Quantcast
Channel: Χαοτική Μαγεία ΣυνΠαντική Τάξη
Viewing all 150 articles
Browse latest View live

Το όνειρο του Griko

$
0
0









Is oria mu 
E mmu sirni e καρντιά να σου μιλήσω
fre ci ppu'vo κρατέρνο στη φζιχή
μα σου kanoscio fissa `n'es ta ammadia mmu
τσε ολο το pansieri mmu θωρρεί

Eleune t'ammaddia mm κα σε ρετσίνα
στο πέτο mmu γκραμμενη σε βαστώ
τσε passio νύφτα το mussai ssu t'orio
essi'puno, γελώντα, το θωρρώ

R
Ce `mpizzikata a fiddha της καρδιάς
ce termasi στο γιέμα μου βαστώ
mia sikka ca mu fei tin amilia
ste mu σκουριάζει ammaddia on e toro

Ce l termasi ce i sikka ce l lumera
μου σώζει ghiani esu manexo
ce quai momento fse su πάω ρωτώντα
sa `mbakkao fiure pu jerei νερό

Μουσική: Salvatore Cotardo
Στίχοι: Vito Domenico Palumbo
 
http://media.picfor.me/00118A07A/sensi-dreams-romantic-woman_large.jpg                                      
  Στην ωραία μου



Δεν θέλει η καρδιά να σου μιλήσει
για κείνο που κρατάει μεσ' την ψυχή
μα σαν κοιτάς εσύ μέσα στα μάτια
την σκέψη μου διαβάζεις στην στιγμή.

Και τρέμουνε τα φύλλα της καρδιάς μου
και πυρετός στο αίμα μου κυλά
σκοτείνιασαν τα μάτια και δεν βλέπω
κι η ανάσα σου μου κόβει την μιλιά.


Τον πυρετό, την φλόγα, το σκοτάδι
μπορείς να διώξεις φως μου μόνο εσύ
σ 'αναζητώ και ψάχνω την δροσιά σου
σα διψασμένο μόνο γιασεμί.



 

Λένε λοιπόν τα μάτια μου σε σένα
βασίλισσα στο στήθος πως βαστώ
και κάθε νύχτα την γλυκειά μορφή σου
σε όνειρο χαρούμενο θωρώ.



Χάος από το πέταγμα μιας πεταλούδας

$
0
0





Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ
Μέρος 2ο

Ο αλλόκοτος βρόχος: τάξη ↔ αταξία

Γράφει ο ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΝΟΥΣΕΛΗΣ
enet.gr


Μέχρι τα μέσα του εικοστού αιώνα στη δυτική σκέψη κυριαρχούσε η άποψη ότι για την επιστημονική «εξήγηση», και συνεπώς για την ουσιαστική κατανόηση, οποιουδήποτε φαινομένου αναγκαία και ικανή συνθήκη είναι η ανακάλυψη των «αιτιών» και των «νόμων» που καθορίζουν την εμφάνιση και την ανάπτυξή του.
Ακόμη και αυτή η ίδια η ορθολογικότητα της ανθρώπινης σκέψης θεωρούσαν ότι ταυτίζεται και εξαρτάται αποκλειστικά από την ικανότητά της να ερμηνεύει «αιτιοκρατικά» τα περίπλοκα φαινόμενα που διερευνά, είτε αυτά είναι φυσικά είτε κοινωνικά.


Με ποια εργαλεία όμως μπορούμε να αποτιμήσουμε την επιτυχία ή όχι μιας επιστημονικής εξήγησης, δηλαδή μιας αιτιοκρατικής περιγραφής; Ο ασφαλέστερος τρόπος είναι προφανώς η μαθηματικοποίηση του προβλήματος. Και, ως γνωστόν, οι διαφορικές εξισώσεις αποτελούν αποδεδειγμένα τον πλέον επιτυχή τρόπο «μετάφρασης» στη γλώσσα των μαθηματικών των γραμμικών, δηλαδή των αυστηρά ντετερμινιστικών διασυνδέσεων μεταξύ αιτίας – αποτελέσματος….Πράγματι, όπως απέδειξε το 17ο αιώνα ο Νεύτων, εφαρμόζοντας το διαφορικό λογισμό στην περιγραφή των φυσικών φαινομένων, μπορούμε όχι απλώς να εξηγήσουμε νομοτελειακά (π.χ. με το νόμο της βαρύτητας) τη δυναμική των φυσικών φαινομένων στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, αλλά και να ενοποιήσουμε φυσικά φαινόμενα που μέχρι τότε φαίνονταν εντελώς ανεξάρτητα μεταξύ τους: από την πτώση ενός μήλου πάνω στη Γη μέχρι την κίνηση ενός πλανήτη ή ενός δορυφόρου γύρω από τον Ηλιο.




Η εκδίωξη από τον γραμμικό παράδεισο
Σύμφωνα με το παραπάνω γραμμικό-αιτιοκρατικό πρότυπο εξήγησης, μικρά αίτια προκαλούν πάντα μικρά αποτελέσματα, ενώ όλες οι σημαντικές ή οι μεγάλες αλλαγές που παρατηρούνται προκύπτουν, υποτίθεται, αποκλειστικά από την αθροιστική συσσώρευση πολλών μικρών αιτιών.
Εντούτοις, ανέκαθεν ήταν γνωστό ότι πάρα πολλά φυσικά ή κοινωνικά φαινόμενα ήταν, και σε μεγάλο βαθμό παραμένουν ακόμη και σήμερα, μη προβλέψιμα. Τυπικά παραδείγματα είναι οι ξαφνικές αλλαγές του καιρού, οι μεγάλοι καταστροφικοί σεισμοί, η εκδήλωση μιας ασθένειας ή η ταχύτατη διάδοση μιας επιδημίας, καθώς και οι σοβαρές χρηματοπιστωτικές κρίσεις ή οι μεγάλες ιστορικές και κοινωνικές αλλαγές.
Και δυστυχώς, όπως συνειδητοποιούμε καθημερινά, η περιγραφή μέσω γραμμικών εξισώσεων τόσο των πολλαπλών αιτιών όσο και της πολύπλοκης δυναμικής αυτών των φαινομένων είναι όχι μόνον εξαιρετικά δύσκολη αλλά και άκρως παραπλανητική. Αλλά και οι όποιες προβλέψεις μας σχετικά με τη μελλοντική εξέλιξη τέτοιων πολύπλοκων φαινομένων αποδεικνύονται εξίσου επισφαλείς και αβέβαιες.


Πώς όμως εξηγείται αυτή η εμφανής ανεπάρκεια και η προβλεπτική αποτυχία του παραδοσιακού γραμμικού και ντετερμινιστικού τρόπου σκέψης; Η συνήθης απολογητική στρατηγική που υιοθετούν αρκετοί ειδικοί είναι να επικαλούνται την προσωρινή άγνοιά μας ορισμένων παραμέτρων. Με άλλα λόγια, διατείνονται ότι η εξόφθαλμη αδυναμία μας να κατανοούμε ή να προβλέπουμε τέτοια περίπλοκα φαινόμενα δεν οφείλεται καθόλου στην απλοϊκή και απλουστευτική μέθοδο προσέγγισής τους αλλά στην παράλειψη κάποιας υποθετικής μεταβλητής, την οποία «απλώς» δεν λαμβάνουμε υπόψη μας επειδή την αγνοούμε!

Και όπως θα δούμε, μόνο κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1960, η διεθνής επιστημονική κοινότητα άρχισε να προβληματίζεται σοβαρά γύρω από τη θεωρητική και την πρακτική αναγκαιότητα εφαρμογής κάποιων εναλλακτικών, δηλαδή μη γραμμικών μοντέλων εξήγησης. Αν, πάντως, θέλει κανείς να προσδιορίσει την επίσημη ημερομηνία εισόδου της χαώδους δυναμικής στην επιστήμη της φυσικής, θα πρέπει να ανασύρει από τη σκόνη της ιστορίας το πρωτοποριακό, μολονότι επί πολλά χρόνια λησμονημένο, έργο του Ζιλ-Ανρί Πουανκαρέ.
Ο μεγαλοφυής Γάλλος φυσικός και μαθηματικός δημοσίευσε το 1889 (!) μια εντυπωσιακή μελέτη με τον φαινομενικά αθώο τίτλο «Σχετικά με το πρόβλημα των τριών σωμάτων και τις εξισώσεις της δυναμικής» (βλ. ειδικό πλαίσιο). Σε 270 σκοτεινές σελίδες αυτός ο συντηρητικός επαναστάτης απέδειξε μαθηματικά ότι το μεγάλο όνειρο της κλασικής φυσικής για την πλήρη πρόβλεψη της μελλοντικής συμπεριφοράς ενός σύνθετου φυσικού συστήματος, το οποίο αποτελείται μόνο από τρία αλληλεπιδρώντα σώματα, είναι καταδικασμένο να μείνει απραγματοποίητο, και όχι τόσο εξαιτίας πρακτικών αδυναμιών αλλά αντίθετα από εγγενή φυσικά αίτια!
Η ανακάλυψη, και κυρίως η αποδοχή, της εγγενούς αστάθειας όλων των μη γραμμικών συστημάτων -της πλειονότητας δηλαδή των φυσικών, των βιολογικών και των κοινωνικών δομών- επιβάλλει ασύλληπτους περιορισμούς, ταυτόχρονα όμως ανοίγει και νέες δυνατότητες στην ανθρώπινη γνώση. Σήμερα θεωρείται βέβαιο ότι πολλές εκδηλώσεις της χαοτικής συμπεριφοράς ενός πολύπλοκου συστήματος δεν προκύπτουν -ούτε βέβαια εξηγούνται- από τα συστατικά μέρη που αποτελούν αυτό το σύστημα.



