορετικών χαρακτηριστικών; 

Και αν ναι, είναι η μαγευτική πραγματικότητα που βλέπουμε – με ισχυρά τηλεσκόπια και επιταχυντές σωματιδίων μαμούθ – το προϊόν της διαδικασίας κάποιας τυχαίας, κοσμικής ζαριάς που επέλεξε τα χαρακτηριστικά μας από ένα μενού αρκετών δυνατοτήτων; 

Ή μήπως υπάρχει μια βαθύτερη εξήγηση για το γιατί τα πράγματα είναι όπως είναι;

Στην εποχή του Αϊνστάιν, η πιθανότητα ότι το σύμπαν μας θα μπορούσε να ήταν φτιαγμένο διαφορετικά δεν περνούσε από το μυαλό κανενός φυσικού. Και βρισκόταν στα όρια της επιστημονικής φαντασίας. Αλλά πρόσφατα, το θέμα έχει μετατοπιστεί από τα περίχωρα της φυσικής στο κυρίαρχο ρεύμα. Και όχι απλώς φανταζόμαστε ότι το σύμπαν μας θα μπορούσε να έχει διαφορετικές ιδιότητες, υποστηρικτές τριών ανεξάρτητων ερευνών δείχνουν τώρα ότι υπάρχουν και άλλα σύμπαντα, ξεχωριστά από τα δικά μας, τα περισσότερα κατασκευασμένα από διάφορα είδη σωματιδίων και που διέπονται από διαφορετικές δυνάμεις, τα οποία απαρτίζουν έναν μοναδικό αχανή Κόσμο.

Το πολυσύμπαν, όπως ονομάζεται το τεράστιο αυτό υπερσύμπαν, είναι μία από τις πιο πολωτικές έννοιες που έχουν προκύψει στη φυσική των τελευταίων δεκαετιών, δίνοντας επιχειρήματα σε εκείνους που προτείνουν ότι είναι η επόμενη φάση στην κατανόηση της πραγματικότητας, και εκείνων που υποστηρίζουν ότι είναι μια απόλυτη ανοησία, μια παρωδία που γεννήθηκε από θεωρητικούς που άφησαν τη φαντασία τους να τρέξει χωρίς όρια.

  

Σε αναζήτηση του Big Bang

Το 1915, ο Αϊνστάιν δημοσίευσε το πιο σημαντικό απ' όλα τα έργα του, τη γενική θεωρία της σχετικότητας, η οποία ήταν το αποκορύφωμα μιας 10-χρόνης αναζήτησης για να κατανοήσουμε τη δύναμη της βαρύτητας. Η θεωρία ήταν ένα θαύμα μαθηματικής ομορφιάς, παρέχοντας εξισώσεις που θα μπορούσαν να εξηγήσουν τα πάντα, από την κίνηση των πλανητών έως την τροχιά του φωτός των άστρων με καταπληκτική ακρίβεια.

Μέσα σε λίγα χρόνια, πρόσθετες μαθηματικές αναλύσεις κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο ίδιος ο χώρος διαστέλεται, σέρνοντας κάθε γαλαξία μακριά από κάθε άλλο. Αν και ο Αϊνστάιν αρχικά αντιστάθηκε σθεναρά σε αυτή την αναπάντεχη συνέπεια της δικής του θεωρίας, παρατηρήσεις στο βαθύ διάστημα από το μεγάλο Αμερικανό αστρονόμο Edwin Hubble το 1929 το επιβεβαίωσε πλήρως.

Και πριν από καιρό, οι επιστήμονες συνειδητοποίησαν ότι εάν ο χώρος τώρα συνεχώς επεκτείνεται, όσο πάμε στο παρελθόν το σύμπαν πρέπει να ήταν μικρότερο. Σε κάποια στιγμή στο μακρινό παρελθόν, όλα όσα βλέπουμε τώρα, τα συστατικά που φτιάχνουν πλανήτες, άστρα, γαλαξίες, ακόμη και ο ίδιος ο χώρος, πρέπει να ήταν συμπιεσμένα σε μια απειροελάχιστη κουκίδα η οποία «φούσκωσε» μετά προς τα έξω, εξελισσόμενη στο σύμπαν όπως το ξέρουμε.

Έτσι γεννήθηκε η θεωρία του big-bang. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών που ακολούθησαν, η θεωρία θα τύχει ευρείας παρατηρησιακής υποστήριξης. Ωστόσο, οι επιστήμονες γνώριζαν ότι η θεωρία του big-bang έπασχε από μια σημαντική αδυναμία. Αφήνει έξω την Έκρηξη.