Χάος από το πέταγμα μιας… πεταλούδας
Τυπικό παράδειγμα αυτής της νέας συλλογικής και αναδυόμενης μη γραμμικής συμπεριφοράς αποτελεί η πρόβλεψη του καιρού. Ολοι γνωρίζουμε εμπειρικά ότι το χειμώνα κάνει κρύο ενώ το καλοκαίρι ζέστη. Πολύ πιο δύσκολο είναι να καθορίσουμε εκ των προτέρων, δηλαδή να προβλέψουμε, τις ακριβείς καιρικές συνθήκες που θα εκδηλωθούν, ας πούμε, έπειτα από δέκα ή περισσότερες ημέρες. Και όμως, γνωρίζουμε αρκετά καλά από ποιες βασικές μεταβλητές εξαρτάται ο καιρός σε έναν τόπο μια δεδομένη χρονική στιγμή. Παρ’ όλα αυτά ο ορίζοντας πρόβλεψης του μελλοντικού καιρού παραμένει απελπιστικά περιορισμένος.


Το γιατί συμβαίνει αυτό το ανακάλυψε το 1963 ο Εντουαρντ Λόρεντζ όταν, θέλοντας να προσομοιώσει στον υπολογιστή ένα μοντέλο πρόβλεψης του καιρού, εισήγαγε τρία είδη δεδομένων -θερμοκρασία, πίεση του αέρα και ταχύτητα του ανέμου- υπό τη μορφή τριών συζευγμένων μεταξύ τους μη γραμμικών εξισώσεων. Οι εξισώσεις είναι μεταξύ τους συζευγμένες, επειδή τα αποτελέσματα κάθε εξίσωσης εισάγονται ως ακατέργαστα δεδομένα στις επόμενες εξισώσεις, δημιουργώντας έναν βρόχο ανάδρασης. Ετσι, χωρίς να το γνωρίζει, ο Λόρεντζ επανέλαβε ό,τι είχε κάνει πριν από 60 χρόνια ο Πουανκαρέ. Και μάλιστα κατέληξε στα ίδια συμπεράσματα: όπως ακριβώς τα τρία ουράνια σώματα, έτσι και οι τρεις ανατροφοδοτούμενες καιρικές μεταβλητές μάς αποκαλύπτουν την ύπαρξη ενός μη γραμμικού χαοτικού συστήματος, η συμπεριφορά του οποίου, έπειτα από κάποιο χρονικό διάστημα, είναι ουσιαστικά απρόβλεπτη. Και αυτό γιατί το καιρικό σύστημα είναι εξαιρετικά ευαίσθητο ακόμη και στις πιο ασήμαντες επιρροές. Ετσι, ακραία καιρικά φαινόμενα σε έναν τόπο μπορεί να πυροδοτηθούν από το φτερούγισμα μιας πεταλούδας σε κάποια μακρινή περιοχή!



Εκπληξη προκαλεί το ότι χρειάστηκε να περάσουν πάνω από εξήντα χρόνια μέχρι οι φυσικοί να αρχίσουν να ανακαλύπτουν «εκ νέου» και να συνειδητοποιούν τις απρόσμενες επιστημονικές και φιλοσοφικές συνέπειες της πρωτοποριακής έρευνας του Πουανκαρέ.

Η πρώτη «ντροπαλή» εμφάνιση του χάους
Το πρόβλημα των «τριών σωμάτων» αποτελεί την πιο απλή εκδοχή του προβλήματος της αμοιβαίας αλληλεπίδρασης των «πολλαπλών σωμάτων», που επί έναν αιώνα αποτελούσε τον εφιάλτη της νευτώνειας δυναμικής.


Ο Ζιλ – Ανρί Πουανκαρέ
Για να μελετήσει αυτή την ασύλληπτης δυσκολίας σπαζοκεφαλιά, ο Πουανκαρέ αποφάσισε να υιοθετήσει μια γεωμετρική ή ακριβέστερα μια τοπολογική προσέγγιση του προβλήματος, δηλαδή να αναλύσει τις τροχιές των τριών αλληλεπιδρώντων σωμάτων στο χώρο των φάσεων. Πρόκειται για έναν αφηρημένο μαθηματικό χώρο που αποδεικνύεται εξαιρετικά χρήσιμος και βολικός για την αναπαράσταση περίπλοκων δυναμικών αλληλεπιδράσεων.
Αναλύοντας υπομονετικά τα γραφήματα που προέκυπταν από την είσοδο ενός τρίτου σώματος, κατέληξε στο εξωφρενικό συμπέρασμα ότι μακροχρόνιες προβλέψεις είναι αδύνατες διότι οι μαθηματικές εξισώσεις, δηλαδή οι σειρές που περιγράφουν τις τροχιές των τριών αλληλεπιδρώντων ουράνιων σωμάτων, όχι μόνο δεν συγκλίνουν σε κάποιες προκαθορισμένες θέσεις, αλλά αντίθετα αποκλίνουν!
Πρώτος λοιπόν ο Πουανκαρέ έδειξε πόσο ουτοπικό και πρακτικά ανεφάρμοστο ήταν το φιλόδοξο πρόγραμμα της «κλασικής» φυσικής για την ασφαλή πρόβλεψη και την πλήρη ντετερμινιστική περιγραφή όλων των φυσικών φαινομένων.


Ανοίγοντας έτσι το δρόμο -χωρίς ίσως να το συνειδητοποιεί και ο ίδιος- για την επέλαση του χάους στη σύγχρονη επιστημονική σκέψη.










Ζουμ στην επιφάνεια της Σελήνης

$
0
0

http://wallpaperpassion.com/upload/21877/full-moon-wallpaper.jpg


Μίαδιαδρομή που μπορούμε να κάνουμε, στην μία και μοναδική πλευρά της επιφάνειας του δορυφόρου μας, όπου (δυστυχώς) έχουμε θέαση...



moon_zoom

Για να δείτε λεπτομέρειες της Σελήνης με διαδραστικό τρόπο πατήστε ΕΔΩ: http://zoom.it/U4pK




physicsgg.me

Η αυθόρμητη ανάδυση της πολυπλοκότητας

$
0
0








                     
                            

Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ 
Μέρος 3ο



 Αυτοοργάνωση: η απάντηση στην αβεβαιότητα
Γράφει ο ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΝΟΥΣΕΛΗΣ

Στο συλλογικό φαντασιακό των δυτικών κοινωνιών αλλά και της κάθε επιστήμης, η έρευνα της πραγματικότητας έχει αξία και νόημα μόνο στο μέτρο που μας αποκαλύπτει τους «αιώνιους» και «αμετάβλητους» νόμους της φύσης.


 Φανταστείτε λοιπόν πόσο δυσάρεστη έκπληξη ήταν για τους ειδικούς και το ευρύτερο κοινό, όταν διαπίστωσαν ότι στις περισσότερες περιπτώσεις ακόμη και η πλήρης γνώση των βασικών νόμων δεν συνεπάγεται αυτομάτως την πλήρη κατανόηση των φαινομένων ούτε οδηγεί, κατ' ανάγκην, σε ασφαλείς προβλέψεις για τη μελλοντική τους συμπεριφορά.
Πράγματι, όπως είδαμε στα δύο προηγούμενα άρθρα μας, περί τα τέλη του 1960 όλο και περισσότεροι επιφανείς επιστήμονες άρχισαν να συνειδητοποιούν αφενός πόσο μάταιη ήταν κάθε προσπάθεια «αναγωγής» των περισσότερων φυσικών φαινομένων στις απλούστερες δομικές τους μονάδες και αφετέρου πόσο ανέφικτη ήταν η «ακριβής πρόβλεψη» της συμπεριφοράς των πολύπλοκων συστημάτων (φυσικών και κοινωνικών): από τις τροχιές τριών αλληλεπιδρώντων ουράνιων σωμάτων μέχρι τη δυναμική των χρηματοπιστωτικών αγορών.

Η νεκροφιλική τάξη και...
Μέχρι πρόσφατα ταυτίζαμε το χάος με την απόλυτη ή παράλογη αταξία, δηλαδή με την απουσία κάθε μορφής οργάνωσης και εσωτερικής συνοχής: «χαώδεις» θεωρούνται οι καταστάσεις ή τα φαινόμενα που πιστεύουμε (εσφαλμένα) ότι δεν υπόκεινται σε ακριβείς κανόνες ή νόμους και συνεπώς αντιστέκονται σε κάθε μας προσπάθεια πρόβλεψης, ελέγχου ή τεχνολογικής χειραγώγησης....

 http://trapsioni.com/Paintings/Metamorphosis.JPG

Ωστόσο, όπως θα δούμε, η αναγνώριση της πανταχού παρουσίας της εγγενούς αστάθειας, και άρα της μη προβλεψιμότητας της χαώδους δυναμικής, θα ανοίξει νέους δρόμους για μια πολύ βαθύτερη, αν και όχι πλήρη, κατανόηση των πολύπλοκων συστημάτων.
Αρα, η εισβολή του χάους τόσο στη φύση όσο και στην ανθρώπινη σκέψη όχι μόνο δεν πρέπει να θεωρείται καταστροφική αλλά, αντίθετα, μπορεί να είναι άκρως δημιουργική.
Σε ό,τι αφορά ειδικότερα την επιστήμη της φυσικής, η οποία αποτελούσε το γνωστικό και μεθοδολογικό πρότυπο για κάθε άλλη «θετική» επιστήμη, η αναγνώριση αυτών των δύο ανυπέρβλητων περιορισμών της γνώσης μας -η διττή αδυναμία πλήρους αναγωγής και ασφαλούς πρόβλεψης- αποτέλεσε ένα ιδιαίτερα επώδυνο επιστημολογικό σοκ. Σαν να μην έφτανε η θεμελιώδης «αρχή απροσδιοριστίας» της κβαντικής μικροφυσικής, τώρα επιβάλλεται να αποδεχτούμε κάποια σαφή και μη παρακάμψιμα όρια στη γνώση και του μακρόκοσμου!
Πράγματι, η πρώτη θεωρητική αποκρυστάλλωση της παντοδυναμίας της αταξίας, αλλά και της θεωρητικής-πρακτικής αδυναμίας να εξηγήσουμε την προέλευση της τάξης και της πολυπλοκότητας, διατυπώθηκε ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα με τον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής. Αυτός ο αδιάψευστος μέχρι σήμερα φυσικός νόμος ορίζει ότι η αταξία στο ορατό Σύμπαν τείνει να μεγαλώνει επειδή η συνολική ενέργεια που περιέχει τείνει βαθμιαία να υποβαθμίζεται. Με άλλα λόγια, η συνολική «εντροπία» του Σύμπαντος μπορεί μόνο να αυξάνει με το πέρασμα του χρόνου.



Αν όμως ισχύει αυτός ο αδυσώπητος νόμος της συμπαντικής υποβάθμισης της ενέργειας και άρα της μεγιστοποίησης της αταξίας, τότε πώς εξηγείται η ανάδυση και η εξέλιξη μέσα στο Σύμπαν εξαιρετικά πολύπλοκων φαινομένων, όπως π.χ. η γένεση και η εξέλιξη των γαλαξιών ή της ζωής, καθώς και η επιβίωση των ανθρώπων με τις περίπλοκες και εξαιρετικά ενεργοβόρες κοινωνίες τους;

Η αχίλλειος πτέρνα της «κλασικής» θερμοδυναμικής ήταν ότι όλοι υπέθεταν πως αυτή ισχύει και εφαρμόζεται μόνο σε «κλειστά» και «απομονωμένα» συστήματα, σε ιδανικά δηλαδή συστήματα που δεν ανταλλάσσουν ύλη και ενέργεια με το περιβάλλον τους. Προφανώς, μέσα στο γνωστό μας Σύμπαν τέτοια συστήματα σε κατάσταση απόλυτης θερμικής ισορροπίας αποτελούν μόνο θεωρητικές αφαιρέσεις. Με άλλα λόγια, το γεγονός ότι περιόρισαν τον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής στη μελέτη αποκλειστικά καταστάσεων ισορροπίας αποτελούσε έναν αδικαιολόγητο αυτοπεριορισμό της καθολικής εφαρμοσιμότητας αυτού του νόμου. Αντίθετα, όπως κατ' επανάληψη διαπίστωσαν, ενώ έχει καθολική ισχύ, ο νόμος αυτός αφήνει πολλά περιθώρια και ελευθερίες για τη δημιουργία πολύπλοκων δομών!

http://www.chaoticutopia.com/archive/crfrlg.jpg

Μακριά από τη θερμοδυναμική ισορροπία, η οποία ισοδυναμεί με τον ενεργειακό θάνατο και την απόλυτη αταξία, η φύση μπορεί να αυτο-οργανώνεται και να πολυπλοκοποιείται, κοντολογίς να αποκτά ιστορία. Ενα ακόμη παράδειγμα όπου η ισχύς των φυσικών νόμων δεν αποκλείει καθόλου -ούτε όμως και επιβάλλει νομοτελειακά!- την ανάδυση πολύπλοκων φυσικών δομών και απρόβλεπτων συμπεριφορών.

Super Size photo AnimationProject22-1.gif

...η ζωτική αταξία

Αν το μηχανικό ρολόι ήταν το τεχνολογικό πρότυπο της νεωτερικής «κλασικής» επιστήμης, τότε η μετα-νεωτερική επιστήμη του χάους και της πολυπλοκότητας έχει ασφαλώς ως πρότυπό της τον ψηφιακό υπολογιστή. Και είναι βέβαιο ότι καμία από τις εντυπωσιακές ανακαλύψεις και τις ακριβείς μαθηματικές περιγραφές των ασταθών συστημάτων και της χαώδους δυναμικής τους δεν θα είχαν πραγματοποιηθεί χωρίς την πρωτόγνωρη δυνατότητά μας να εκμεταλλευόμαστε τις απίστευτες υπολογιστικές δυνατότητες των υπολογιστών.


Το σύνολο των θεωριών του χάους και των μηχανισμών της ασταθούς και μη προβλέψιμης χαώδους συμπεριφοράς μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ως η εφαρμογή, στην επιστήμη αλλά και στην κοινωνία, των νέων κατηγοριών και των κριτηρίων που συνεπάγεται η συστηματική χρήση των υπολογιστών. Σκεφτείτε τη μαζική και ενίοτε καταχρηστική εφαρμογή των υπολογιστικών εννοιών της πληροφορίας ή της ανάδρασης (feedback)!

Ολα τα σύγχρονα μαθηματικά εργαλεία για την περιγραφή και την αναπαράσταση του χάους στηρίχθηκαν κυρίως στην αξιοποίηση των υπολογιστών: από τους «παράξενους ελκυστές», που καθορίζουν τη μη γραμμική συμπεριφορά κάθε ασταθούς συστήματος, μέχρι τη δημιουργική «αυτο-ομοιότητα» που παρουσιάζουν οι εντυπωσιακές μορφοκλασματικές δομές (fractals) της νέας γεωμετρίας φράκταλ του Μπενουά Μάντελμπροτ.



Χάρη σε τέτοια «απτά» υπολογιστικά μοντέλα, η σύγχρονη επιστήμη κατάφερε να επιβεβαιώσει ποικιλοτρόπως την υποψία που διατύπωσε πριν από πολλές δεκαετίες ο Πουανκαρέ. Σήμερα θεωρείται δεδομένο ότι για τη δυναμική αστάθεια και άρα για την εγγενή μη προβλεψιμότητα της συμπεριφοράς των πολύπλοκων συστημάτων δεν ευθύνεται η απουσία αυστηρών φυσικών νόμων. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει: απολύτως γνωστοί και ντετερμινιστικοί νόμοι οδηγούν στο χάος, δηλαδή σε τεράστιες αποκλίσεις στη συμπεριφορά κάθε πολύπλοκου συστήματος, εξαιτίας ελάχιστων αλλαγών στις αρχικές συνθήκες ή στις βασικές μεταβλητές του συστήματος.



Και υπό αυτήν ακριβώς την έννοια, ενώ στα πολύ απλά συστήματα η αταξία και το χάος λειτουργούν μάλλον καταστροφικά, στα πολύπλοκα συστήματα η αστάθεια και η αταξία λειτουργούν εποικοδομητικά, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην περαιτέρω εξέλιξη και πολυπλοκοποίησή τους. Ενα απρόσμενο και ρηξικέλευθο συμπέρασμα που, μολονότι επιβεβαιώνεται από πλήθος επιστημονικών παρατηρήσεων, εντούτοις διστάζουμε να το υιοθετήσουμε ως εναλλακτικό μοντέλο διαχείρισης της επιστημονικής γνώσης και της κοινωνίας.

Ο μύθος της παντογνωσίας

Στο κλείσιμο του δεύτερου άρθρου μας για το χάος (βλ. «Ε» 26-03-11)διατυπώσαμε την απορία γιατί χρειάστηκε να περάσουν πάνω από εξήντα χρόνια μέχρι να αρχίσουν οι φυσικοί να ανακαλύπτουν «εκ νέου» και να συνειδητοποιούν τις απρόσμενες επιστημονικές και φιλοσοφικές συνέπειες της πρωτοποριακής έρευνας του Ζιλ-Ανρί Πουανκαρέ.



Η απάντηση σε αυτό το φαινομενικά αθώο ερώτημα δεν είναι ούτε απλή ούτε προφανής. Και αυτό γιατί σε αυτή τη συστηματική «παράλειψη» εμπλέκονται όχι μόνο οι συνήθεις συντηρητικές αντιδράσεις της επιστημονικής κοινότητας απέναντι σε ριζικά νέες ή και επαναστατικές προσεγγίσεις, αλλά και το γεγονός ότι η αποδοχή του χάους και της μη προβλεψιμότητας ανατρέπει οριστικά κάθε ελπίδα για μια απλή και ενιαία εξήγηση της φύσης. Ελπίδα που αποτέλεσε, και ως έναν βαθμό αποτελεί ακόμη, τον θεμελιωτικό μύθο της κλασικής επιστήμης.



Και μολονότι, κατά το παρελθόν, η κλασική επιστήμη είχε οδηγήσει στους μεγάλους θριάμβους της ανθρώπινης σκέψης -από τη νευτώνεια μηχανική μέχρι τη θεωρία της σχετικότητας- σήμερα αποδεικνύεται εμπόδιο όχι μόνο για το βάθεμα των γνώσεών μας αλλά και για τη συνειδητοποίηση των νέων κοινωνικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε: πολύπλοκα κοινωνικά προβλήματα που δεν επιδέχονται πλέον γραμμικές και απλοϊκές λύσεις.

Moving Fractal from Visual Maninkari on Vimeo.


Τέλος

Με θέα τη Γη - Yann Arthus Bertrand

$
0
0









Ο παγκοσμίως γνωστός Γάλλος φωτογράφος Yann Arthus-Bertrandμοιράζεται μαζί μας ένα εντυπωσιακό πορτρέτο του πλανήτη Γη, καταφέρνοντας να συλλάβει με το φακό του φυσικές ομορφιές που προκαλούν δέος και ποτέ πριν δεν έχουμε δει. Το ντοκιμαντέρ, που αποτελεί μια ωδή στην ζωτικής σημασίας συμφιλίωση μεταξύ του ανθρώπου και της φύσης, προσκαλεί τον θεατή να προβληματιστεί με τις αλλαγές που επέρχονται στον πλανήτη μας και τις επιπτώσεις τους μελλοντικά στους κατοίκους του. Η μια μετά την άλλη οι εικόνες αποκαλύπτουν όχι μόνο την ομορφιά της γης, αλλά και την επιρροή του ίδιου του ανθρώπου στον εύθραυστο πλανήτη.








Η περιβαλλοντική υποβάθμιση του πλανήτη σε συνδυασμό με την παγκοσμιοποίηση και τον οικουμενικό χαρακτήρα των περιβαλλοντικών προβλημάτων, καθιστούν όσο ποτέ άλλοτε, επιβεβλημένη την ανάγκη της διαμόρφωσης πολιτών με περιβαλλοντική παιδεία. Πολιτών οι οποίοι θα μεταβούν από το στάδιο της περιβαλλοντικής ενημέρωσης και πληροφόρησης στο στάδιο της ανάληψης προσωπικής ευθύνης, αλλά και ενασχόλησης με τα περιβαλλοντικά προβλήματα, έτσι ώστε να συμβάλλουν μέσα από τη δική τους συμμετοχή και δράση, στην αντιμετώπιση τόσο των περιβαλλοντικών ζητημάτων, όσο και στη διαμόρφωση βιώσιμων κοινωνιών.