Οι εξισώσεις του Αϊνστάιν κάνουν μια θαυμάσια δουλειά η οποία περιγράφει το πώς εξελίσσεται το σύμπαν από ένα κλάσμα του δευτερολέπτου μετά την Έκρηξη, αλλά οι εξισώσεις δεν δουλεύουν σε μικρότερους χρόνους, (σαν το μήνυμα λάθους που παίρνεται από έναν υπολογιστή, όταν προσπαθείτε να διαιρέσετε 1 με το 0), όταν εφαρμόζεται στο ακραίο περιβάλλον στις πρώτες στιγμή του σύμπαντος. Η Μεγάλη Έκρηξη δεν προβλέπει έτσι τίποτα για το τι μπορεί να τροφοδότησε το ίδιο το bang.

Τα καύσιμα για την πυροδότηση

Στη δεκαετία του 1980, ο φυσικός Alan Guth προσφέρει μια βελτιωμένη έκδοση της θεωρίας του big-bang, που ονομάζεται πληθωριστική κοσμολογίακαι η οποία υποσχέθηκε να καλύψει αυτό το κρίσιμο κενό. Το επίκεντρο της πρότασης αυτής είναι ένα υποθετικό κοσμικό καύσιμο που, αν συγκεντρώνεται σε μια μικροσκοπική περιοχή, θα οδηγήσει σε μια σύντομη αλλά καταπληκτική διαστολή του χώρου – μια Έκρηξη.

Στην πραγματικότητα, οι μαθηματικοί υπολογισμοί έδειξαν ότι η Έκρηξη θα ήταν τόσο έντονη που μικροσκοπικές διαταραχές από τον κβαντικό κόσμο θα είχαν τεντωθεί τόσο πολύ που θα γέμιζαν όλο τον χώρο. Όπως ένα τεντωμένο ύφασμα δείχνει το μοτίβο της ύφανσης του, έτσι κι αυτό θα μας έδινε ένα ακριβές σχέδιο των μικροσκοπικών διακυμάνσεων της θερμοκρασίας, τα ελαφρώς θερμότερα σημεία και τα ελαφρώς πιο ψυχρά σημεία στο νυχτερινό ουρανό. 

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, το διαστημόπλοιο COBE της NASA εντόπισε πρώτο τις μικροσκοπικές διακυμάνσειςτης θερμοκρασίας, δίνοντας βραβεία Νόμπελ στους ηγέτες της ομάδας John Mather και George Smoot.

Αξίζει να σημειωθεί ότι, η μαθηματική ανάλυση αποκάλυψε επίσης – και εδώ είναι που μπαίνει το πολυσύμπαν – ότι καθώς ο χώρος επεκτείνεται τα κοσμικά καύσιμα αναπληρώνονται, με τρόπο τόσο αποτελεσματικό ώστε να είναι σχεδόν αδύνατο να τα χρησιμοποιήσει όλα αυτά.
Πράγμα που σημαίνει ότι η Μεγάλη Έκρηξη δεν είναι πιθανώς ένα μοναδικό γεγονός. Αντιθέτως, τα καύσιμα δεν θα τροφοδοτούσαν μόνο τη δική μας Μεγάλη Έκρηξη προκαλώντας την επέκταση του δικού μας χωροχρόνου, αλλά θα τροφοδοτούσαν αμέτρητες άλλες Εκρήξεις, που η κάθε μία θα δίνει το δικό της ξεχωριστό, διαστελλόμενο σύμπαν. Το σύμπαν μας λοιπόν θα είναι τότε μία απλή διαστελλόμενη φυσαλίδα η οποία κατοικεί σε ένα μεγάλο κοσμικό αφρόλουτρο από σύμπαντα-φυσαλίδες – ένα πολυσύμπαν.

Πρόκειται για μια εντυπωσιακή προοπτική. Αν αυτή η θεωρία είναι σωστή, θα μας προσφέρει το επιστέγασμα σε μια μακρά σειρά κοσμικών επανεκτιμήσεων. Εμείς νομίζαμε μέχρι πρόσφατα ότι ο πλανήτης μας ήταν το κέντρο του σύμπαντος, και μόνο όταν συνειδητοποιήσαμε ότι είμαστε ένας από τους πολλούς πλανήτες που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τον ήλιο, τότε μόνο μάθαμε ότι ο ήλιος, βρίσκεται «σταθμευμένος» σε ένα προάστιο του Γαλαξία μας, και πως είναι ένα από τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια άστρα στο γαλαξία μας. 