Εκεί που τελειώνουμε εμείς... αρχίζει η θάλασσα

$
0
0
Άνεμος




Η Περιφραστική Πέτρα
Κική Δημουλά






Μίλα .
Πες κάτι, οτιδήποτε.
Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία.
Διάλεξε έστω κάποια λέξη,
που να σε δένει πιο σφιχτά
με την αοριστία.
Πες:
«άδικα»,
«δέντρο»,
«γυμνό».
Πες:
«θα δούμε»,
«αστάθμητο»,
«βάρος».
Υπάρχουν τόσες λέξεις που ονειρεύονται
μια σύντομη, άδετη, ζωή με τη φωνή σου.
Μίλα.


Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Εκεί που τελειώνουμε εμείς
Αρχίζει η θάλασσα.

Πες κάτι.
Πες «κύμα», που δεν στέκεται.
Πες «βάρκα», που βουλιάζει
αν την παραφορτώσεις με προθέσεις.
Πες «στιγμή»,
που φωνάζει βοήθεια ότι πνίγεται,
μην τη σώζεις,
πες,
«δεν άκουσα».
Μίλα.
Οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους,
έχουν τους ανταγωνισμούς:
αν κάποια απ αυτές σε αιχμαλωτίσει,
σ' ελευθερώνει άλλη.
Τράβα μία λέξη απ΄τη νύχτα
στην τύχη.
Ολόκληρη νύχτα στην τύχη.
Μη λες «ολόκληρη»,
πες «ελάχιστη»,
που σ αφήνει να φύγεις.
Ελάχιστη
αίσθηση,
λύπη
ολόκληρη
δική μου.
Ολόκληρη νύχτα.
Μίλα.
Πες «αστέρι», που σβήνει.
Δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη.
Πες «πέτρα»,
που είναι άσπαστη λέξη.
Έτσι, ίσα ίσα
να βάλω έναν τίτλο
σ αυτή τη βόλτα την παραθαλάσσια.




από "το Λίγο του Κόσμου"

cd: Άνεμος - Φ Χρυσός Λόγος

Life goes on...

$
0
0



Το 1969 ο Κώστας Γαβράς κερδίζει το Oscar καλύτερης ξένης ταινίας με το «Ζ» και η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη κάνει το γύρο του κόσμου μέσα απο τις κινηματογραφικές αίθουσες. «Το Γελαστό Παιδί» ξεκινά μια δεύτερη καριέρα ξενόγλωσση αυτή τη φορά. Το 1970 το ηχογραφεί και η Shirley Bassey, που εκείνη την εποχή βρισκόταν στο πιο ψηλό σημείο της καριέρας της. Στο album "Something" ανάμεσα σε τραγούδια που ήδη έχουν κάνει παγκόσμια επιτυχία.




Life goes on
and we pass through
Days of sunlight days of tears
It´s the way life comes to you
Foolish wasting precious years.


 

Life goes on
One day you cry
In your laugh you filled the air
See the winter paint the sky
Feel a moment of dispair.


 


 One day you trust in love
the world exists for you
One day you trust no more
and then the world turns blue.


 

Here today, tomorow gone
Say goodbye and life goes on...







Μέρα Μ Aγίου...

$
0
0




Μια εαρινή ευχή με έντονο το άρωμα του θέρους λόγω των υψηλών θερμοκρασιών, για έναν καλό μήνα. Ίσως τον πιο όμορφο  μήνα του χρόνου, τον Μάη.
Η επιλογή του άσματος συνοδεύει την ιδιαίτερη θρησκευτικά ημέρα Μ.Τετάρτη, με έναν συνδυασμό του ονόματος του μήνα με την αγιοσύνη της Μ.Εβδομάδας, στον τίτλο της ανάρτησης.
Καλή Ανάσταση και 
χαρούμενη Λαμπρή σε όλους.








http://ritsos.ekebi.gr/photos/1.jpg



Επιτάφιος
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης








Μέρα Μαγιού μου μίσεψες
μέρα Μαγιού σε χάνω
άνοιξη γιε που αγάπαγες
κι ανέβαινες απάνω

Στο λιακωτό και κοίταζες
και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου
το φως της οικουμένης






Και μου ιστορούσες με φωνή
γλυκιά ζεστή κι αντρίκεια
τόσα όσα μήτε του γιαλού
δεν φτάνουν τα χαλίκια

Και μου 'λεγες πως όλ' αυτά
τα ωραία θα ‘ν' δικά μας
και τώρα εσβήστης κι έσβησε
το φέγγος κι η φωτιά μας




















Θα με δικάσει ο κούκος και τ αηδόνι

$
0
0



Ακόμη ένα υπέροχος ψαλμός από την Σωτηρία Μπέλλουγια την σημερινή Μεγάλη ημέρα...











Θα με δικάσει ο κούκος και τ' αηδόνι
μα στην Αγιάσο σταυρουδάκι μου χρυσό
τις νύχτες που θα πέφτει άσπρο χιόνι
οι Τσέτες θα κρεμάνε το Χριστό

http://dame31.files.wordpress.com/2009/04/dalistavrwsi_2.jpg
Στον ουρανό που κάναμε ταβάνι
δε βλέπουμε τις νύχτες ξαστεριά
κουρσάροι, Φράγκοι, Βενετσιάνοι
μας πούλησαν για γρόσια και φλουριά



 Στην Τροία μεγαλώνουνε τα στάχυα
και στην Αγιάσο σε μιαν έρμη εκκλησιά
ζωγράφισε ο Θεόφιλος με αίμα
το χάρο να φοράει θαλασσιά


http://1.bp.blogspot.com/-eD7Ok44Q7Y8/UF9QpR9B88I/AAAAAAAAIzY/0cEOj1-9KVY/s1600/%CE%91%CE%93%CE%99%CE%9F%CE%A3+%CE%A6%CE%91%CE%9D%CE%9F%CE%A5%CE%A1%CE%99%CE%9F%CE%A3+%CE%9A%CE%91%CE%A3%CE%A4%CE%95%CE%9B%CE%99+%CE%91%CE%93%CE%99%CE%91%CE%A3%CE%9F%CE%A3.jpg


Δημήτρης Λάγιος & Μιχάλης Μπουρμπούλης, Θα με δικάσει ο κούκος και τ' αηδόνι

Ενορχήστρωση & διεύθυνση ορχήστρας: Δημήτρης Λάγιος
Μπουζούκι: Κώστας Παπαδόπουλος
Τραγούδι: Σωτηρία Μπέλλου
Δίσκος: Ο Άη Λαός (1983)

Ωδή στην Φύση

Τα όμορφα πράγματα...

$
0
0


Χρόνια πολλά σε όλους 

Με τα πιο ευωδιαστά άνθη και μια γλυκιά μελωδία "Dos Gardenias" 






Η διάθεση όλων μας τελείως καλοκαιρινή πια...







Κάποιοι από μας, στον περιούσιο τόπο μας, έχουμε τόσες επιλογές ειδικά για τις μέρες των αργιών για μία, έστω, και σύντομη βόλτα κάτω από τον καυτό ήλιο σε μια όμορφη παραλία, που σε κάποιους ανθρώπους (κατοίκους άλλων περιοχών του πλανήτη) είναι ίσως ότι πιο αξιοζήλευτο, χαιρόμαστε σαν Έλληνες ακόμη. Δυστυχώς πολλές φορές το θεωρούμε τόσο δεδομένο, που μπορεί να μας προκαλέσει μέχρι και ανία.
Γιαυτό και εγώ θα χρησιμοποιήσω την γνωστή φράση (λόγω του διαφημιστικού σποτ) που "φοριέται" τελευταία

"Τα πιο ωραία πράγματα στη ζωή...




...δεν είναι πράγματα"





Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΣΩΣΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ - Science Saved my Soul

$
0
0






Αφού πέρασε και  αυτή η τόσο μεγάλη θρησκευτική γιορτή, της Ανάστασης επέστρεψα στις προσωπικές μου ανησυχίες, (ίσως για κάποιους ανθρώπους κάπως, άκομψα) με ένα εκπληκτικό βίντεο από τον philhellenesμε τίτλο "Η επιστήμη έσωσε την ψυχή μου". Το βίντεο ήρθε μπροστά μου με μια απίστευτη συγχρονικότητα, γιατί αυτές ήταν οι σκέψεις που μου είχαν πλημμυρίσει το μυαλό όλες αυτές τις Άγιες μέρες του Θείου δράματος,  που έβλεπα γύρω μου πόσο απολαυστικά απολαμβάνουμε, κάθε χρόνο με την ίδια κατάνυξη, μα κυρίως με μια υπέρμετρη όρεξη  για εκρήξεις  Ξυνίλας...Που μπορεί κάθε χρόνο και με τις ίδιες ακριβώς φράσεις να υπερτονίζουμε πόσο κατά είμαστε (στο φαινόμενο αυτό) , μα ποτέ να μην σκεφτόμαστε ότι εκεί μας οδηγεί το λάθος συναίσθημα και νεκρώνει κάθε ίχνος χαράς μέσα μας. 
"Ίσως, όταν η θρησκευτική "θεωρία" της Υπέρ Σημαντότητας μας, καταρρεύσει, νιώσουμε όλοι αυτή την ευλογία της άνασσας πνοήςμας."

Ο τρόπος μπορεί και να 'ναι  τόσο απλός  "...μια σκοτεινή νύχτα αν κοιτάξεις ψηλά, μπορεί να δεις κάτι που θα σου αλλάξει τη Ζωή!"





Μία σημαντική παρένθεση που ένιωσα την ανάγκη να κάνω βλέποντας στο παρακάτω βίντεο, τον Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαο, να δηλώνει στην ομιλία του, "2 δρόμοι για τον Θεό": «Διαφωνώ με την Θρησκεία και δυσκολεύομαι με την Επιστήμη. Ο δρόμος είναι η ταπείνωση»...
Την θέση μου την έχω παραθέσει, παραπάνω γι'αυτόν τον δρόμο, φυσικά την λέξη "ταπείνωση" θα την αντάλλαζα με την λέξη "κατανόηση" του ΕΝΙΑΙΟΥ που είναι το Σύμπαν...


Η Επιστήμη έσωσε τη ψυχή μου 

(Science Saved my Soul )



Πριν τρία καλοκαίρια έμενα σ' ένα τροχόσπιτο, πολύ μακριά από την πλησιέστερη πόλη.Συνήθως ήταν απόλυτο σκοτάδι τη νύχτα.
Είχα δώσει τον λόγο μου, πως δεν θα κάπνιζα μέσα, έτσι κατά τις 01:00 βγήκα έξω να κάνω ένα τσιγάρο.

 http://3.bp.blogspot.com/-xK3ubj5pEy0/UUyNVqoSYjI/AAAAAAAABdI/QVzxAp9eiXQ/s1600/the_hand_of_god_by_urbanbushido-d3k5j2n.jpg
 Μετά από μερικά λεπτά που καθόμουν στο σκοτάδι, συνειδητοποίησα πως έβλεπα το χέρι μου αρκετά καθαρά.Κάτι που είχα προσέξει πως δεν μπορούσα να κάνω τις προηγούμενες νύχτες.

Έτσι κοίταξα επάνω, περιμένοντας να δω την πανσέληνο, αλλά το φεγγάρι δεν ήταν πουθενά.
Αντί για αυτό, υπήρχε ένα φωτεινό μακρύ νέφος.
Οι Ρωμαίοι το αποκαλούσαν Via Galactica(Ο δρόμος του Γάλακτος).Σήμερα το λέμε Γαλαξία.

http://4.bp.blogspot.com/-Ie9NGP87luA/TWGBwJ7CvTI/AAAAAAAAATQ/Zw3rwfCcMiI/s1600/milky+way+galaxy.jpg

Για εκείνους που έλειπαν από το μάθημα, τα βασικά είναι τα εξής:
1 έτος φωτός είναι 9,4 τρισεκατομμύρια χλμ και ο Γαλαξίας μας έχει διάμετρο περίπου 100.000 έτη φωτός.
Ο ήλιος μας είναι προς την άκρη μιας σπείρας του Γαλαξία περίπου 26.000 έτη φωτός από το κέντρο και χρειάζεται 200 με 250 εκατομμύρια χρόνια για να ολοκληρώσει μια τροχιά γύρω από το κέντρο.
Το Γαλαξία περιστοιχιζουν, πάνω και κάτω από τον δίσκο σαν σφαιρικό φωτοστέφανο, περίπου 200 σφαιρωτά σμήνη τα οποία περιέχουν μέχρι και 1 εκατομμύριο άστρα το καθένα.
Ο Γαλαξίας μας περιέχει 200δισεκατομμύρια άστρα πάνω κάτω.
Αυτοί οι αριθμοί είναι σημαντικοί, για να κατανοήσουμε τι είναι Γαλαξίας, αλλά όταν τους συλλογιζόμαστε, ένα μέρος του ανθρώπινου μυαλού διαμαρτύρεται ότι δεν μπορεί να είναι έτσι.
Και όμως, μια εξέταση των στοιχείων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι έτσι είναι.Κι αν πάρεις αυτό το συμπέρασμα μια σκοτεινή νύχτα και κοιτάξεις ψηλά, μπορεί να δεις κάτι που θα σου αλλάξει τη Ζωή!

Έτσι μοιάζει ένας Γαλαξίας.Από το εσωτερικό του...από τα προάστεια του Ήλιου μας.
Χρησιμοποιώντας κυάλια, για κάθε άστρο που φαίνεται με γυμνό μάτι, μπορείς να δεις εκάτο γύρω του, όλα να αιωρούνται σε μια γκριζογαλάζια ομίχλη.
Αλλά με ένα μέτριο τηλεσκόπιο, αν περιμένεις να προσαρμοστούν τα μάτια σου στο σκοτάδι και εστιάσεις σωστά...θα δεις τι πραγματικά είναι αυτή η ομίχλη.

Και άλλα αστέρια.
Σαν σκόνη, να χάνονται στο άπειρο. 
Αλλά πρέπει να έχεις τη γνώση. Το να βλέπεις είναι το μισό. Εκείνη τη νύχτα πριν 3χρόνια ακόμα, ήξερα ένα μικρό μέρος του, του τι είναι εκεί έξω, τι πράγματα, σε τι κλίμακα, σε τι ηλικία, την βία και την καταστροφή, αποτρόπαια ενέργεια, απελπιστική βαρύτητα και την απόγνωση της απόστασης.
Αλλά νιώθω ασφαλής, γιατί ξέρω ότι ο κόσμος μου προστατεύεται από την ίδια την απόσταση που οι άλλοι φοβούνται. Είναι σαν το Σύμπαν να σου προβάλει κατά πρόσωπο ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΕΙΜΑΙ; Πόσο ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗΣ ΕΙΜΑΙ; ΤΙ ΗΛΙΚΙΑ ΕΧΩ; ΜΠΟΡΕΙΣ ΕΣΤΩ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙΣ ΤΙ ΕΙΜΑΙ;
ΤΙ ΕΙΣΑΙ ΣΕ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΕΜΕΝΑ; 

 
Κι όταν έχεις λίγη επαφή με την επιστήμη, μπορείς να χαμογελάσεις στο Σύμπαν και να του απαντήσεις: "Μεγάλε είμαι εσύ"...
Όταν κοίταξα τον Γαλαξία εκείνη τη νύχτα, ήξερα πως το μικρότερο τρεμόπαιγμα φωτός ήταν μια πραγματική σύνδεση του ματιού μου μεσω μιας δέσμης φωτός, με την επιφάνεια ενός άλλου ήλιου.
Τα φωτόνια που είναι τα μάτια μου εντοπίζουν, το φως που βλέπω, η ενέργεια με την οποία τα νεύρα μου αλληλεπιδρούν, προέρχεται από εκείνο το αστέρι. Πίστευα ότι δεν θα μπορούσα να το αγγίξω, κι όμως κάτι από εκείνο διασχίζει το κενό και αγγίζει εμένα. Θα μπορούσα να μην το μάθω ποτέ. Τα μάτια μου είδαν ένα μικρό φωτεινό σημείο, αλλά το μυαλό μου είδε πολύ περισσότερα. 
Βλέπω τις αόρατες εκρήξεις ακτίνων Γάμμα από γιγάντια αστέρια, να μετατρέπονται σε καθαρή ενέργεια από τη μάζα τους. Λάμψεις που εμφανίστηκάν στην άλλη άκρη του σύμπαντος πολύ πριν δημιουργηθεί η Γη. Βλέπω την αόρατη λάμψη των μικροκυμμάτων από τα απομεινάρια της ακτινοβολίας από την Μεγάλη Εκρηξη (CMB). 

http://1.bp.blogspot.com/-mUMuQKYrTpI/UEzmn1ZmyRI/AAAAAAAABHQ/kGIFI8slbVY/s1600/God-Particle.jpg

Βλέπω άστρα να περιπλανιούνται άσκοπα, με εκατοντάδες χλμ ανά δευτερόλεπτο και τον χωροχρόνο να καμπυλώνεται γύρω τους.
Μπορώ ακόμα να δω εκατομμύρια χρόνια στο μέλλον. 
Αυτό το γαλάζιο λαμπύρισμα θα εκραγεί μια ημέρα, αποστειρώνοντας κάθε κοντινό ηλιακό σύστημα σε μια αποκάλυψη που κάνει την οργή των ανθρώπινων θεών να ωχριά μπροστά της. Κι όμως από μια τέτοια καταστροφή δημιουργήθηκα. Αστέρια πρέπει να πεθάνουν ώστε να ζήσω.
Βγήκα από μια έκρηξη Supernova...

http://xfilexplore.com/wp-content/uploads/2011/05/Supernova-of-death-star.jpg

Το ίδιο κι εσύ.
Υπό το φως αυτού το αναντήρητου γεγονότος αυτής της δύσκολα αποκτηθήσας γνώσης, αυτής της μερικής αλλά διαφωτιστικής αλήθειας, τι θέση υπάρχει στον 21αιώνα και πέρα, για τους μαγικούς ισχυρισμούς των οργανομένων θρησκειών; 
Οι πρώτες θρησκείες ήταν πρωτόγονες, από κάθε άποψη. Εξαιτίας περιορισμένου πληθυσμού, επικοινωνίας και απλής γεωγραφίας δεν μπόρεσαν ποτέ να γίνουν κάτι περισσότερο από τοπικό ζήτημα. Αλλά οι θρησκείες εν καιρώ μεταλλάχθηκαν και εξελίχθηκαν καθώς κάθε νέα γενιά αγίων μάθαινε τι δουλεύει και τι όχι. Τι κάνει τους ανθρώπους υπάκουούς και τι προκαλεί εξεγέρσεις. Από ποιες ιδέες μπορεί να ξεφύγει κάποιος και ποιές θα τον στοιχειώνουν μέχρι να αναγκαστεί να καταφύγει στην προσευχή για να σταματήσει τον βασανιστικό φόβο. 
Όταν οι πληθυσμοί αυξήθηκαν λόγω της αργής αλλά σταθερής αύξησης της γνώσης, οι θρησκείες άρχισαν να ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Από θεούς του αέρα, του κεραυνού και της θάλασσας, οι απειλές, τα κίνητρα και οι ισχυρισμοί κλιμακώθηκαν μέχρι που κάθε επικρατούσα οργανωμένη θρησκεία έχει ένα παντοδύναμο, πανάγαθο, πανεπόπτη Θεό και λέξεις όπως άπειρο και αιωνιότητα χρησιμοποιούνται εύκολα ενώ όλες οι άλλες λέξεις κακοποιούνται μέχρι που σημαίνουν ότι οι θρησκείες θέλουν.