Εν συνεχεία τότε μόνο διαπιστώσαμε ότι ο Γαλαξίας είναι ένας από τους εκατοντάδες δισεκατομμύρια γαλαξίες μέσα στο σύμπαν. Και τώρα, ήρθε η ώρα να μας πει η πληθωριστική κοσμολογία ότι το σύμπαν μας, το γεμάτο με τα δισεκατομμύρια γαλαξίες, τα αστέρια, και τους πλανήτες, θα μπορούσε απλώς να είναι ένα από τα πολλά που βρίσκονται σε ένα τεράστιο πολυσύμπαν.

Ωστόσο, όταν το πολυσύμπαν προτάθηκε τη δεκαετία του 1980 από τους πρωτοπόρους Andrei Lindeκαι Alexander Vilenkin, η κοινότητα των φυσικών ανασήκωσε τους ώμους της αδιάφορα. Τα άλλα σύμπαντα, ακόμη και αν υπήρχαν, θα βρίσκονταν έξω από αυτό που μπορούμε να παρατηρήσουμε, γιατί έχουμε πρόσβαση μόνο σε αυτό το σύμπαν. Προφανώς, τότε, αυτά δεν θα μας επηρεάσουν και δεν θα τα επηρεάσουμε.

Υψηλού κινδύνου επιστήμη

Πριν από χρόνια, ο Carl Sagan τόνιζε ότι οι ασυνήθιστοι ισχυρισμοί απαιτούν εξαιρετικές αποδείξεις. Άραγε μπορούμε να συλλέξουμε στοιχεία που να υποστηρίζουν μια πρόταση που επικαλείται άλλα σύμπαντα;

Επειδή τα άλλα σύμπαντα θα βρίσκονται πέρα από όσο μπορούμε να παρατηρήσουμε, μπορεί να φανεί ότι η απάντηση είναι όχι, τοποθετώντας το πολυσύμπαν έξω από τα όρια της επιστήμης. Αλλά αυτό το συμπέρασμα είναι πάρα πολύ βιαστικό. Αποδεικτικά στοιχεία για το πολυσύμπαν, μπορούν να συλλεχθούν, ακόμη και όταν μερικά από τα σημαντικά χαρακτηριστικά του είναι απρόσιτα.

Πάρτε τις μαύρες τρύπες. Οι επιστήμονες χρησιμοποιούν συνήθως τη γενική σχετικότητα για να μιλήσουν με σιγουριά για το τι συμβαίνει μέσα σε μια μαύρη τρύπα, αν και τίποτα, ούτε καν το φως, μπορεί να δραπετεύσει από το εσωτερικό μιας μαύρης τρύπας, καθιστώντας τις μη παρατηρήσιμες. Η δικαιολογία είναι ότι μόλις μια θεωρία κάνει μια πληθώρα ακριβών προβλέψεων για τα πράγματα που μπορούμε να παρατηρήσουμε, όπως κάνει η γενική σχετικότητα, έχουμε δικαιολογημένα κερδίσει την εμπιστοσύνη στις προβλέψεις της θεωρίας για τα πράγματα που δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε.

Ομοίως, εάν μια πρόταση που επικαλείται το πολυσύμπαν κερδίσει την εμπιστοσύνη μας, κάνοντας τις σωστές προβλέψεις για τα πράγματα που μπορούμε να έχουμε πρόσβαση, στα πράγματα του δικού μας σύμπαντος, τότε η εμπιστοσύνη μας στην πρόβλεψη της θεωρίας για άλλα σύμπαντα, έστω κι αν δεν έχουμε πρόσβαση σε αυτά, δικαίως θα αυξηθεί.

Μέχρι σήμερα, είμαστε μακριά από αυτό το σημείο. Η πληθωριστική κοσμολογία κάνει ακριβείς προβλέψεις σχετικά με τη μικροκυματική ακτινοβολία υποβάθρου. Η σκοτεινή ενέργεια, εξηγεί με ακρίβεια την επιταχυνόμενη διαστολή. Αλλά η θεωρία των χορδώνπαραμένει υποθετική, σε μεγάλο βαθμό διότι τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα της εκδηλώνονται σε κλίμακες, δισεκατομμύρια φορές μικρότερες από ό,τι μπορεί να ανιχνεύσει ακόμη και ο πιο ισχυρός επιταχυντής σήμερα.

Οι περισσότερες άμεσες αποδείξεις για το πολυσύμπαν μπορεί να προέλθουν από τις πιθανές συγκρούσεις μεταξύ του διαστελλόμενου σύμπαντος μας και των γειτονικών του. Μια τέτοια κοσμική σύγκρουση θα δημιουργήσει ένα επιπλέον μοτίβο διακυμάνσεων της θερμοκρασίας στην μικροκυματική ακτινοβολία υποβάθρου, που ελπίζουμε κάποιο εξελιγμένα τηλεσκόπια να μπορεί μια μέρα να ανιχνεύσει. Πολλοί θεωρούν αυτή σαν την πιο ελπιδοφόρα δυνατότητα για την εύρεση αποδεικτικών στοιχείων προς υποστήριξη του πολυσύμπαντος. 

Η πρόταση του πολυσύμπαντος μπορεί να είναι λάθος. Αλλά μπορεί επίσης να είναι το επόμενο βήμα σε αυτό το ταξίδι, αποκαλύπτοντας ένα εκπληκτικό πανόραμα από σύμπαντα που γεμίζουν ένα τεράστιο κοσμικό τοπίο. Για μερικούς επιστήμονες, συμπεριλαμβανομένου και εμού, η πιθανότητα αυτή κάνει το ρίσκο να αξίζει κάποιος να τον πάρει.

Μπράιαν Γκριν, καθηγητής της φυσικής και των μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, και συν-ιδρυτής του Παγκόσμιου Φεστιβάλ Επιστήμης. Σπούδασε στο Harvard και την Οξφόρδη. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του, The Hidden Reality: Parallel Universes and the Deep Laws of the Cosmos, διερευνά το πολυσύμπαν.

Physics4u

Πηγή:gravitonio.blogspot.gr

Μια στιγμή ... αυτού του κόσμου

April 12, 2013, 4:16 am

≫ Next: Ο 1ος "Άνθρωπος στο Διάστημα"

≪ Previous: ΠΟΛΥΣΥΜΠΑΝ - Η Κοσμική ζαριά...

$

0

0

Κοσμικές ανησυχίες, κεντημένες με την όμορφη μουσική του Petru Guelfucciκαι τους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλουστο πανέμορφο αυτό τραγούδι...

Ο ήλιος πήρε να ψηλώνει 

του πεύκου δάκρυζε η φλούδα

Σεπτέμβρης κι ήθελε σεντόνι

και γεια σου Αύγουστε Ιούδα.

Γλυκά φυσούσε τ' αεράκι

στα χάδια που έλειψαν μεσίτης

μα δίπλα σ' ένα φυλλαράκι

γλεντά τη μεταμόρφωσή της.

 

Μια άσπρη νύφη πεταλούδα

μπορεί και να 'χε κι άλλο χρώμα

καρδιά μου γιόρταζε, τραγούδα

σερνόσουν ως εχθές στο χώμα.

Ο ήλιος σκόρπαγε χρυσάφι

λουλούδια ευώδιαζαν και φρούτα

μα εκείνη έλεγε νισάφι

τα χόρτασες καρδιά όλα ετούτα.

Το «αύριο» δες που περιμένει

εκεί θα ζήσεις τη χαρά σου

θα πας παντού στην Οικουμένη

με τα καινούργια τα φτερά σου.

Χαζή κουβέντα και σενάριο

που παίρνει Όσκαρ στην οδύνη

πολλά που υπόσχεται το αύριο

μα τίποτε ποτέ δε δίνει.

Εμένα ρώτα με, που είδα


τι θέμα μου 'βαλε ο Θεός μου


να γράφω χρόνια στη σελίδα


«κάθε στιγμή να ζεις του Κόσμου».

"Μία στιγμή αυτού του κόσμου"
Petru Guelfucci Θ.Μικρούτσικος
(ΑΚΥΚΛΟΦΟΡΗΤΟ)

μουσική: Petru Guelfucci
στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

Ο 1ος "Άνθρωπος στο Διάστημα"

April 12, 2013, 5:04 pm

≫ Next: Ανακαλύπτοντας τα μυστικά της επιβίωσης σ' έναν αβέβαιο κόσμο

≪ Previous: Μια στιγμή ... αυτού του κόσμου

$

0

0

Η 12η Απριλίου έχει καθιερωθεί, ως Διεθνής Ημέρα Πτήσης του Ανθρώπου στο Διάστημα (International Day of Human Space Flight). με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στις 7 Απριλίου 2011, για να τιμήσει τα επιτεύγματα του ανθρώπου στο διάστημα.