Εκείνη τη νύχτα κάτω από το Γαλαξία δεν μπορώ να πω ότι είχα μια θρησκευτική εμπειρία, γιατί ξέρω ότι δεν ήταν θρησκευτική από καμιά άποψη. Σκεφτόμουνα γεγονότα και φυσική, προσπαθώντας να δω τι είναι και όχι τι θα ήθελα να είναι...
Δεν υπάρχει λέξη για τέτοιες εμπειρίες που προέρχονται από επιστημονική και όχι μυστικιστική αποκάλυψη.
Ο λόγος είναι πως κάθε φορά που κάποιος έχει κάποιο ... "εγκεφαλικό οργασμό" η θρησκεία το κλέβει λέγοντας "Ααα, είχες μια θρησκευτική εμπειρία".
Και οι πνευματιστές θα πούν τις ίδιες βλακείες. Και οι δύο πλευρές εκνευρίζονται όταν ένας άθεος σαν εμένα τους πει πως είχα τέτοιες εμπειρίες μόνο αφού απέρριψα οτιδήποτε υπερφυσικό. Αλλά πρέπει να παραδεχτώ πως μετά από τέτοιες εμπειρίες τις στιγμές που η πραγματικότητα με χτυπάει, σαν να κέρδισα στο Λόττο, συχνά σκέφτομαι την θρησκεία...Και πόσο τυχερός είμαι που δεν είμαι θρησκευόμενος. 

Θες να μάθεις κάτι για τον Θεό; Ωραία, αυτός είναι ένας Γαλαξίας αν ο Θεός υπάρχει, ο Θεός τον έφτιαξε. 

 http://n2.9cloud.us/795/god_of_the_universe_1557653339.1680x0.jpg

Κοίτα τον. Αντιμετωπισέ τον. Αποδέξου τον.Προσαρμόσου γιατί αυτή είναι η αλήθεια και μάλλον δεν θα αλλάξει πολύ.
Έτσι δουλεύει ο Θεός. Ο Θεός μάλλον θα ήθελε να το  κοιτάξεις. Να μάθεις γιαυτό. Να προσπαθήσεις να το κατανοήσεις. Αλλά αν δεν μπορείς να κοιτάξεις -δεν προσπαθήσεις να καταλάβεις- τι λέει αυτό για την θρησκεία σου;
Όπως είπε κάποτε ο επίσκοπος Lancelot Andrews "όσο πιο κοντά η εκκλησία, τόσο πιο μακριά από τον Θεό". 
Ίσως πρέπει να τρέξεις: Μακριά από το τζαμί, μακριά απότην εκκλησία. Μακριά από τους ιερείς και τους ιμάμηδες.
Μακριά από τις γραφές, για να έχεις κάποια ελπίδα για να βρεις τον Θεό.
Χώρεσε ένα μικρό κομμάτι ενός Γαλαξία στο μυαλό σου, και τότε θα έχεις μια καλύτερη ιδέα του τι ψάχνεις.
Αν κατανοήσεις μερικώς την κλίμακα ενός Γαλαξία θα νιώσεις μηδαμινός...!
Κι αν αναλογιστείς όλους τους άλλους Γαλαξίες, μικραίνεις άλλες 100δισεκατομμύρια φορές.
Αλλά μετά θυμάσαι τι είσαι: Τα γεγονότα που σε κάνουν να νιώθεις ασήμαντος, σου λένε και πως έφτασες εδώ.Είναι σαν να γίνεσαι πιο πραγματικός, ή το σύμπαν γίνεται πιο πραγματικό. Ξαφνικά ταιριάζεις. Ξαφνικά ανήκεις. Δεν χρειάζεται να υποκλίνεσαι. Δεν χρειάζεται να κοιτάς αλλού. Τέτοιες στιγμές πρέπει απλά να θυμάσαι να αναπνέεις. Το σώμα ενός νεογέννητου είναι όσο παλιό είναι το σύμπαν.

 http://fc01.deviantart.net/fs41/i/2009/005/c/1/Universe_Embryo_by_fresco_child.jpg

Η μορφή είναι νέα και μοναδική, αλλά τα υλικά είναι 13,7 δισεκατομμυρίων ετών, επεξεργασμένα με πυρηνική σύντηξη μέσα σε αστέρια, δεμένα με ηλεκτρομαγνητισμό.
Ψυχρές λέξεις για θαυμαστές διαδικασίες.
Και αυτό το μωρό ήσουν εσύ. Είσαι εσύ.
Είσαι καταπληκτικός!
Όχι μόνο ζωντανός αλλά και με μυαλό!
Ποιος ανόητος θα το αντάλλαζε αυτό, για κάθε νικητήριο λαχείο που έχει κληρωθεί ποτέ;
Όταν συγκρίνω, τι έχει κάνει η επιστημονική γνώση ΓΙΑ εμένα και τι προσπάθησε η θρησκεία ΣΕ εμένα, μερικές φορές, κυριολεκτικά, ανατριχιάζω...
Οιθρησκείες λένε στα παιδιά ότι μπορεί να πάνε στην κόλαση και ότι πρέπει να πιστεύουν, ενώ η επιστήμη λέει στα παιδιά ότι προέρχονται από αστέρια και δίνει επιχειρήματα στα οποία μπορούν να πιστέψουν.


Έχω πει σε πολλά παιδιά για αστέρια και άτομα και Γαλαξίες και για την Μεγάλη Εκρηξη και ποτέ δεν είδα φόβο στα μάτια τους, μόνο θαυμασμό και περιέργεια.
Θέλουν κι άλλο! 

http://www.wildwoodcircle.com/wp-content/uploads/2012/09/child-in-starry-universe.jpg
 Γιατί τα παιδιά κολυμπούν σε αυτό, ενώ οι μεγάλοι πνίγονται σε αυτό;

http://1.bp.blogspot.com/_CdZU0eWa6UI/TFtzGPvvqyI/AAAAAAAAHYU/NbIE1E07sA8/s320/we_are_all_A_child_of_the_universe.jpg
 Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα μεταξύ της παιδικής ηλικίας και της ενηλικίωσης;
Μπορεί να φταίει που κάποιος μας υποσχέθηκε κάτι τόσο όμορφο που σε σύγκριση το σύμπαν μοιάζει βαρετό, άδειο ακόμα και τρομακτικό;
Μπορεί να έχει φτιαχτεί από κάποιον δημιουργό, αλλά η θρησκεία το έχει κάνει να φαίνεται άσχημο.
Η θρησκεία κάνει οτιδηποτε δεν έχει σχέση με αυτή να φαίνεται ανίερο και αμαρτωλό ενώ ωραιοποιεί και εξυμνεί τα λάθη της, τα ψέματά της και τις προκαταλήψεις της, σαν ένα γουρούνι που φοράει τα  ομορφότερα ρούχα.
Στις προσπάθειές της να σταματήσουμε ν' αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα, η θρησκεία έγινε η πραγματικότητα που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε.
Κοίτα τι μας έκανε η θρησκεία να κάνουμε, σε εμάς και στους άλλους.

http://www.christianitytoday.com/ct/content/img/page/2012/98635.jpg
Η θρησκεία μας έκλεψε την αγάπη και την αφοσίωση και την έδωσε σε ένα βιβλίο, σε ένα τηλεπαθητικό πατέρα που λέει στα παιδιά του ότι αγάπη σημαίνει να γονατίζεις μπροστά του.
Δεν είμαι γονιός, αλλά αυτά τα παιδιά μάλλον θα μεγαλώσουν προβληματικά.
Δεν μπορεί να υγιεινό για ένα παιδί ή για ένα είδος. 
Από παλιά και για πολύ καιρό μας έλεγαν πως υπήρχε μόνο η Γη, ότι είμασταν το κέντρο των πάντων.
Αυτό αποδείχθηκε λάθος.
Ακόμα δεν έχουμε προσαρμοστεί. Ακόμα είμαστε σοκαρισμένοι. Το σύμπαν δεν είναι αυτό που περιμέναμε.Δεν είναι αυτό που μας είπαν.
Αυτή η κοσμική κατανόηση, μας είναι κάτι νέο. Αλλά δεν πρέπει να φοβόμαστε. Ακόμα είμαστε εξαιρετικοί.Ακόμα είμαστε ευλογημένοι.
Και μπορεί ακόμα να υπάρχει παράδεισος, αλλά δεν θα είναι τέλειος. Και θα πρέπει να τον χτίσουμε μόνοι μας.
Αν έχω κάτι που θα μπορούσε να ονομαστεί ψυχή και χρήζει σωτηρίας, τότε, η επιστήμη είναι αυτή που μου την έσωσε, ...από την θρησκεία.
Μερικοί βρίσκουν πολύ καταθληπτικό το ότι το σύμπαν μπορεί να υποστηρίξει ζωή για άλλα 30 δισεκατομμύρια χρόνια.

30 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ!!!
Πλάκα μου κάνεις...;;;







Αντέγραψα όλη την ομιλία του βίντεο στην περίπτωση που το βίντεο διαγραφεί!

Μέχρι να ξαναβρεθούμε...

$
0
0

Καλό σου ταξίδι φίλε μου...




Για την δύση σου









Αστρονομία - Η μέθεξη με τον "Cosmo" του σύμπαντος

$
0
0




Ο μοναδικός τρόπος να βιώσουμε την επαφή, με αυτό το κρύο, σκοτεινό και γεμάτο ενέργεια σύμπαν, είναι μόνοη Αστρονομία.
Αυτό ισχυρίζεται και ο σπουδαίος αστρονόμος και αστροφυσικός, Καρλ Έντουαρντ Σάγκαν στην πετυχημένη σειρά  Cosmos A Personal Voyage, που προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1980.
 Στο βίντεο που ακολουθεί, μας εξηγεί πως, ο σωστός τρόπος αυτής της  επικοινωνίας μας, με τον αισθητό κόσμο των άστρων είναι "μόνο"μία επιστήμη, που κάποτε ήταν τόσο "σκοτεινή" όσο και το ίδιο το σύμπαν...
 


 Οι υπότιτλοι εμφανίζονται, αφού πατήσετε το τελευταίο δεξιά κουμπί κάτω από το video εκεί που λέει "cc".




http://amazingdata.com/mediadata8/Image/amazing_fun_science_technology_20090729124607242.jpg












Η συντροφιά του άρχοντα των δαχτυλιδιών

$
0
0

Ήλιος





Η έμπνευση αυτής της ανάρτησης το παρακάτω βίντεο που αφορά το ηλιακό μας σύστημα.

Ο  τίτλος της ανάρτησηςπροέκυψε,  από το τελευταίο "δαχτυλίδι της φωτιάς,"

(βίντεο)στην ολική έκλειψη του Μαϊου, αλλά και από τα (νοητά) "δαχτυλίδια" που δημιουργούν οι πλανήτες γύρω από τον Ήλιο, με τις εκλειπτικές τροχιές τους.