 

Σημαντικό για την ανθρωπότητα το  επίτευγμα αυτό, και πολύ σωστά καθιέρωσαν μία ημέρα τιμής(άλλωστε είναι μία τάση, η καθιέρωση αυτών των ημερών).
 Η ημέρα όμως δεν είναι τυχαία επιλεγμένη.Ήταν η ημέρα,  της πρώτης  διαστημικής αποστολής!

 

Ο δεύτερος λόγος, τώρα που αναφέρομαι σ αυτή την ημέρα, είναι μία πολύ ενοχλητική "παράλειψη" που εντόπισα βλέποντας την Τετάρτη την εκπομπή της ΕΤ1 "Θεματική βραδιά".
Η εκπομπή βεβαίως ήταν αφιερωμένη στον "Άνθρωπο στο Διάστημα", με αφορμή την Παγκόσμια ημέρα.
Το αφιέρωμα λοιπόν  ξεκίνησε στις 8.00 μ.μ. (στήθηκα κι εγώ είπα και σε γνωστούς που τους ενδιαφέρει το θέμα), με δύο επεισόδια της σειράς ντοκιμαντέρ η «Ιστορία της NASA» και το «Αποστολή στο Φεγγάρι». 
Πρώτη απορία (ξανθιάς) Διάστημα είναι μόνο η Σελήνη; Δεύτερη  απορία που είναι ο Γκαγκάριν... οέο;
Ίσως αν οι υπέυθυνοι που στήσανε αυτό το (ωραίο κατά τ άλλα) αφιέρωμα, να εξετάζανε καλύτερα καί το τίτλο της εκπομής, που ήταν ο ίδιος με την παγκόσμια ημέρα, να κοιτούσαν λίγο πιο καλά το πλούσιο αρχείο τους και να ξεκινούσαν από τον  πρώτο Κοσμοναύτη Γιούρι Γκαγκάριν;
 Γιαυτό κι εγώ αποφάσισα να το κάνω προς τιμή της ημέρας και φυσικά του πρώτου ανθρώπου στο διάστημα.

Γιούρι Γκαγκάριν (1934 – 1968)

 Ο πρώτος άνθρωπος που μπήκε σε τροχιά γύρω από τη Γη, με το διαστημόπλοιο Βοστόκ 1, ξεκινώντας έτσι την περιπέτεια του διαστήματος.

 http://www.sansimera.gr

«Κοιτάζω τη Γη και είναι τόσο όμορφη». Αυτές ήταν οι πρώτες λέξεις του ανθρώπου στο διάστημα. 

Εκπρόσωπός του, ο Γιούρι Γκαγκάριν (Yuri Gagarin), ο πρώτος που μπήκε σε τροχιά γύρω από τη Γη.

Γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου του 1934 σ’ ένα μικρό χωριό, 160 χιλιόμετρα δυτικά της Μόσχας. Όταν τελείωσε το σχολείο, το 1950, γράφτηκε σε τεχνική σχολή, με σκοπό να γίνει μεταλλουργός, ενώ στον ελεύθερο χρόνο του παρακολουθούσε μαθήματα πιλότου. Ο εκπαιδευτής του διέκρινε το ταλέντο του και τον σύστησε στην Πολεμική Αεροπορία, όπου διακρίθηκε για τις πτητικές του ικανότητες, την πειθαρχία και τη σωματική του δύναμη.

Στα τέλη του 1959 υπέβαλε αίτηση για το πρώτο πρόγραμμα εκπαίδευσης κοσμοναυτών και παρότι διέθετε τη λιγότερη πείρα μεταξύ των δεκάδων συνυποψηφίων του, επιλέχθηκε για την πρώτη επανδρωμένη διαστημική αποστολή, στις 12 Απριλίου του 1961.

Ταξίδεψε με ταχύτητα 27.400 χιλιομέτρων την ώρα κι έφθασε σε ύψος 327 χιλιομέτρων. Η πτήση διήρκεσε 1 ώρα και 48 λεπτά. Αν και ήταν σύντομη, χρειάστηκε πολύ θάρρος. Κανείς δεν ήξερε πραγματικά εάν ο άνθρωπος θα μπορούσε να επιζήσει στο διάστημα. Οι πιθανότητες επιβίωσης κατά τους επιστήμονες ήταν μόλις 5%, ενώ η ασφαλής επιστροφή του στη Γη φάνταζε ως ένα μάλλον απίθανο ενδεχόμενο. Ουσιαστικά επρόκειτο για μία αποστολή αυτοκτονίας.

Η πτήση του έδωσε απαντήσεις σε πολλά σημαντικά ερωτήματα. Οι λεπτομερέστατες παρατηρήσεις του απέδειξαν ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος συνεχίζει να λειτουργεί το ίδιο καλά και στο διάστημα, διαψεύδοντας μία από τις σημαντικότερες ανησυχίες των επιστημόνων. Επίσης, διαπιστώθηκε ότι η βαρύτητα δεν είναι απαραίτητη για την πέψη. Κατά την εκτόξευση και την επιστροφή του, ένιωσε τη βαρύτητα έξι έως οκτώ φορές μεγαλύτερη απ’ ότι στη Γη. Κατάφερε, όμως, να επιβιώσει.

Τραγική ειρωνεία, ο Γιούρι Γκαγκάριν σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα, στις 27 Μαρτίου του 1968. Είχε επιλεχθεί να ηγηθεί της σοβιετικής αποστολής στο φεγγάρι, αλλά δεν πρόλαβε να επιστρέψει στο διάστημα.Ωστόσο με την ιστορική του πτήση άνοιξε το δρόμο για την κατάκτηση του διαστήματος.

Ανακαλύπτοντας τα μυστικά της επιβίωσης σ' έναν αβέβαιο κόσμο

April 15, 2013, 1:23 am

≫ Next: Το όνειρο του Griko

≪ Previous: Ο 1ος "Άνθρωπος στο Διάστημα"

$

0

0

Η αρχιτεκτονική του Χάους

Μέρος 1ο

Γράφει ο ΣπύροςΜανουσέλης
 www.enet.gr

Τι ακριβώς εννοούμε όταν λέμε πως κάτι -μια φυσική δομή ή ένα κοινωνικό σύστημα- «βυθίστηκε» ή «κατέρρευσε» στο χάος;

 Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, η επίκληση του χάους γίνεται αποκλειστικά για να περιγράψουμε διεργασίες αποδιοργάνωσης, αποσάθρωσης και καταστροφής. Οι περισσότεροι από εμάς είναι απολύτως πεπεισμένοι ότι η εισβολή του χάους στα φυσικά, κοινωνικά, οικονομικά ή βιολογικά συστήματα οδηγεί, αναπόδραστα και νομοτελειακά, στην αποδόμησή τους: η επικράτηση του χάους ισοδυναμεί με πλήρη αποδιοργάνωση, και άρα με ολοκληρωτική καταστροφή κάθε μορφής οργάνωσης.

Θα πρέπει συνεπώς να ακούγεται τρελό ή και ολότελα παράδοξο το να τολμά κανείς να μιλά για «αρχιτεκτονική του χάους», υπονοώντας ότι πίσω από την αταξία κρύβεται κάποιο είδος οργάνωσης. Κοντολογίς, ότι ακόμη και οι χαώδεις δυναμικές κρύβουν κάποια... δομή. 

Στο άκουσμα τέτοιων προκλητικών δηλώσεων ο δύσπιστος αναγνώστης θα μπορούσε να αντιτείνει: οι μεγάλες φυσικές καταστροφές, όπως ο πρόσφατος μεγα-σεισμός στην Ιαπωνία, η τελευταία διεθνής οικονομική κρίση ή οι επιδημίες ασθενειών που ταλανίζουν την ανθρωπότητα δεν αποτελούν άραγε τα απτά όσο και τραγικά παραδείγματα της «καταστροφικής δύναμης» και της «οργής» της φύσης, της εισβολής δηλαδή του «παράλογου» χάους στην εύτακτη και εύρυθμη ανθρώπινη πραγματικότητα;

Με πολλά επιχειρήματα θα μπορούσε να αντικρούσει κανείς αυτή την αφελή κρυπτοθεολογική και άκρως απλοϊκή ταύτιση της φύσης με τις «δυνάμεις του κακού». Σε κάθε περίπτωση πάντως είναι ολότελα ακατανόητο το πώς και το γιατί η φύση θα έπρεπε (ή θα μπορούσε!) να είναι «οργισμένη» ή «εκδικητική» με τους ανθρώπους. 