 Η συντροφιά του άρχοντα Ήλιου...
Ερμής 
Αφροδίτη 
Γη 
Άρης
Δίας 
Κρόνος 
Ουρανός
Ποσειδώνας 
Πλούτωνας








Η παν - ΕΛΗΝΗΣ

$
0
0





Ολόγιομη απόψε η Σελήνη,
 ή Εληνής  η αναγραμματισμένη...
 








Κβαντική διεμπλοκή

$
0
0



Η κβαντική διεμπλοκή

Η κβαντική διεμπλοκήείναι το φαινόμενο κατά το οποίο, δύο αντικείμενα που δημιουργούνται μαζί (για παράδειγμα δύο ηλεκτρόνια) μένουν σε κατάσταση διεμπλοκής μεταξύ τους, ασχέτως του χώρου που μεσολαβεί πλέον από το ένα στο άλλο.

Αν στείλουμε το ένα από τα δύο στο άλλο άκρο του σύμπαντος και κάνουμε κάτι σε οποιοδήποτε από τα δύο, το άλλο αντιδρά ακαριαία!

Έτσι, είτε πρέπει να δεχτούμε πως η πληροφορία μπορεί να ταξιδέψει με άπειρη ταχύτητα είτε πως στην πραγματικότητα τα δύο αντικείμενα βρίσκονται ακόμα σε «επαφή», σε σύνδεση μεταξύ τους, δηλαδή σε κατάσταση διεμπλοκής.

Προέκταση της κβαντικής διεμπλοκής, με την προϋπόθεση πως συνέβη η μεγάλη έκρηξη, είναι πως τα πάντα, αφού δημιουργήθηκαν μαζί, είναι ακόμα συνδεδεμένα μεταξύ τους, «ακουμπούν» υπό μία έννοια ακόμα το ένα το άλλο.

Έτσι ο χώρος εμφανίζεται σαν ένα κατασκεύασμα που δίνει την ψευδαίσθηση πως υπάρχουν χωριστά αντικείμενα. Υπό την έννοια αυτή, η κβαντική διεμπλοκή κάνει να καταρρέει η εμπειρία μας για τον χώρο.

Ο Έρβιν Σρέντιγκερ απεκάλεσε την διεμπλοκή σαν το «καθοριστικό γνώρισμα» της κβαντικής θεωρίας. Ο Αϊνστάιν από την άλλη δεν ήθελε να πιστέψει σε αυτήν καθόλου, νομίζοντας ότι η κβαντική θεωρία είχε σοβαρά λάθη. 


Το παράδοξο πείραμα EPR

To 1936, λοιπόν, και στην προσπάθειά του να καταδείξει ότι μία από τις συνέπειες της κβαντικής θεωρίας ήταν τόσο αβάσιμη ώστε η θεωρία θα έπρεπε είτε να είναι λανθασμένη είτε να είναι, κατά μία έννοια, μη πλήρης, ο Αϊνστάιν διατύπωσε, από κοινού με τους Boris Podolsky και Nathan Rosen, ένα νοητικό πείραμα που έμεινε γνωστό ως το «παράδοξο EPR».


Υποθέστε ότι δημιουργείτε ένα ζεύγος πεπλεγμένων (διαπλεγμένων) φωτονίων οι διευθύνσεις πόλωσης των οποίων σχηματίζουν μεταξύ τους γωνία 90°. Δεν μπορείτε να γνωρίζετε ποιες ακριβώς είναι οι διευθύνσεις πόλωσης τους, μέχρι να τις μετρήσετε. Μπορεί η μία να είναι κατακόρυφη και η άλλη οριζόντια ή να έχουν οποιονδήποτε άλλο προσανατολισμό — σίγουρα όμως ξέρετε ότι είναι κάθετες μεταξύ τους.

Βάλατε τα φωτόνια προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Καθώς αυτά απομακρύνονται, σε κάποιο σημείο της τροχιάς τους διέρχονται μέσα από πολωτικά φίλτρα που — επί τούτου — έχετε τοποθετήσει στο δρόμο τους.

Υποθέστε ότι το ένα φωτόνιο περνά απρόσκοπτα μέσα από φίλτρο, η χαρακτηριστική διεύθυνση του οποίου είναι κατακόρυφη. Συνεπώς, θα πρέπει αυτό το φωτόνιο να είναι κατακόρυφα πολωμένο — οπότε ο σύντροφος του θα πρέπει να είναι πολωμένος οριζόντια. Δηλαδή το δεύτερο φωτόνιο μπορεί να διέλθει από φίλτρο, η χαρακτηριστική διεύθυνση του οποίου είναι οριζόντια, όχι όμως και από φίλτρο με χαρακτηριστική διεύθυνση κατακόρυφη.


Ώς εδώ καλά. Το ένα φωτόνιο είναι πολωμένο κατακόρυφα, το άλλο οριζόντια — οπότε μεταξύ τους σχηματίζουν ορθή γωνία, και όλα στον κόσμο πρέπει να βαίνουν καλώς. Όχι ακριβώς!

Έως ότου το πρώτο φωτόνιο εξέλθει από το φίλτρο, δεν έχετε ιδέα αν θα το διαπεράσει ή όχι. Και επιπλέον, το φωτόνιο δεν ξέρει σε τι είδους φίλτρο πρόκειται να εισέλθει. Δεν γνωρίζετε τίποτε σχετικά με τη διεύθυνση πόλωσης καθενός φωτονίου μέχρις ότου τη μετρήσετε — ξέρετε μόνο ότι οι πιθανότητες του να διέλθει είναι 50%, ανεξάρτητα από τη χαρακτηριστική διεύθυνση του φίλτρου.

Συνεπώς, το δεύτερο φωτόνιο δεν μπορεί να γνωρίζει τι θα κάνει το πρώτο, μέχρις ότου όντως το κάνει. Επιπλέον, οι ενέργειες του πρώτου φωτονίου προσδιορίζουν τις ενέργειες του δεύτερου. Επομένως, το δεύτερο φωτόνιο πρέπει να λαμβάνει κάποιου τύπου ειδοποίηση από το πρώτο, έστω και αν αυτά βρίσκονται μακριά το ένα από το άλλο.

Μάλιστα, αυτή η ειδοποίηση πρέπει να είναι ακαριαία, επειδή οφείλει να διαβιβάζεται ακόμη κι όταν τα φωτόνια εισέρχονται στα φίλτρα την ίδια ακριβώς στιγμή! Είναι αδύνατον να προβλέψουμε τι θα κάνει κάθε φωτόνιο, εντούτοις και τα δύο θα πρέπει να δρουν εναρμονισμένα ώστε οι πολώσεις τους να έχουν τη σωστή μεταξύ τους σχέση.

H σφοδρή αντίδραση των Αϊνστάιν, Podolsky και Rosen οφείλεται σε τούτη ακριβώς την αινιγματική συμπεριφορά. Συμπεριφορά που εγείρεται επειδή τα αποτελέσματα των κβαντικών μετρήσεων είναι αβέβαια ή απροσδιόριστα έως ότου εμφανιστούν.

Το επιχείρημα, με άλλα λόγια, ήταν ότι, αν όντως οι πολώσεις των φωτονίων παραμένουν απροσδιόριστες μέχρι να μετρηθούν, τότε τα συσχετισμένα φωτόνια EPR πρέπει να συνωμοτούν μεταξύ τους ακαριαία, ώστε να διασφαλίζεται ότι οι ταυτόχρονες μετρήσεις τους δίνουν συνεπή αποτελέσματα. Αυτό φαίνεται παράλογο!

O Αϊνστάιν και οι συνεργάτες του πίστευαν ότι είναι λογικότερο να θεωρήσουμε την κβαντική θεωρία μη πλήρη, ότι είναι λογικότερο να θεωρήσουμε πως κάθε φωτόνιο διαθέτει κάποια μυστική ιδιότητα, κρύβει μια μεταβλητή που, αν τη γνωρίζαμε, θα ήμασταν σε θέση να προβλέψουμε ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα της μέτρησης.

Όλα καλά, αλλά... πώς αλλιώς μπορούμε να ανακαλύψουμε τη μυστική ιδιότητα των φωτονίων παρά πραγματοποιώντας την ακριβή μέτρηση, το αποτέλεσμα της οποίας υποτίθεται ότι θα μας βοηθήσει να την προβλέψουμε; Αυτό ακυρώνει όλη την παραπάνω επιχειρηματολογία. Oι περισσότεροι φυσικοί συμφωνούν ότι το παράδοξο EPR αποτελεί πράγματι μέρος ενός αινίγματος.

Σημαίνει όμως αυτό ότι η κβαντική θέα είναι λανθασμένη ή απλώς ότι είναι δύσκολο να την κατανοήσουμε; Ποιο θα ήταν το όφελος να αποδώσουμε στα φωτόνια επιπλέον ιδιότητες αν δεν υπάρχει αδιαμφισβήτητος τρόπος να ανακαλύψουμε ποιες είναι αυτές, ιδιαίτερα, μάλιστα, εφόσον δεν φαίνεται να προκαλούν την παραμικρή διαφοροποίηση στα αποτελέσματα των πειραμάτων;

Δεν υπάρχει απόλυτη πραγματικότητα

Το 1964, ο φυσικός John Bell του CERN, υπολόγισε μια μαθηματική ανισότητα που περιείχε το μέγιστο συσχετισμό μεταξύ των καταστάσεων των απομακρυσμένων σωματιδίων, σε πειράματα στα οποία διατηρούνται τρεις «λογικές» προϋποθέσεις:

1. Οι πειραματιστές έχουν ελεύθερη βούληση να καθορίσουν τα πράγματα όπως αυτοί θέλουν.

2. Οι ιδιότητες των σωματιδίων που μετριούνται είναι πραγματικές και προϋπάρχουσες, κι όχι απλώς να αναδύονται κατά τη στιγμή της μέτρησης.

3. Κανένας συσχετισμός (επίδραση) δεν ταξιδεύει γρηγορότερα από ότι το φως, το κοσμικό όριο της ταχύτητας.