Με αφορμή λοιπόν τις πρόσφατες φυσικές και κοινωνικοοικονομικές καταστροφές έχει, πιστεύουμε, ιδιαίτερο ενδιαφέρον να εξετάσουμε αν, και σε ποιο βαθμό, η σύγχρονη επιστημονική σκέψη είναι όντως σε θέση να κατανοεί αφ' ενός τη χαώδη και ενίοτε καταστροφική δυναμική της φύσης και αφ' ετέρου τα νοητικά κολλήματα και τις γνωσιακές προκαταλήψεις που, μέχρι πολύ πρόσφατα, μας εμπόδιζαν να αναγνωρίζουμε -και ακόμη λιγότερο να κατανοούμε- το ρόλο και τη σημασία των χαοτικών φαινομένων.

Εξάλλου, όπως θα δούμε, η αναγνώριση του δημιουργικού ρόλου του χάους και των χαοτικών δυναμικών στην εξέλιξη των πολύπλοκων συστημάτων -φυσικών και κοινωνικών- συνεπάγεται τη ριζική αναθεώρηση όχι μόνο της κυρίαρχης, μέχρι πρόσφατα, επιστημονικής μεθόδου, αλλά και της ίδιας της επιστημονικής ορθολογικότητας. Ισως μάλιστα έτσι μπορεί να εξηγηθεί η επίμονη παραγνώριση και η συστηματική υποβάθμιση του χάους από την επιστημονική σκέψη. 

Η διάψευση των βεβαιοτήτων

«Η επιστήμη εξακολουθεί να είναι η εξ αποκαλύψεως προφητική περιγραφή του κόσμου, όπως αυτός φαίνεται από ένα θεϊκό ή δαιμονικό σημείο αναφοράς». Με αυτό το καυστικό σχόλιο ο νομπελίστας Ιλια Πριγκοζίν και η στενή συνεργάτις του Ιζαμπέλ Στέντζερς στιγματίζουν τις μεταφυσικές προϋποθέσεις και τις ιδεοληψίες της κλασικής φυσικής, δηλαδή της επιστήμης του Νεύτωνα, «του νέου Μωυσή, στον οποίο αποκαλύφθηκε η αλήθεια του κόσμου», όπως επισημαίνουν στο σπουδαίο βιβλίο τους «Τάξη μέσα από το Χάος» (βλ. ελλ. έκδ. Κέδρος).

Πράγματι, ήδη από το 17ο αιώνα, την εποχή της διαμόρφωσης της νεότερης επιστημονικής μεθόδου από τους Γαλιλέο, Καρτέσιο και Νεύτωνα, η κατανόηση και η τεχνολογική ιδιοποίηση του φυσικού κόσμου βασίστηκε στην αναγωγιστική σκέψη και πρακτική: στην απλοποίηση των προβλημάτων, μέσω των κατάλληλων μαθηματικών εργαλείων, και στη συστηματική αναγωγή των σύνθετων φαινομένων σε πιο απλά, τα οποία και θεωρούνταν «η αιτία» των πρώτων. 

Μάλιστα, πάνω σε αυτό ακριβώς το υπερφιλόδοξο αναγωγιστικό πρόγραμμα θα θεμελιωθεί σχεδόν το σύνολο της νεότερης σκέψης και της κοινωνικής πρακτικής: από τη φιλοσοφία μέχρι τις πολιτικές και οικονομικές επιστήμες. Ετσι, σταδιακά επικράτησε ένας ιδιαίτερα παραγωγικός και αιτιοκρατικός τρόπος σκέψης (ντετερμινισμός) που, αργά ή γρήγορα, υποσχόταν να μας αποκαλύψει τα προαιώνια και τελικά αίτια όλων των φαινομένων: όχι μόνο των φυσικών ή των βιολογικών, αλλά και των ανθρωπολογικών ή των κοινωνικών. 

Δυστυχώς όμως, παρά τις επίμονες προσπάθειες της «κλασικής» επιστήμης, αποδείχτηκε ότι όλα ανεξαιρέτως τα ορατά ή μακροσκοπικά συστήματα, αυτά δηλαδή που μελετούν οι αστροφυσικοί, οι γεωλόγοι, οι βιολόγοι, οι μηχανικοί, οι οικονομολόγοι, οι γιατροί, υπακούουν σε δύο τουλάχιστον βασικές αρχές οργάνωσης:

1)Οι απλοί νόμοι δεν οδηγούν κατ' ανάγκην σε απλές συμπεριφορές, και

2) ελάχιστες και φαινομενικά ασήμαντες μεταβολές στις παραμέτρους που διαμορφώνουν ένα πολύπλοκο (δηλαδή μη γραμμικό) σύστημα, μπορεί να οδηγήσουν στο μέλλον σε πολύ μεγάλες αλλαγές στη δομή και τη συμπεριφορά του. 

Φανταστείτε, λοιπόν, τις δραματικές συνέπειες που είχε η πρόσφατη και εντελώς απρόσμενη ανακάλυψη ότι οι απολύτως ντετερμινιστικοί φυσικοί νόμοι και οι κανόνες οργάνωσης της φύσης οδηγούν κατά κανόνα σε εντελώς χαώδεις και απρόβλεπτες συμπεριφορές (και το αντίστροφο)!

Και, όπως αποδείχτηκε, πρόκειται για το πολύ συνηθισμένο φαινόμενο που σήμερα αποκαλείται «ντετερμινιστικό χάος» (σημειώστε το οξύμωρο των δύο όρων). Ερευνώντας μάλιστα τέτοια χαοτικά φαινόμενα οι επιστήμονες θα διαπιστώσουν ότι είναι πάντα και εγγενώς «μη γραμμικά»: δεν μπορούμε να προβλέψουμε τη μελλοντική τους συμπεριφορά, ακόμη και αν γνωρίζουμε επαρκώς τις αρχικές συνθήκες ή τις προγενέστερες καταστάσεις τους. Ομως, για όλες αυτές τις εξελίξεις θα πούμε περισσότερα στο επόμενο άρθρο μας σχετικά με τον ανεπίλυτο δεσμό που συνδέει πλέον άρρηκτα την αταξία με τη γένεση και τη διατήρηση της πολυπλοκότητας.

Συχνά ταυτίζουμε -εσφαλμένα- το χάος με την απόλυτη αταξία, δηλαδή με την απουσία κάθε οργάνωσης και εσωτερικής συνοχής: «χαώδεις» είναι οι καταστάσεις ή τα φαινόμενα που θεωρούμε ότι δεν υπόκεινται σε ακριβείς κανόνες ή νόμους και συνεπώς αντιστέκονται σε κάθε μας προσπάθεια πρόβλεψης, ελέγχου ή τεχνολογικής χειραγώγησής τους. Πρόκειται, ενδεχομένως, για μια νοητική στάση που πολύ πιθανά σχετίζεται με την ίδια την οργάνωση και τη λειτουργία του ανθρώπινου νου. 

Η ακαταμάχητη έλξη του... χάους

Εντούτοις, σήμερα το χάος έχει πλέον εισβάλει επίσημα και μάλιστα πολύ δημιουργικά στην ανθρώπινη σκέψη: και όχι μόνο, όπως στο παρελθόν, ως το μέτρο της άγνοιάς μας, αλλά ως η απαραίτητη προϋπόθεση για μια βαθύτερη κατανόηση του κόσμου που μας περιβάλλει! Η εγγενής αστάθεια και η ευαισθησία από τις αρχικές συνθήκες, με άλλα λόγια η χαώδης ή, αν προτιμάτε, η μη γραμμική δυναμική, θεωρούνται πλέον τα τυπικά γνωρίσματα όλων των πολύπλοκων δομών (φυσικών ή τεχνητών): από την εύρυθμη λειτουργία της ανθρώπινης καρδιάς μέχρι το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Τώρα, ένα εύλογο αλλά εξαιρετικά ανησυχητικό ερώτημα που προκύπτει από αυτές τις εξελίξεις είναι το εξής: Οι σημερινοί πολιτικοί, πέρα από τα επιστημονικοφανή πυροτεχνήματα που κατά καιρούς χρησιμοποιούν, διαθέτουν άραγε τα απαραίτητα γνωστικά εργαλεία για να κατανοήσουν, και κυρίως για να αντιμετωπίσουν, την πολύπλοκη δυναμική τάξης-αταξίας, όπως αυτή αποκρυσταλλώνεται στην τρέχουσα κρίση του κυρίαρχου μοντέλου διαχείρισης της κοινωνίας; 

Διότι είναι πλέον σαφές ότι για τη σημερινή πολύμορφη πλανητική κρίση -κρίση ταυτόχρονα γεωλογική, οικολογική και κοινωνικοοικονομική- ευθύνεται πρωτίστως το κλασικό γραμμικό, αναγωγιστικό και απολύτως απλοϊκό πρότυπο κατανόησης και διαχείρισης της χαώδους δυναμικής που συνεπάγεται αλλά και προϋποθέτει η νέα «παγκοσμιοποιημένη» ανθρώπινη κατάσταση. 

    συνεχίζεται...