Όπως έχουν δείξει πολλά πειράματα από τότε, η κβαντική μηχανική παραβιάζει κανονικά την ανισότητα του Bell, παράγοντας επίπεδα συσχέτισης πάνω από αυτά που είναι δυνατόν, εάν ισχύουν και τις τρεις παραπάνω συνθήκες.

Το 1967 ο Σάιμον Κόχεν και ο Ερνστ Σπέκερ απέδειξαν μαθηματικά ότι ακόμη και σε ένα μεμονωμένο κβαντικό αντικείμενο, στο οποίο ο συσχετισμός δεν είναι δυνατός, οι τιμές που παίρνει κάποιος όταν μετράει τις ιδιότητές του εξαρτώνται από το γενικότερο πλαίσιο.

Ετσι η τιμή της ιδιότητας Α, ας πούμε, εξαρτάται από το αν επιλέγει κάποιος να τη μετρήσει με την ιδιότητα Β ή με την ιδιότητα Γ. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει πραγματικότητα ανεξάρτητη από την επιλογή του τρόπου μέτρησης.

Ο Νιλς Μπορ, ένας από τους γίγαντες της Κβαντικής Φυσικής, υπήρξε μεγάλος υπέρμαχος της ιδέας ότι η φύση της κβαντικής πραγματικότητας εξαρτάται από το τι επιλέγουμε να μετρήσουμε, μια έννοια την οποία αποκαλούσε «Ερμηνεία της Κοπεγχάγης».

Πάντως, όσο περίεργη κι αν ακούγεται, η κβαντική διεμπλοκή είναι ένα φυσικό φαινόμενο που παρατηρείται σε πειράματα μικρής και μεγάλης κλίμακας, και στο μέλλον πρόκειται να παίξει πρωτεύοντα ρόλο σε τομείς όπως η ανάπτυξη των κβαντικών υπολογιστών και η ασφάλεια των τηλεπικοινωνιών.





Πάμπλο Πινέδα - Όταν τα "διαφορετικά" όνειρα, πραγματώνονται

$
0
0

Yo, tambien

http://1.fwcdn.pl/ph/34/47/493447/182422.1.jpg


Πάμπλο Πινέδα: Ένας διαφορετικός άνθρωπος, ταλαντούχος, μα  και αγωνιστής για την πραγμάτωση του ονείρου του, να γίνει δάσκαλος και να είναι ο πρώτος πτυχιούχος πανεπιστημίου στην Ευρώπη που έχει σύνδρομο Down.


http://www.revista.gr/wp-content/uploads/2012/12/yo_tambien.jpg


Ο Πινέδα είναι επίσης και πρωταγωνιστής στην ταινία «Και εγώ επίσης»  (Yo, también) που είναι  εμπνευσμένη από τη ζωή του.






Το ομώνυμο τραγούδι της ταινίας


Όλη την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξή του, που έδωσε στο WELT ON LINE μπορείτε να την διαβάσετε εδώ:http://paspif.gr/down/
 







                 











Γλυπτά του Παρθενώνα - Οι γηραιότεροι όμηροι του σημαντικότερου "πολιτισμικού πολέμου"

$
0
0




Όσες φορές έχω βρεθεί σε κάποιον από τους τόσους αρχαιολογικούς χώρους της πατρίδας μου, ή και σε όποιοδήποτε μνημείο (εκτός αυτής), ναό ή κάποιο οικοδόμημα, νιώθω αυτή την περίεργη αίσθηση, την ενέργεια αν θέλετε που φέρει το (γήινο) υλικό κατασκευής του, που είναι το μάρμαρο.
Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για το ευγενές πεντελικό μάρμαρο και τα εξαίσια δημιουργήματά του Παρθενώνα, από αυτό το μοναδικό υλικό της δικής μας γης.
Αυτό που θα ήθελα να παραθέσω σε αυτή μου την ανάρτηση, είναι κάποια βίντεο συνοδευμένα με μία προσωπική μου "ανάγκη" ...να ξαναγίνω "Πολίτης" σ' αυτή τη χώρα που έχω γεννηθεί.
Να πάψω να είμαι ένας ακόμη "κάτοικος" και να ξαναχτίσω τις αξίες μου, χωρίς να σκοντάφτω σε προσωπικά οφέλη, που καταπατούν απλά τα χωράφια "μου".



http://1.bp.blogspot.com/-sSDHfOzIxZc/TX_jvQtOiuI/AAAAAAAABvM/D83R_XxfxKg/s400/elgin.jpg 

ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΤΕ  τους "ομήρους'' του παγκόσμιου συμβόλου του πολιτισμού που κρατάτε φυλακισμένους στα μουσεία όλου του κόσμου.
Μόνο στο "περιούσιο τόπο" που τα γέννησε μπορούν να ενεργοποιήσουν το Λαμπερό Φως του Πολιτισμού.






Στο τελευταίο  βίντεο STEPHEN FRYο συγγραφέας και  ηθοποιός  στην ομιλία του, τάσσεται υπέρ της επιστροφής των γλυπτών του Παρθενώνα
             
                                                                




Κι επειδή χθες 5/6 ήταν η Παγκόσμια Ημερά Περιβάλοντος ας μην λησμονούμε ότι, ο άνθρωπος είναι για την γη, όγι η γη για τον άνθρωπο.










17χρόνια αναμονής...για την μεγάλη στιγμή, στη ζωή του "ανέμελου" τζίτζικα

$
0
0
Την ανάρτηση αυτή την αφιερώνω στο μικρότερο μου παιδί τον "Φ"... 

 που λατρεύει και σέβεται τα πλάσματα του μικρόκοσμου.


Ένα συναρπαστικό βίντεο που ξεδιαλύνει, την παρεξηγημένη (από τον μύθο) ανεμελιά του τζίτζικα και μας δείχνει μέσα σε σύντομο  χρόνο, την υπομονή ενός πλάσματος του μικρόκοσμου, για να ακολουθήσει την 17ετή πορεία του, και  να ζήσει την μία και μοναδική στιγμή της φύσης του...το ζευγάρωμα.
Και το παράδοξο της φύσης είναι, ότι αυτή η ερωτική συνεύρεση στο τελευταίο καλοκαίρι της ζωής τους γίνεται ανάμεσα σε έναν κουφό τζίτζικα και μια βουβή τζιτζικίνα!!! 

 




http://ww1.hdnux.com/photos/07/01/57/1842168/15/628x471.jpg

Το μεταφρασμένο κείμενο του βίντεο, για την σημαντική ιστορία της ζωής του Τζίτζικα

"Η επιστροφή των τζιτζικιών"

Περιμένουν 17 χρόνια...κάτω από τα δέντρα και υπογείως των ποδιών μας.
Αναμένοντας, μια ζεστή ανοιξιάτικη νύχτα, για να φτάσουν στο τέλος τους.
Περνώντας όλη τους την ζωή υπόγεια και πάντοτε μόνα τους, νύχτα με τη νύχτα, εμφανίζονται όλα μαζί εκατομμύρια τζιτζίκια για την μεγαλύτερη συγκέντρωση εντόμων στη Γη.
Δεν μπορούν ούτε να δαγκώσουν ούτε να τσιμπήσουν. Η μόνη τους άμυνα είναι ότι αναδύονται σε εκατομμύρια, και  το μοναδικό τους μέλημα, είναι σκαρφαλώνοντας ν' αναζητούν ένα ασφαλές μέρος να κουρνιάσουν στο οποίο θα μεταλλαχθούν, ξεκινώντας έτσι τις λιγοστές τελευταίες εβδομάδες της 17χρονης ζωής τους.
Στις πρώτες αυτές μέρες της ζωής τους οι νέοι ενήλικες ξεκουράζονται και ανακτούν δυνάμεις τους, περιμένοντας να σκληρύνει το κέλυφός τους.
Αμέσως μετά τα αρσενικά αρχίζουν να καλούν τα θηλυκά, σαν μία συγχρονισμένη χορωδία η οποία συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πιο δυνατούς ήχους της φύσης.
3 με 4 εβδομάδες μετά την πρώτη τους εμφάνιση τους, η φρενίτιδα του ζευγαρώματος, φτάνει στο αποκορύφωμά της.
Ωστόσο αρκετά από αυτά δεν επιζούν, για να βρουν το ταίρι τους, γιατί έχουν παγιδευτεί στα κουκούλια τους, είτε έχοντας ανωμαλία στα φτερά τους, με αποτέλεσμα να γίνονται τροφή για άλλα ζώα.

http://img.ibtimes.com/www/data/images/full/2013/05/13/369891.jpg


Υπάρχουν (βέβαια), πολλά για να φαγωθούν, όμως και εκατομμύρια για να βρουν το ταίρι τους.
Αμέσως λοιπόν μετά το ζευγάρωμα, τα θηλυκά γεννούν τ' αυγά τους σε τρύπες,  στα κλαδιά που έχουν ανοίξει νωρίτερα σκάβοντας τα και αποθηκεύουν εκεί εκατοντάδες αυγά στο εσωτερικό τους.
Με αυτή τους την πράξη η ζωή τους έφτασε στην ολοκλήρωση.
Όσο γρήγορα εμφανίζονται, άλλο τόσο γρήγορα ο πληθυσμός τους μειώνεται, εώς ότου μαραζώσει και το τελευταίο, μόνον 6 εβδομάδες αφότου είδε το φως.
Λίγους μήνες αργότερα, μόνον άδεια κουφάρια και σάπιοι ιστοί, βρίσκονται στο έδαφος.
Στα κλαδιά των δέντρων όμως, εκεί ψηλά κρύβονται εκατομμύρια αυγά, που εκκολάπτονται...
Κάθε εκκολαπτόμενη νύμφη, έχει το μέγεθος ενός κόκκου ρυζιού και σέρνεται εώς την άκρη του κλαδιού της και πετιέται κάτω  στο έδαφος, καθώς το ένστικτό τις οδηγεί, να αναζητήσουν το υπόγειο καταφύγιό τους, και να τρυπώσουν  εκεί χωρίς να τις ξαναδεί κανείς για άλλα 17 χρόνια...



Ευχαριστώ τον σύζυγό μου, που με  υπομονή, μου μετέφρασε το κείμενο του βίντεο.









Viewing all 150 articles
Browse latest View live